Pierwsza część bardzo mi się podobała, ale druga już niestety trochę mniej, co jak na razie zniechęciło mnie do przeczytania kolejnych części. Mimo tego uważam, że jest to dosyć fajna historia.

Pierwsza część bardzo mi się podobała, ale druga już niestety trochę mniej, co jak na razie zniechęciło mnie do przeczytania kolejnych części. Mimo tego uważam, że jest to dosyć fajna historia.

NIESAMOWITA! Książka praktycznie niedostępna, ale jeśli uda się ją gdzieś zdobyć - bierzcie w ciemno. Nie wiem, ile razy czytałam całość, bardzo lubiłam do niej wracać. Uwielbiam bohaterów, ten świat i mega żałuję, że nie jest o niej głośniej, bo naprawdę warta uwagi!

NIESAMOWITA! Książka praktycznie niedostępna, ale jeśli uda się ją gdzieś zdobyć - bierzcie w ciemno. Nie wiem, ile razy czytałam całość, bardzo lubiłam do niej wracać. Uwielbiam bohaterów, ten świat i mega żałuję, że nie jest o niej głośniej, bo naprawdę warta uwagi!

ok

ok

Druga część nie porwała mnie tak jak pierwsza - głównie z powodu zmartwychwstań (dajcie spokój, jeszcze zmartwychwstanie cesarza jakoś mogę zrozumieć, ale po jakie licho to samo przydarzyło się Belethowi? Wiem, że on niby nie umarł, bo jest niezniszczalny, ale przecież w poprzedniej części rozerwało go na kawałki! Cóż, tak jak mówiłam wcześniej, nie ma sensu zastanawiać się nad logiką, bo takie coś zabiera przyjemność czytania.). Kupił mnie bardzo wątek miłosny Henry'ego i Blue (naprawdę, kocham takie smaczki) i w sumie... tyle. Zastanawiałam się nad niższą oceną, ale jakoś nie miałam serca jej dać, bo jednak uwielbiam charaktery bohaterów (pan Fogarty moim mistrzem) i jest to jedna z pozycji, do której często wracam. Także podtrzymuję to, co napisałam pod pierwszą częścią: polecam, ale nie dla ludzi, którzy wszystko analizują - tej pozycji nie wolno analizować, trzeba po prostu czytać.

Druga część nie porwała mnie tak jak pierwsza - głównie z powodu zmartwychwstań (dajcie spokój, jeszcze zmartwychwstanie cesarza jakoś mogę zrozumieć, ale po jakie licho to samo przydarzyło się Belethowi? Wiem, że on niby nie umarł, bo jest niezniszczalny, ale przecież w poprzedniej części rozerwało go na kawałki! Cóż, tak jak mówiłam wcześniej, nie ma sensu zastanawiać się...

zakończenie całkowicie mnie zaskoczyło (oczywiście pozytywnie)

zakończenie całkowicie mnie zaskoczyło (oczywiście pozytywnie)

Kolejna część przygód w Krainie Duszków. Herbie Brennan w sposób mistrzowski połączył zarówno dobrą powieść fantasy z elementami powieści przygodowej. Atutem w przypadku Purpurowego cesarza niewątpliwie jest podążająca w zatrważającym tempie akcja. Wydawałoby się , że książka raczej przeznaczona jest dla nastoletnich czytelników, ale sądzę, że również dorosły czytelnik znajdzie w niej coś interesującego.

Pyrgus Malvae jako cesarz-elekt szykuje się do objęcia tronu. Niespodziewanie ojciec Pyrgusa wraca do Purpurowego Pałacu. Zdarzenie te wywołuje nie lada zamieszanie – przecież zginął z rąk podstępnego wroga. Jeśli dodać do tego fakt, że stał się sprzymierzeńcem Duszków Nocy, jest oczywiste, że źle się dzieje w Krainie Duszków. Porządek został odwrócony, Duszki Nocy są u władzy , Pyrgus i jego siostra Holy Blue zostają wygnani. W takim stanie rzeczy do Krainy Duszków przybywa Henry. Razem ze swoimi przyjaciółmi będzie musiał zgłębić przyczynę tego zamieszania. Tymczasem stary wróg nie da o sobie zapomnieć. Czy naszym bohaterom po raz kolejny uda się uratować Krainę Duszków przed zagładą?

Drugą część wielowarstwowej opowieści można streścić w jednym wyrazie – przygoda. Liczba zdarzeń, historii oraz po prostu niesamowitych przygód jest zatrważająca. Można rzec, że akcja goni akcję. Bohaterowie wręcz nieustannie są w biegu. Co jakiś czas w ich przygodach występuje element zaskoczenia. Właśnie ta liczba niesamowitych przygód sprawia, że książkę czyta się bardzo szybko.

W porównaniu do Wojny Duszków w Purpurowym Cesarzu mamy większą ilość magii, czy też elementów magicznych. Ciekawym moim zdaniem elementem jest fakt, że większość tzw. magii w książce wyjaśniona jest w sposób naukowy. Oczywiście, aby nie odebrać książce pewnego rodzaju uroku związanego z elementem fantasy, autor pozostawił kilka kwestii, których nie da się wyjaśnić w sposób naukowy.

Sam język literacki autora jest bardzo plastyczny, przez co czytelnik łatwo może wyobrazić sobie świat kreowany przez Herbiego Brennana. W związku z tym, że jest to druga część cyklu wiadomym się staje, że poznamy kilka dodatkowych informacji dotyczących Krainy Duszków, zarówno dotyczących jej historii i geografii.

Autor zręcznie balansuje intrygami, które w sposób bezpośredni, czy też pośredni dotyczą bohaterów. Tak samo jak w Wojnie Duszków początkowo mamy do czynienia z dużą liczbą wątków. Oczywiście na początku książki nie są one zbytnio związane, ale już pod koniec będą odgrywały zasadniczą rolę.

Na tym etapie cyklu sięgnięcie po nowych bohaterów, czy też raczej nowe nacje (chociażby Leśne Duszki) wydaje się rzeczą oczywistą, a wręcz pożądaną. Nie tylko powoduje to dalszy rozwój akcji, ale również możliwość kreowania nowych historii w kolejnych książkach cyklu. Również wprowadzenie dawnych wrogów, którzy wydawałoby się zostali unicestwieni, wydaje się ciekawym zabiegiem literackim.

Podsumowując, kolejna dobra książka Herbiego Brennana. Przeznaczona zarówno dla czytelników nastoletnich, jak i też dorosłych, łącząca w sobie elementy przygodowe oraz fantasy.

Kolejna część przygód w Krainie Duszków. Herbie Brennan w sposób mistrzowski połączył zarówno dobrą powieść fantasy z elementami powieści przygodowej. Atutem w przypadku Purpurowego cesarza niewątpliwie jest podążająca w zatrważającym tempie akcja. Wydawałoby się , że książka raczej przeznaczona jest dla nastoletnich czytelników, ale sądzę, że również dorosły czytelnik...

Pierwsza część była lepsza):

Pierwsza część była lepsza):

W trakcie czytania nawet mi się podobała, ale teraz, po latach, w pamięci nie pozostało kompletnie nic.

W trakcie czytania nawet mi się podobała, ale teraz, po latach, w pamięci nie pozostało kompletnie nic.

no inawet w domu moga byc magiczne wrota :)

no inawet w domu moga byc magiczne wrota :)

Kiedy czytałem tą książkę po raz pierwszy, byłem zakochany w jej poprzedniczce. Wówczas styl Herbie Brennan wydawał mi się czymś niezwykłym, książka była wtedy czymś świetnym! Niestety, kiedy wróciłem do niej po trzech latach... To nie było to samo. Język, jak i niektóre rozwiązania wydawały się dziecinne. Przy czym rozwiązaniom mam więcej do zarzucenia, były nie tylko dziecinne, ale także naciągane i nielogiczne. Mimo wszystko ta część podobała mi się bardziej od poprzedniczki, chyba ze względu na większą ilość politycznych intryg. ^^

Kiedy czytałem tą książkę po raz pierwszy, byłem zakochany w jej poprzedniczce. Wówczas styl Herbie Brennan wydawał mi się czymś niezwykłym, książka była wtedy czymś świetnym! Niestety, kiedy wróciłem do niej po trzech latach... To nie było to samo. Język, jak i niektóre rozwiązania wydawały się dziecinne. Przy czym rozwiązaniom mam więcej do zarzucenia, były nie tylko...