Przyznaję się bez bicia, że wielką fanką fantastyki nie jestem. Szanuję jednak klasykę, szanuję Tolkiena, szanuję fanów jego twórczości.
Książkę przeczytałam, przebrnęłam, choć bywały momenty lepsze i gorsze.
Szczegółowość opisów Tolkiena jest jak dla mnie zarówno dużą zaletą jak i ogromnym przekleństwem. Owszem, dla fandomu piszącego fanfiction, jest to zbawienne, jednakowoż dla mnie, zwykłego czytelnika ceniącego sobie przede wszystkim wartkość akcji i fabułę, były to przede wszystkim zbędne retardacje. Fakt faktem, jeżeli książkę czyta się powoli, po rozdziale, wyobrażając sobie dokładnie to, co Tolkien opisuje - podejrzewam, iż jest to cud, miód i diabli wiedzą co tam jeszcze. Ja jednak nużyłam się potwornie. Podejrzewam jednak, iż dla innych, bardziej zafascynowanych trylogią jak i podobnymi, właśnie takie szczególiki są największymi smaczkami.
Jeśli jednak skupić się na samej fabule, co też próbowałam robić czytając tę książkę, to można z niej wiele wyciągnąć. Wiele dobrego oczywiście. Dla mnie, która filmu nie widziała ani przed przeczytaniem książki, ani po, było to ciekawe, naprawdę ciekawe doświadczeni. Dowiedziałam się w końcu kim są postacie, które tak naprawdę bez przerwy przewijały się gdzieś w otaczającej mnie pop-kulturze. Jest to rzecz jasna wielki sukces Tolkiena, także ukłony w stronę tego pana, zresztą nie tylko z tego powodu.
Przyznam się szczerze, że za samą postać Aragorna książce przybyła gwiazda. Zdecydowanie jest on moim ulubieńcem. O ile hobbicka trupa nie przypadła mi do gustu kompletnie, o tyle Aragorn jest jak dla mnie postacią najciekawszą. Ot, gusta, guściki, gusteczka.
Być może moja niska, jak na tę książkę, ocena jest wynikiem nieodpowiedniego nastawienia do niej. Być może źle podeszłam do tych ciągnących się w nieskończoność opisów, może za mało skupiłam się na 'smaczkach', kunszcie... Wszak Tolkienowi z pewnością nie można odmówić mistrzowskiego wręcz stylu.
Być może zrobię podejście drugie do trylogii, może uda mi się przeczytać ją całą, może nawet mnie wciągnie. W tej chwili jednak moje odczucia są raczej mieszane. Mam jednak cichą nadzieję, że uda mi się poprawić opinię o tej, jakby nie patrzeć, klasyce fantasy.
Skąd więc tak wysoka nota? Sama nie wiem. Inaczej po prostu nie mogę. Książek nie należy oceniać tak do końca po własnym guście, według mnie należy wziąć pod uwagę różne czynniki. Tym sposobem właśnie uświadomiłam sobie, że największą wadą dla mnie były przydługie opisy. Cała reszta była w porządku.
I uświadomiłam sobie jeszcze jedną rzecz. Dwa lata temu nie sięgnęłabym po Sienkiewicza. Teraz z zafascynowaniem przerzucam kolejne stronice Potopu. Może Tolkiena spotka podobny los? Nie chciałabym mieć potem wyrzutów sumienia. Siódemka to w tej chwili najwyższa nota jaką mogę dać. Mam jednak cichą nadzieję, że po drugim przeczytaniu będzie osiem. Albo może nawet dziewięć?
Trzymajcie kciuki.

Przyznaję się bez bicia, że wielką fanką fantastyki nie jestem. Szanuję jednak klasykę, szanuję Tolkiena, szanuję fanów jego twórczości.
Książkę przeczytałam, przebrnęłam, choć bywały momenty lepsze i gorsze.
Szczegółowość opisów Tolkiena jest jak dla mnie zarówno dużą zaletą jak i ogromnym przekleństwem. Owszem, dla fandomu piszącego fanfiction, jest to zbawienne,...