Zapomnij o nadziei. Wyrzuć z pamięci chęć do bycia wytrwałym w działaniu. Naucz się samotności. Szlifuj naukę zapominania. Trwaj w postanowieniu osiągnięcia idealnego nieistnienia. Patrz tak, aby nie patrzeć. Obserwuj tak, aby nie widzieć. Włócz się po zakamarkach swojej egzystencji, próbując zrozumieć atawistyczny pęd do utrzymania życia. Poznaj Georgesa Pereca. On to osiągnął na długo przedtem, niż zacząłeś się nad tym zastanawiać. Dopracował wszystko na ostatni guzik, wykazując upodobanie do sporządzania precyzyjnych inwentarzy ludzkich myśli. Gdyby nie skomplikowana matematyczna maszyneria, ukryta w jego ciągle eksperymentującej świadomości, to nigdy by nie ujrzała światła dziennego pustka pozbawiona oczekiwań i pragnień. Tak więc wyłącz swój krytyczny umysł i rozpocznij przygodę z "Człowiekiem, który śpi".

Obejrzałem portret człowieka upojonego życiem w zawieszeniu. Zobaczyłem przeźroczystą i niedostępną osobę, która myśli, że czas nie ma nad nią władzy. Zafascynowany literacką grą francuskiego pisarza, stanąłem z fascynacją przed obojętnością. Dzięki temu odkryłem pradawną głębię istnienia, najgłębsze pokłady świadomości swojej własnej jaźni. Zapalczywie wgryzałem się zmysłami w każdy element pokoju zamieszkanego przez bohatera Pereca. Robiłem to po to, aby zatrzymać czas na bezludnej wyspie psychiki, odciętej od jakichkolwiek potrzeb. Cieszyłem się widokiem zniekształconej przestrzeni, nieco otępiającej i z pewnością nie dodającej pogody ducha. Jednak kiedy czytałem tę książkę, to nie chodziło mi o moje dobre samopoczucie. Chciałem poznać prawdę o sobie samym. Studiując umysł literackiej postaci Pereca i wzbudzając metafizyczny niepokój, dociekałem do czego jestem zdolny.

Georges Perec świetnie przygotowuje czytelnika do odrzucenia chociaż części miliardów nakazów, stawiających sobie za cel utrzymanie nas w karbach modelowej egzystencji. Manifestuje wolność trwania i czekania. Kończy z dobrymi radami i pokazuje jak można odejść z gry, nie patrząc za siebie. Gdy odszyfrowywałem stany świadomości, zanurzone w cichej samotności "Człowieka, który śpi", to starałem się przeniknąć jego sekret, jakbym kiedykolwiek potrzebował to przeszczepić na swój osobisty grunt. Poczułem wtedy słabość do powieści, wykazującej zdolność do anihilacji wszystkich odczuwanych wrażeń. Traktowałem to jako fantastyczny eksperyment, mogący przybliżyć mnie do idealnego szczęścia.

Chciałbym Was przestrzec przed tą niebezpieczną zabawą ze swoją świadomością, jaką roztoczy przed Waszymi oczami wybitny członek grupy OuLiPo. Gdy już zostaniecie wciągnięci w strefę jego wpływów to uświadomicie sobie, że jesteście sami i dryfujecie w kierunku wielkiej tajemnicy, której odkrycia możecie przypadkiem dokonać. Tylko czy na pewno tego chcecie? Jeśli raz wypuścicie ze swego umysłu dociekliwego dżina, to być może będzie to początkiem chęci oderwania się od materialistycznej sfery życia. Nie wszyscy są na to gotowi i dlatego nie każdy powinien zapoznać się z arcydziełem napisanym przez Georgesa Pereca.

Zapomnij o nadziei. Wyrzuć z pamięci chęć do bycia wytrwałym w działaniu. Naucz się samotności. Szlifuj naukę zapominania. Trwaj w postanowieniu osiągnięcia idealnego nieistnienia. Patrz tak, aby nie patrzeć. Obserwuj tak, aby nie widzieć. Włócz się po zakamarkach swojej egzystencji, próbując zrozumieć atawistyczny pęd do utrzymania życia. Poznaj Georgesa Pereca. On to...