"Paris, je t’aime", po polsku "Zakochany Paryż". Jest taki film, zbiór osiemnastu nowelek o miłości, z Paryżem w tle. Książka Amelie Sobczak-Sabre, zatytułowana po prostu "Paryżanka" świetnie go uzupełnia. Tytułowa bohaterka i jednocześnie pierwszoosobowa narratorka to, przewrotnie, imigrantka z Polski. Poznajemy ją w chwili, gdy mieszka ze swoim francuskim chłopakiem, pracuje jako kelnerka, jeździ po Paryżu skuterem i… dużo myśli. O Francuzach, jedzeniu, emigracji, polityce, sztuce, miłości. Po prostu o życiu. Dorzuca też garść wspomnień z przeszłości i refleksji na temat różnic kulturowych między narodami, a także liczne cytaty z tego, co kiedyś przeczytała, obejrzała lub wysłuchała.

Czy to jeszcze powieść? Tak, raczej tak. Mamy tu przecież i narrację, i dialogi, i fabułę, zmierzającą do przewidywalnego, wysoce pożądanego zresztą, szczęśliwego zakończenia. A jednak nie mogę się oprzeć wrażeniu, że "Paryżanka", przez liczne odniesienia do bieżących zdarzeń w kraju i na świecie, jest w istocie książkowym zapisem internetowego bloga. Czy to źle? Zależy. Ortodoksyjni powieściożercy mogą poczuć niedosyt, wielbiciele blogów tym bardziej, bo przecież nie będzie kontynuacji. Ja nie narzekam. Książka dostarczyła mi uczciwej rozrywki na dwa wieczory. Początkowe zjeżenie (no ileż można pisać o cudzym seksie?) ustąpiło gdzieś w okolicach trzydziestej strony. Polubiłam cięty język bohaterki, jej zadziorność, wytłumaczoną zresztą jako formę samoobrony przed wizerunkiem słodkiej blondyneczki, a nawet specyficzne poczucie humoru, miejscami ocierające się o pospolitość. Poczułam więź z osobą, dla której zwiedzanie świata nie oznacza dreptania śladem przewodnika i zaliczania kolejnych zabytków, lecz wtapianie się na moment w tubylcze tło i chłonięcie lokalnego życia wszystkimi zmysłami. Wybaczę jej nawet męki, na które mnie skazała, cytując na stronie 151, bez przypisów, dziwnie znajomy francuski tekst. Chwilę trwało, nim Google ujawnił, że to przecież Charles Aznavour, a dzięki You Tube nie musiałam przerzucać kolekcji zakurzonych płyt. Z muzyką w tle dotarłam do końca i pożałowałam, że to jednak nie jest otwarty, pisany na gorąco blog. Bardzo chętnie wpadłabym tam co jakiś czas, podejrzeć, co słychać u Paryżanki, co ma do powiedzenia na temat bieżących wydarzeń, i jak się miewa babcia Rozalka. Kto zacz? A, to już musicie sprawdzić sami.

"Paris, je t’aime", po polsku "Zakochany Paryż". Jest taki film, zbiór osiemnastu nowelek o miłości, z Paryżem w tle. Książka Amelie Sobczak-Sabre, zatytułowana po prostu "Paryżanka" świetnie go uzupełnia. Tytułowa bohaterka i jednocześnie pierwszoosobowa narratorka to, przewrotnie, imigrantka z Polski. Poznajemy ją w chwili, gdy mieszka ze swoim francuskim chłopakiem,...