Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieść o trzech pokoleniach kobiet: babci Róży, córce Helenie i wnuczce Glorii. Losy tych kobiet zostały zgrabnie wplecione w trudne dla Polski powojenne czasy. Róża, mimo że sama była dobrą matką, dla której dobro dziecka było najważniejsze, nie potrafiła sprawić, by jej córka Helena dała to samo Glorii. Helena nie wyssała instynktu macierzyńskiego z mlekiem matki. Babcia więc zajmowała się wnuczką, gdyż Helena w ogóle nie była zainteresowana wychowywaniem córki. Nastawiona na robienie kariery aktorskiej wróciła do Krakowa, w którym stawiała pierwsze kroki na deskach teatru. Brak instynktu macierzyńskiego u Heleny, nie przysparzał jej popularności i sympatii otoczenia. Nikt, nawet Róża nie potrafił zrozumieć, jak to jest czuć pustkę wewnętrzną, tam gdzie zwykle znajdują się pokłady miłości do potomstwa. Helena momentami zdobywała się na szczerość i próbowała zwierzyć się matce z tego, co się dzieje w jej duszy, ale wtedy było jeszcze gorzej. Niewłaściwie dobrane słowa tylko ją pogrążały. Tymczasem biedna Gloria za wszelką cenę walczyła o miłość matki. Im bardziej się starała, tym słabsze były efekty. I chęci Róży żeby zastąpić dziecku matkę niewiele pomagały. Nawet nie w połowie książki akcja zaczyna gnać. Następuje przeskok od dzieciństwa Glorii aż do studiów medycznych, które dziewczyna kończy. Pojawiają się jakieś dwie przyjaciółki z których jedna została wcześniej wygnana aż do Izraela. Autorka poświęca temu tematowi półtorej strony. Zupełnie nie wiem czemu to służy? Wpleciona w fabułę historia Polski jakoś zupełnie do mnie nie trafia. Mam wrażenie, że potraktowana jest bardzo pobieżnie mimo chęci autorki żeby uczynić jej bohaterów uczestnikami walki z komunizmem i walki o wolność i demokrację.