Agatha z książki na książkę jest coraz lepsza i ciekawsza. Aczkolwiek początkowo „Mężczyzna w brązowym garniturze” wydawał mi się średnio ciekawy, jednakże ze strony na stronę fabuła wciągnęła mnie bardzo. Intryga jest ciekawie zbudowana, znowu dostajemy bogaty pakiet postaci, dość niejednoznacznych, więc nie wiadomo do końca kto jest wrogiem a kto przyjacielem. Razi odrobinę fakt, że Annie udaje się wszystko praktycznie tak jak sobie zaplanuje i ze wszystkich tarapatów wychodzi bez szwanku (wypisz wymaluj jak Tommy i Tuppence). Nie jest to jednak jakąś dużą wadą opowieści. Takie mam też wrażenie, że w poprzednich książkach poczucie humoru Christie było bardziej oszczędne i powściągliwe, tu już wyraźnie rozbawiona puszcza chwilami oczko do czytelnika.

To, co najbardziej mi się spodobało, to fragmenty z dziennika sir Eustachego Pedlera. Bardzo przypadło mi do gustu jego ironiczne, lekko zjadliwe poczucie humoru, zwłaszcza w opisach potyczek słownym z Pagettem czy przeżyć z panną Pettigrew. Ponadto była to idealna przeciwwaga dla części fabuły, której narratorką była Anna.

Tym razem niestety autorce nie do końca udało się utrzymać w tajemnicy kto zabił, dość szybko się domyśliłem aczkolwiek do końca nie byłem pewny bo autorka lubi mylić tropy. Dużym plusem było to, że tym razem autorka nie ograniczyła się do jednego miejsca, tylko przerzuca akcję najpierw z Anglii na statek płynący do Afryki, żeby w Afryce ją zakończyć.

Podsumowując – całkiem przyjemna książka, dobry (chwilami całkiem dowcipny) kryminał. I chociaż napisany w zupełnie innej epoce to nie traci na aktualności.

Agatha z książki na książkę jest coraz lepsza i ciekawsza. Aczkolwiek początkowo „Mężczyzna w brązowym garniturze” wydawał mi się średnio ciekawy, jednakże ze strony na stronę fabuła wciągnęła mnie bardzo. Intryga jest ciekawie zbudowana, znowu dostajemy bogaty pakiet postaci, dość niejednoznacznych, więc nie wiadomo do końca kto jest wrogiem a kto przyjacielem. Razi...