„Podpalaczka” jest potwierdzeniem wyrobionego już wcześniej przeze mnie zdania, że jednak jak dla mnie to wczesna twórczość Kinga jest najlepsza. Ta późniejsza też jest dobra, ale już tak nie zaskakuje, nie jest taka „świeża”, nie jest już pełna tego napięcia, które wyczuwałem w jego wcześniejszych powieściach.

Mamy tu do czynienia z iście hitchcockowskim schematem – zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie już tylko stale rośnie. Najpierw dostajemy historię dwójki uciekinierów o nadprzeciętnych zdolnościach. Powoli dowiadujemy się dlaczego uciekają i kto ich ściga. Napięcie rośnie ze strony na stronę. Potem wszystko przeradza się w pełną napięcia wojnę psychologiczną – kto jest twardszy, bardziej podstępny, bardziej pomysłowy, bardziej wyrachowany. Zastanawiamy się kto wygra – czy jednak ten zły, czy może skończy się dobrze? Wszystko prowadzi do naprawdę „wybuchowego” – dosłownie i w przenośni – finału. I chociaż można się go było spodziewać już w trakcie czytania, to i tak pewne wątki mnie zaskoczyły.

Do tego otwarte zakończenie – można by się pokusić o stwierdzenie, że King zostawił sobie otwartą furtkę w razie gdyby chciał wrócić do historii. I to wcale nie jest takie niemożliwe, autor pokazał już, że jest zdolny do wracania do historii sprzed kilkudziesięciu lat ( chociażby kwestia „Lśnienia”). A ja szczerze mówiąc bardzo jestem ciekaw jak potoczyły się dalsze losy Charlie po wejściu do redakcji „Rolling Stone”. Czy jej ucieczka wreszcie się skończyła czy wręcz przeciwnie. Jak się to wszystko skończyło dla Mandersów? I co wykombinował Sklepik?

Bardzo dobra książka, szkoda tylko, że pozostawiła tak wiele pytań bez odpowiedzi.

„Podpalaczka” jest potwierdzeniem wyrobionego już wcześniej przeze mnie zdania, że jednak jak dla mnie to wczesna twórczość Kinga jest najlepsza. Ta późniejsza też jest dobra, ale już tak nie zaskakuje, nie jest taka „świeża”, nie jest już pełna tego napięcia, które wyczuwałem w jego wcześniejszych powieściach.

Mamy tu do czynienia z iście hitchcockowskim schematem –...