Ta książka wbiła mnie w fotel.Dawno podczas lektury nie towarzyszyło mi tyle emocji.Na pewno nie jest to łatwa lektura,wymaga sporego skupienia i zaangażowania. Niemniej uważam że naprawdę warto.

Ta książka wbiła mnie w fotel.Dawno podczas lektury nie towarzyszyło mi tyle emocji.Na pewno nie jest to łatwa lektura,wymaga sporego skupienia i zaangażowania. Niemniej uważam że naprawdę warto.

Fabuła książki rozgrywa się na przełomie 1942 i 1943 roku; skupiona jest wokół bitwy stalingradzkiej, prawdopodobnie jedynego momentu okresu stalinizmu, w którym dyktator czuł realną obawę przed utratą władzy. Sięga jednak również do wydarzeń z lat minionych: wielkiego głodu na Ukrainie, represji z lat 37/38, czasów leninowskich. Mamy cały katalog bohaterów: od aparatczyków partyjnych różnych szczebli, żołnierzy, lekarzy, matek, córek, fizyków, zdeklasowanej szlachty po dowódców radzieckich czy niemieckich. Całość przeplatana jest eseistycznymi rozważaniami na temat totalitaryzmu, podobieństw między stalinizmem a faszyzmem, relacji międzyludzkich.

Wydarzenia nie ograniczają się tylko do pola bitwy, dzieją się w obozie koncentracyjnym, jenieckim, gabinetach moskiewskich, nie brak wątków antysemityzmu po obu stronach barykady, nacjonalizmu rosyjskiego. Autor dobrze pokazuje obraz przemiany systemu z lęku o przetrwanie, gdy niemieckie dywizje stały u bram Moskwy po butę, arogancję i powrót do metod z lat 30stych, gdy pokonał wojska Paulusa.

Bardzo duże wrażenie robi również warstwa psychologiczna, przemiany, jakie zachodzą w bohaterach, którzy z przeciwników systemu, opozycjonistów choćby wewnętrznych, stają się ich gorliwymi zwolennikami. Proces kształtowania nowego radzieckiego człowieka z jednej strony dokonywany w sposób planowy, systemowy, a z drugiej zindywidualizowany, dopasowany do każdej postaci. To zaczadzenie ideologią, poddanie się niej dokonuje się czasem w sposób brutalny, ostry, a czasem tak niezauważalny i subtelny, że aż poddany niemu człowiek jest zdziwiony jak bardzo zmienił się w ciągu kilku chwil.

Politycznie niepoprawne, psychologicznie głębokie, fabularnie monumentalne. Epopeja równie mocno pokazująca dyktatorską władzę nad narodami żyjącymi w jej okowach, jak i determinację, wiarę tych ludzi ( z dzisiejszej perspektywy płonną),że cokolwiek zmieni się na lepsze wraz z wygraną wojną.

Fabuła książki rozgrywa się na przełomie 1942 i 1943 roku; skupiona jest wokół bitwy stalingradzkiej, prawdopodobnie jedynego momentu okresu stalinizmu, w którym dyktator czuł realną obawę przed utratą władzy. Sięga jednak również do wydarzeń z lat minionych: wielkiego głodu na Ukrainie, represji z lat 37/38, czasów leninowskich. Mamy cały katalog bohaterów: od aparatczyków...

Zimny, dziwny, zimny, dziwny Bóg - był temu winny
Zimny, dziwny, sztywny, inny Bóg - był bezczynny
Spełnia się katastrofa (Bóg) klęczą niebiosa
Płonie święta elektrownia (Bóg) musi płonąć rosa

Anielice nie spadają z nieba,  biodrami  pokolebać
Aniołowie  się nie dzielą (Bóg) pleśnią z  chleba
Nic nie mówią cisi mnisi (Bóg) z centrum Tibilisi
A ten, który w środku wisi (Bóg) niechaj dalej wisi

Przy zatrutym wodopoju
Nie znajdziecie listonoszy
Pomylili się prorocy
Bóg ma wydrapane oczy

Zimny Bóg PIDŻAMA PORNO

A gdyby? Stalin? Zadzwonił do Ciebie?...Zakurzona słuchawka przeciąga Cię na Olimp...i wszczepia uległość...jak łatwo przymknąć oczy...to tylko powieki...a ja i tak będę ja....ehh jaki dureń z Ciebie....
Dawno nie czytałem tak pięknej i mądrej książki.

Zimny, dziwny, zimny, dziwny Bóg - był temu winny
Zimny, dziwny, sztywny, inny Bóg - był bezczynny
Spełnia się katastrofa (Bóg) klęczą niebiosa
Płonie święta elektrownia (Bóg) musi płonąć rosa

Anielice nie spadają z nieba,  biodrami  pokolebać
Aniołowie  się nie dzielą (Bóg) pleśnią z  chleba
Nic nie mówią cisi mnisi (Bóg) z centrum Tibilisi
A ten, który w środku wisi...

Miała powalić, nie powaliła.

Miała powalić, nie powaliła.

Świetna tematyka, odwaga treści godna Sołżenicyna. Książka ma rozmiar epopei, niestety, fabuła w moim przekonaniu epopei nie uniosła. Ciężko identyfikować się z bohaterami, czytając, miałem wrażenie, że to seria nowel połączonych w jeden zbiór.

Świetna tematyka, odwaga treści godna Sołżenicyna. Książka ma rozmiar epopei, niestety, fabuła w moim przekonaniu epopei nie uniosła. Ciężko identyfikować się z bohaterami, czytając, miałem wrażenie, że to seria nowel połączonych w jeden zbiór.

Książka o doniosłości porównywalnej do „Archipelagu GUŁAG” i podobnie jak dzieło Sołżenicyna ścigana przez sowieckie władze. „Życie i los” Wasilija Grossmana to przejmujący dokument czasów II Wojny – a konkretnie jej przesilenia w bitwie stalingradzkiej – literacko wybitny, a równocześnie historycznie rzetelny i wnikliwy psychologicznie. Dzieje rodziny rozsypanej w wojennej zawierusze stanowią kanwę dla opowieści o wojnie, stalinizmie, mechanizmach sowieckiego totalitaryzmu i ludzkich postawach w wojennej codzienności. To kolejna wielka narracja, w której historia powszechna splata się z losami jednostek. Trudno tu nie pomyśleć nie tylko o twórczości Tołstoja czy Sołżenicyna, ale i Józefa Mackiewicza. Czytając, nieustannie wracałam myślami do słynnych słów tego ostatniego: „Tylko prawda jest ciekawa”.

Książka o doniosłości porównywalnej do „Archipelagu GUŁAG” i podobnie jak dzieło Sołżenicyna ścigana przez sowieckie władze. „Życie i los” Wasilija Grossmana to przejmujący dokument czasów II Wojny – a konkretnie jej przesilenia w bitwie stalingradzkiej – literacko wybitny, a równocześnie historycznie rzetelny i wnikliwy psychologicznie. Dzieje rodziny rozsypanej w wojennej...

Książka-monument. Opasłe tomiszcze po brzegi wyładowane tytułowymi losami setek tysięcy ludzi, którym przyszło żyć w czasie radzieckiej Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Grossman stworzył arcydzieło wojennej epopei obdartej z lukrowanych bajek cenzorów stalinowskich na temat heroizmu i oddania "zwykłego żołnierza". Grossman napisał pamiętnik zbiorowy swoich rodaków i ich spotkań z nazistowskim okupantem. Grossman dotknął wszystkich niemal uniwersaliów jakie zwykle majaczą podczas wojennego koszmaru.
Wasilij Grossman był korespondentem wojennym i przeszedł cały sowiecki szlak wojenny aż do Berlina. Jego potężna książka została rzecz jasna ocenzurowana zaraz po napisaniu z odgórnym nakazem konfiskaty wszystkich kopii rękopisu. Udało się jednak wydać to wiekopomne dzieło, które po wielu latach stało się pięknym głosem sumienia wszystkich zgwałconych przez wojnę.
Życie i los, to książka moralnych zakrętów, cierpień i radości dramatycznie poszukiwanych w pożodze wojennej. To studium zwierzęcego strachu, który nie opuszczał nikogo w stalinowskiej Rosji, studium faszyzmu i komunizmu - dwóch totalitarnych walców rozjeżdżających losy ludzkie jak - bez litości, bez patosu.
Lepiej nie wnikać wgłąb materii tej książki w czasie jej opisywania - sięgając po ten niezmiernie ważny tom literatury XX wieku, pozwólcie się zabrać Grossmanowi w tą koszmarną retrospektywną (dla nas) podróż...
Czytając Grossmana, momentami odnoszę wrażenie, że Bernhard i Cioran jeszcze nie do końca zawładnęli moją percepcją człowieka jako najpodlejszego ze zwierząt. Paradoksalnie.
Życie i los, Grossmana, to skarb!

Książka-monument. Opasłe tomiszcze po brzegi wyładowane tytułowymi losami setek tysięcy ludzi, którym przyszło żyć w czasie radzieckiej Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Grossman stworzył arcydzieło wojennej epopei obdartej z lukrowanych bajek cenzorów stalinowskich na temat heroizmu i oddania "zwykłego żołnierza". Grossman napisał pamiętnik zbiorowy swoich rodaków i ich spotkań...

Zastanawiałem sie co mam m myśleć o tej książce i nadalnie nie wiem.jestem nia zmeczony.byc moze z jednej powinny powstac trzy czesci by dac wytchnienie czytelnikowi natomiast daje z pewnością wyrazn braz zycia i relacji ludzi w ekstremalnych czasach.

Zastanawiałem sie co mam m myśleć o tej książce i nadalnie nie wiem.jestem nia zmeczony.byc moze z jednej powinny powstac trzy czesci by dac wytchnienie czytelnikowi natomiast daje z pewnością wyrazn braz zycia i relacji ludzi w ekstremalnych czasach.

Rzadko daję 10*, ale tym razem żałuję, że to już koniec skali… Te wszystkie porównania do "Wojny i pokoju" nie tylko nie są przesadzone, ale są jak najbardziej słuszne, bo… celne. To jest także szeroki obraz społeczeństwa, z bogatą galerią wiarygodnie narysowanych postaci, w kluczowym momencie dziejowym, przy czym - jak u Tołstoja - części narracyjnej towarzyszą fragmenty eseistyczne. I to jakie! Problem z tą książką jest taki, że jako cytaty chciałoby się wypisać/ skopiować pewnie 1/3 całości - a przy e-booku to w dodatku możliwe.
Można i tej książce pisać i pisać - ja już od paru tygodni zamęczam rodzinę i przyjaciół cytatami i uwagami na jej temat, więc tu już skończę.
Wiele rzeczy czytałem i oglądałem na temat komunizmu (ostatnio - znowu "Spalonych słońcem"),ale ta książka jest w tym temacie (i nie tylko w tym) najlepsza - zajmuje się nim najbardziej kompleksowo, rzetelnie, a jednocześnie stawia szereg pytań i proponuje dużo obserwacji, które wznoszą temat na wyższy, bardziej ogólnoludzki poziom. Dobra, koniec.
I teraz będę dawkował sobie powroty już nie tylko do "Władcy Pierścieni" - także i do "Życia i losu". A wcześniej - jeszcze raz przeczytać "Wszystko płynie".

Rzadko daję 10*, ale tym razem żałuję, że to już koniec skali… Te wszystkie porównania do "Wojny i pokoju" nie tylko nie są przesadzone, ale są jak najbardziej słuszne, bo… celne. To jest także szeroki obraz społeczeństwa, z bogatą galerią wiarygodnie narysowanych postaci, w kluczowym momencie dziejowym, przy czym - jak u Tołstoja - części narracyjnej towarzyszą fragmenty...

Porównania do Tołstoja zdecydowanie na wyrost. Książka pisana w stylu radzieckich pisarzy tego okresu, na pewno zdecydowanie większe wrażenie robiła w czasach, kiedy powstała. Zarówno odważnym spojrzeniem na wojenne ZSRR, jak i rewizjonizmem w stosunku do ustroju. Także dlatego,że żyli ludzie, dla których była ważna, bo była o nich. Teraz to już trochę gruba cegła , napisana w dziewiętnastowiecznym stylu, z wieloma bohaterami, którzy równie szybko znikają, jak się pojawili. Pewnie w zamiarze miała bardziej oddać czasy, niż ludzi. W pamięci zostaje kilka wątków cierpień, prześladowań, upokorzeń i niezłomności, prowadzącej do zwycięstwa. Trudna lektura i pisana bardziej przez rzemieślnika niż artystę.

Porównania do Tołstoja zdecydowanie na wyrost. Książka pisana w stylu radzieckich pisarzy tego okresu, na pewno zdecydowanie większe wrażenie robiła w czasach, kiedy powstała. Zarówno odważnym spojrzeniem na wojenne ZSRR, jak i rewizjonizmem w stosunku do ustroju. Także dlatego,że żyli ludzie, dla których była ważna, bo była o nich. Teraz to już trochę gruba cegła ,...