Książkę przeczytałem zachęcony pozytywną recenzją zamieszczoną na LC i nie żałuję, aczkolwiek nie jestem aż tak zachwycony, jak byłem napalony na lekturę pod wpływem recenzji.
Główny bohater to fajtłapowaty wieczny doktorant, który żyjąc w strachu przed kolejną ciążową wpadką z żoną (!) nie może poświęcić się pracy naukowej, trwoniąc swój cenny czas na przesiadywanie w ulubionej bibliotece w towarzystwie kolegi. Tłem do tej satyry (z założenia) są rozważania nad katolickim wychowaniem i planowaniem rodziny.
Owszem, czyta się to dość lekko, ale wątki dotyczące religii jak dla mnie bardziej odbierają niż dodają książce atrakcyjności. Wiem, takie było zamierzenie autora, jak dowiadujemy się z Posłowia, ale książkę wydano w 1980 r., więc dziś już nie są to tak obrazoburcze treści, jak być może w Wielkiej Brytanii niemal 40 lat temu.
Wątki obyczajowe bawią (sceny rozgrywające się w bibliotece, ciągła walka ze skuterem), jednakże czasem wydają się być pisane na siłę, bo przecież miało być zabawnie.
Dla mnie najciekawsze były tzw. „sceny biblioteczne”, reszta mnie nie porwała, poza kilkoma scenami i dialogami. No cóż, może za dużo tzw. „średniaków” przeczytałem w swoim życiu.
Z braku lepszych lektur pod ręką może być.

Książkę przeczytałem zachęcony pozytywną recenzją zamieszczoną na LC i nie żałuję, aczkolwiek nie jestem aż tak zachwycony, jak byłem napalony na lekturę pod wpływem recenzji.
Główny bohater to fajtłapowaty wieczny doktorant, który żyjąc w strachu przed kolejną ciążową wpadką z żoną (!) nie może poświęcić się pracy naukowej, trwoniąc swój cenny czas na przesiadywanie w...