Nie często czytam książki polskich autorów. Po prostu jakoś wolę styl zagranicznych twórców. Jednak, gdy sięgam po coś polskiej autorki przeważnie potrzebuje odpoczynku. Od tych wszystkich zagranicznych i problematycznych książek. Też tak macie? Czy w ogóle sięgacie kiedykolwiek po książki naszych autorów?
Książka ta jest podzielona na dwie części, które się ze sobą przeplatają. Jedna część jest pisana z perspektywy Agnieszki, kobiety, która choruje na depresję i ma za sobą dwie próby samobójcze. Ma kochającego męża, dobry stan życia i niczego jej w nim nie brakuje. Więc dlaczego chciała się targnąć na swoje życie? Czy z pozoru idealne życie nie było takie idealne? Wiele czynników może mieć na to wpływ. Kobieta jest bezpłodna, od zawsze czuła, że nie pasuje do rodziny męża. Dała jej to odczuć zwłaszcza teściowa. A gdy Agnieszka targnęła się drugi raz na swoje życie matka jej męża przeprowadziła się do nich i zaczęła wysysać ostatki życia z synowej swoimi nie miłymi uwagami na jej temat.
Za to druga część jest pisana w formie pamiętnika, który prowadzi trzynastoletnia Ewa. Zbuntowana, zostawiona przez matkę, która wyjechała za granicę na pastwę dziadków mieszkających na wsi. Gdy jej babcia umiera pojawia się ON. Biologiczny ojciec, który zabiera dziewczynkę do siebie. Tam mała poznaje Niby-babcię, swoją siostrę przyrodnią Beatę i również Agnieszkę. A konkretnie jej bratową Edytę, z którą rozwodzi się jej ojciec. Po przez wiele przypadków, które mają miejsce los dziewczynki łączy się z losem Agnieszki. Znajdują wspólny język i to przed nią Ewa otwiera się i opowiada o swoich życiowych obawach.
Powieść była dla mnie takim odpoczynkiem. Odskoczniom od cięższych książek, które przeważnie czytam. Szybka, łatwa do przeczytania. Ucząca, że kot i mała, pyskata dziewczynka może bardzo zmienić życie kobiety. ;)

Nie często czytam książki polskich autorów. Po prostu jakoś wolę styl zagranicznych twórców. Jednak, gdy sięgam po coś polskiej autorki przeważnie potrzebuje odpoczynku. Od tych wszystkich zagranicznych i problematycznych książek. Też tak macie? Czy w ogóle sięgacie kiedykolwiek po książki naszych autorów?
Książka ta jest podzielona na dwie części, które się ze sobą...

I tym razem intuicja mnie nie zawiodła. Zobaczywszy tę książkę w bibliotece i przeczytawszy streszczenie z tyłu książki wiedziałam, że będzie ona dobra. Zaiste - przebiła moje najśmielsze oczekiwania. Piękna książka, która mówi o tym, że warto korygować swoje uprzedzenia, warto rozmawiać i otwierać swoje serce przed sercem, które chce pomóc. Warto zmierzyć się z tym, co było, aby zacząć żyć pełnią życia. Książka pokazuje również, że chociaż powroty i rozdrapywanie ran jest bolesne, to czasem właśnie konieczne, aby zamknąć za sobą ostatecznie to, co było złe.
Czytając tę książkę miałam ogromną gulę w gardle. Poruszyła mnie ona dogłębnie i czekam na moment, kiedy znów odnajdę na półce w bibliotece lub księgarni coś tak poruszającego serca.

I tym razem intuicja mnie nie zawiodła. Zobaczywszy tę książkę w bibliotece i przeczytawszy streszczenie z tyłu książki wiedziałam, że będzie ona dobra. Zaiste - przebiła moje najśmielsze oczekiwania. Piękna książka, która mówi o tym, że warto korygować swoje uprzedzenia, warto rozmawiać i otwierać swoje serce przed sercem, które chce pomóc. Warto zmierzyć się z tym, co...

Agnieszka choruje na depresję i pomimo starań męża i rodziny nie potrafi odnaleźć sensu życia. Ewę wychowują dziadkowie. Nagła śmierć babci sprawia, że dziewczynka zamieszkuje z ojcem, którego nigdy nie znała. Od dziecka dziewczynka sprawia kłopoty wychowawcze, a teraz jeszcze bardziej zamyka się w sobie...Obie czują się obco na świecie, obie nie potrafią nawiązać kontaktu z bliskimi, obie chcą uciec od świata... Agnieszka i Ewa początkowo nie znoszą swojej obecności w jednym domu. Z czasem jednak odkrywają, że stają się dla siebie ważne...

Agnieszka choruje na depresję i pomimo starań męża i rodziny nie potrafi odnaleźć sensu życia. Ewę wychowują dziadkowie. Nagła śmierć babci sprawia, że dziewczynka zamieszkuje z ojcem, którego nigdy nie znała. Od dziecka dziewczynka sprawia kłopoty wychowawcze, a teraz jeszcze bardziej zamyka się w sobie...Obie czują się obco na świecie, obie nie potrafią nawiązać kontaktu...

Do przeczytania tej książki skłonił mnie temat depresji oraz przepiękna okładka :) Cóż, szczerze mówiąc zawiodłam się trochę. Będąc osobą, która kiedyś sama cierpiała na depresję, czuję wielki niedosyt po książce skupiającej się w głównej mierze na przeżyciach i emocjach nastoletniej dziewczynki. Powieść miała dotyczyć dwóch bohaterek - Ewy i Agnieszki, tymczasem tej drugiej autorka poświęciła tak mało uwagi, że to aż razi i drażni (przynajmniej mnie). Książkę czyta się lekko i przyjemnie, mimo iż porusza naprawdę ważne tematy: opuszczenie przez rodziców, brak miłości, brak zrozumienia, samotność no i bardzo delikatnie zarysowaną depresję. Pomimo tego powieść jakoś nie wzbudziła zbytnio mojej sympatii.

Do przeczytania tej książki skłonił mnie temat depresji oraz przepiękna okładka :) Cóż, szczerze mówiąc zawiodłam się trochę. Będąc osobą, która kiedyś sama cierpiała na depresję, czuję wielki niedosyt po książce skupiającej się w głównej mierze na przeżyciach i emocjach nastoletniej dziewczynki. Powieść miała dotyczyć dwóch bohaterek - Ewy i Agnieszki, tymczasem tej...

Nienawidzę krytykować książek,ale chyba tym razem nie mam innego wyjścia.Bardzo się zawiodłam na tej książce.Już po pięćdziesiątej stronie losy bohaterów przestały mnie interesować-fabuła bynajmniej mi się nie podobała.Zresztą język, jakim napisana jest ta książka,również nie przypadł mi do gustu.Nigdy więcej!

Nienawidzę krytykować książek,ale chyba tym razem nie mam innego wyjścia.Bardzo się zawiodłam na tej książce.Już po pięćdziesiątej stronie losy bohaterów przestały mnie interesować-fabuła bynajmniej mi się nie podobała.Zresztą język, jakim napisana jest ta książka,również nie przypadł mi do gustu.Nigdy więcej!

Książka pochłonięta w ciągu zaledwie kilku godzin :) Historia dwóch nieszczęśliwych, zagubionych w świecie uczuć i emocji bohaterek, które dzięki niespodziewanemu spotkaniu odnajdują radość życia, poczucie szczęścia i bezpieczeństwa. Książka poruszająca temat depresji, samotności wśród tłumu, ukrytego sieroctwa i trudności w nawiązywaniu prawidłowych relacji międzyludzkich. Polecam!

Książka pochłonięta w ciągu zaledwie kilku godzin :) Historia dwóch nieszczęśliwych, zagubionych w świecie uczuć i emocji bohaterek, które dzięki niespodziewanemu spotkaniu odnajdują radość życia, poczucie szczęścia i bezpieczeństwa. Książka poruszająca temat depresji, samotności wśród tłumu, ukrytego sieroctwa i trudności w nawiązywaniu prawidłowych relacji międzyludzkich....

Książka mówi o trudnych tematach:
-eurosierotach
-depresji
a przede wszystkim pokazuje jak może się czuć mała dziewczynka, która tęskni za mamą pracującą w Szkocji, jak traktowana jest przez dziadków opiekujących się nią, jak dojrzewa i otwiera się na pomoc

Książka mówi o trudnych tematach:
-eurosierotach
-depresji
a przede wszystkim pokazuje jak może się czuć mała dziewczynka, która tęskni za mamą pracującą w Szkocji, jak traktowana jest przez dziadków opiekujących się nią, jak dojrzewa i otwiera się na pomoc

Książka wypożyczona przez pomyłkę, ale jak już ją wypożyczyłam, to i przeczytałam, i zupełnie nie żałuję poświęconego na nią czasu.
Jest to ciekawa powieść dla młodzieży, o szczęściu właśnie. O tym, jaka kręta i wyboista droga do niego prowadzi, ile trzeba włożyć wysiłku i wytrwałości, żeby osiągnąć stan "zwykłej" szczęśliwości i na ile zależy on od innych ludzi, a na ile od nas samych. Ukazane jest to na przykładzie dwóch głównych bohaterek: Agnieszki i Ewy.
Powieść pod pozorem lekkości stylu, formy i tematyki porusza ważkie społecznie sprawy, jak: zmaganie się z depresją, próby samobójcze, nieślubne rodzicielstwo, wyjazdy zarobkowe do innych krajów, problem eurosierosieroctwa, rozwody, przemoc w szkole...
Polecam tę książkę młodzieży, szczególnie dziewczynom powinna przypaść do gustu.

Książka wypożyczona przez pomyłkę, ale jak już ją wypożyczyłam, to i przeczytałam, i zupełnie nie żałuję poświęconego na nią czasu.
Jest to ciekawa powieść dla młodzieży, o szczęściu właśnie. O tym, jaka kręta i wyboista droga do niego prowadzi, ile trzeba włożyć wysiłku i wytrwałości, żeby osiągnąć stan "zwykłej" szczęśliwości i na ile zależy on od innych ludzi, a na ile...

"Żałuję tylko jednego, a mianowicie tego, że jestem mazgajem. W środku oczywiście. Bo na zewnątrz potrafię być twarda. Bardzo twarda. Musiałam. Muszę..."

"Żałuję tylko jednego, a mianowicie tego, że jestem mazgajem. W środku oczywiście. Bo na zewnątrz potrafię być twarda. Bardzo twarda. Musiałam. Muszę..."

Do szczęścia droga dość kręta. Trzeba włożyć trochę wysiłku i wytrwale po niej stąpać. Czy dotrzemy na miejsce zależy od ludzi nas otaczających, od splotu wydarzeń i od nas samych.

Dwie bohaterki, które dzieli 10 lat. Dwie zagubione, niekochane, zamknięte w sobie.
Agnieszka to dwudziestotrzyletnia niedoszła samobójczyni, cierpiąca na depresję, pozbawiona chęci do życia zobojętniała, zdominowana przez męża i jego despotyczną matkę, która traktuje ją jak wariatkę. Ewa to trzynastolatka wychowywana przez dziadków. Ojca nie znała, mama jej zaś wyjechała do Szkocji za chlebem i sporadycznie nawiązywała kontakt z córką. Po śmierci babci Ewa trafia pod opiekę ojca, którego nigdy nie znała. Sprawiająca kłopoty wychowawcze, zamknięta w sobie, wychowywana w surowości i rygorze nie zna innego życia i nie dopuszcza do siebie myśli o jego istnieniu. Zakompleksiona, z bardzo niską samooceną nie wierzy, że ktoś może ją zaakceptować i pokochać taką, jaką jest.

Barbara Faron porusza poważny temat eurosierot, dzieci pozostawionych przez rodziców, którzy po otwarciu rynku w UK wyjechali na wyspy w celach zarobkowych i często tam rozpoczynali życie od nowa. Odrzucone, z niskim poczuciem własnej wartości, nie mogące znaleźć swojego miejsca i zbudować własnej tożsamości, cierpią, nieprzystosowane do normalnego życia.

Ewa od zawsze musiała mierzyć się z poważnymi wręcz dorosłymi problemami, musiała dorosnąć wcześniej niż jej rówieśnicy bo nie miała oparcia, nie miała rodziny - tej podstawy, która stanowi o sile, miłości azylu, spokoju.

Obie bohaterki tak naprawdę blokują się przed bliskością, ciepłem i uwagą, jaką chcą im poświęcać członkowie rodziny. Kiedy zamieszkują pod jednym dachem, dzięki sobie nawzajem, jak również dzięki bliskim, spoglądają na swoją sytuację z innej perspektywy, widzą swoje problemy zupełnie inaczej niż dotychczas. Małymi krokami idą w kierunku rozwiązań, które, jak się okazuje istnieją i są całkiem na wyciągnięcie ręki. Uczą się, że szczęście jest w każdej, najmniejszej nawet rzeczy, w drobiazgach takich jak lody, hamak, książka, truskawki.

Postać Agnieszki i Ewy poznajemy oddzielnie. Historia tej pierwszej napisana jest normalnie w 3-osobowej narracji, zaś o Ewie dowiadujemy się z jej dziennika, któremu, jako jedynemu, się zwierza. To właśnie Ewie poświęciła autorka więcej miejsca, czego trochę żałuję, bo chętnie wniknęłabym głębiej w psychikę Agnieszki. Jednak gonitwa myśli młodej bohaterki jest naprawdę godna podziwu i często zaskakuje. Jest dojrzała i mimo pozornej naiwności wiele wie, zna schematy rządzące światem. Doskonale oddany jest jej sposób rozumowania, co odzwierciedlone jest zarówno w logice jak i języku, w jakim prowadzony jest dziennik. To język prosty, typowy język zbuntowanej nastolatki.

Książka ta wydaje się dedykowana bardziej dla młodzieży ale wielu z nas, w zbuntowanej a tak naprawdę skrzywdzonej i niekochanej nastolatce może odnaleźć coś z siebie z tamtych lat.

Do szczęścia droga dość kręta. Trzeba włożyć trochę wysiłku i wytrwale po niej stąpać. Czy dotrzemy na miejsce zależy od ludzi nas otaczających, od splotu wydarzeń i od nas samych.

Dwie bohaterki, które dzieli 10 lat. Dwie zagubione, niekochane, zamknięte w sobie.
Agnieszka to dwudziestotrzyletnia niedoszła samobójczyni, cierpiąca na depresję, pozbawiona chęci do życia...