Autor książki przekazuje czytelnikowi bardzo wiele myśli, które nie pozwalają o sobie zapomnieć, na długo po ukończeniu lektury. Od lat jestem miłośniczką psychoanalizy Freuda i pełna szacunku dla Jego teorii, V. Frankl jednak zaprezentował równie interesującą metodę psychoterapii opartą na logoterapii - składam ukłon dla człowieka, który w tak ciężkich, obozowych warunkach był w stanie podtrzymywać wiarę w sens ludzkiej egzystencji i jemu powierzyć swoje życie.

Częstym mottem pojawiającym się w książce były słowa Nietzsche'go: "ten kto wie, po co żyje, nie troszczy się o to jak żyje" - przyznam, że na początku wzbudzały moje oburzenie, niezrozumienie, wręcz złość. Dopiero po przeczytaniu relacji Frankl'a z obozu koncentracyjnego zrozumiałam, że tylko wiara, nadzieja i miłość są w stanie utrzymać człowieka przy życiu, nadać sens jego jestestwu, autentycznie nie troszcząc się już o warunki, w jakich egzystuje.

Jak sam Frankl pisze, sens można odkryć na trzy sposoby: poprzez twórczą pracę lub działanie, poprzez doświadczenie czegoś lub kontakt z drugim człowiekiem oraz poprzez to jak znosimy cierpienie.
Doświadczajmy dobroci, prawdy i piękna - one mogą zwyciężyć zło. :)

Autor książki przekazuje czytelnikowi bardzo wiele myśli, które nie pozwalają o sobie zapomnieć, na długo po ukończeniu lektury. Od lat jestem miłośniczką psychoanalizy Freuda i pełna szacunku dla Jego teorii, V. Frankl jednak zaprezentował równie interesującą metodę psychoterapii opartą na logoterapii - składam ukłon dla człowieka, który w tak ciężkich, obozowych warunkach...