Życie i los

Książka zostawiła w mojej piersi czarną, zimną dziurę. Uświadomiła mi jak niewiele trzeba, żeby powrócił totalitaryzm popychający ludzi do tak przerażających zachowań jakich nie byłam w stanie sobie wyobrazić. Jak jeden człowiek bez zasad, otaczając się bandą klakierów, karierowiczów czy zbójów potrafi wymordować rękami zwykłych obywateli miliony innych.
I to tych , których znam – córkę, kolegów w pracy, panią w sklepie, czy sąsiada. A ja, czy potrafię nie zostać trybem tej machiny? Nie wiem.
Nie umiem wyrzucić z pamięci Dawidka, a to przecież tylko kilka stron.
Szanowni nauczyciele, rodzice, poczytajcie dzieciakom chociaż fragment – w Was cała nadzieja ludzkości.

Książka zostawiła w mojej piersi czarną, zimną dziurę. Uświadomiła mi jak niewiele trzeba, żeby powrócił totalitaryzm popychający ludzi do tak przerażających zachowań jakich nie byłam w stanie sobie wyobrazić. Jak jeden człowiek bez zasad, otaczając się bandą klakierów, karierowiczów czy zbójów potrafi wymordować rękami zwykłych obywateli miliony innych.
I to tych ,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Warto się zastanowić czy naprawdę chcemy wiedzy z tej książki. Wstrząsające.

Warto się zastanowić czy naprawdę chcemy wiedzy z tej książki. Wstrząsające.

Pokaż mimo to

Powieść totalna, nie wiem czy da się streścić i nakreślić tego czym jest ten wielki epicki poemat.


"Zycie i los to olbrzymi fresk, na temat drugiej wojny światowej i osobisty rozrachunek autora z istota totalitaryzmu.
Grosman dokonuje drobiazgowej wiwisekcji autokratyzmu. To podróż do jadra zła. Oczami dziecka trafiamy do klaustrofobicznej komory gazowej, jesteśmy świadkami brutalnych przesłuchań na łubiance.Towarzyszymy czerwonoarmistom podczas bitwy stalingradzkiej, czujemy przeszywający do szpiku kości mróz na Kołymie, i głód oraz strach w oświęcimskiej fabryce śmierci.
Niepowtarzalna konstrukcja powieści. Autor z prawdziwa maestrią tworzy rozległa panoramę, wydarzeń, dziesiątki bohaterów, od zwykłych robotników, przez inteligencję, mieszczaństwo, po oddanych komunistów i jednostki które miały decydujący wpływ na bieg wydarzeń. Kolejne następujące biografie, miejsca, i wydarzenia tworzą oszałamiająca mozaikę, w której każdy element pasuje jak ulał i tworzy kunsztowny fabularny obraz. Konstrukcja powieści na której oparta jest cała ta rozległa panorama, to iście "koronkowa robota".

Jak się jednak okazuje to nie jedyne największe zalety tego mistrzowskiego utworu. To co wzbudziło we mnie największy zachwyt to emocje zawarte w treści. Grosman, jest wirtuozem w oddawaniu stanów emocjonalnych.
Bohaterzy to namacalne tragiczne jednostki, a umiejętność z jaką potrafi autor opisać uczucie strachu i grozy dowodzi że Grosman podobnie jak F. Dostojewski potrafi wniknąć w najbardziej niedostępne zakamarki duszy ludzkiej.
Jeśli już mowa o emocjach i psychologii bohaterów, to kolejnym klejnotem w tej książce jest warstwa filozoficzna. Aspekt filozoficzny jest poprowadzony z cała klasa największych mistrzów prozy rosyjskiej. Dywagacje na temat natury dobra i zła, istoty człowieczeństwa, jego strachu i odwagi, spina to dzieło złotą klamra, świadczącą o tym że mamy do czynienia z dziełem kompletnym, wielowymiarowym, po prostu mistrzowskim.

Tak moi drodzy i nie boje się tego napisać "Życie i los" jest bez wątpliwości arcydziełem i powinno się wymieniać ten tytuł jednym tchem razem z takimi dziełami jak "Wojna i Pokój" czy choćby "Bracia Karamazow"

Spędziłem z ta proza około dwóch tygodni i było to doświadczenie transcendentalne. Każdy szanujący się pasjonat literatury musi to przeczytać.

Powieść totalna, nie wiem czy da się streścić i nakreślić tego czym jest ten wielki epicki poemat.


"Zycie i los to olbrzymi fresk, na temat drugiej wojny światowej i osobisty rozrachunek autora z istota totalitaryzmu.
Grosman dokonuje drobiazgowej wiwisekcji autokratyzmu. To podróż do jadra zła. Oczami dziecka trafiamy do klaustrofobicznej komory gazowej, jesteśmy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniała powieść, wpisująca się w tradycję wielkich dzieł literatury rosyjskiej. Styl Grossmana jest lekki, dowcipny, kiedy trzeba liryczny. Prawdziwy pisarz, nie tylko dziennikarz uprawiający pisarstwo. Mnóstwo trafnych uwag na temat totalitaryzmu. Tym cenniejszych, że warto sobie uświadomić, kiedy napisanych. Częsta zmiana punktów widzenia, jak u Tołstoja. Pisarz, który doświadczył wojny osobiście, opisujący wojnę. To jego osobiste doświadczenie wyraźnie tu widać.
Najogólniej: przedstawione są tu wyrywkowo losy (dość rozbudowanej) rodziny mniej więcej w czasie rozgrywającej się bitwy stalingradzkiej. Mamy i wojskowych, i cywili, i więźniów, i Niemców, i samotne kobiety starające się przeżyć na tyłach, i wierchuszkę partyjną. Grossman to piewca życia, który jednocześnie dostrzega jego tragizm. Brzmi jak banał, ale u niego, dzięki jego talentowi, nie jest. Znakomita rzecz.

Wspaniała powieść, wpisująca się w tradycję wielkich dzieł literatury rosyjskiej. Styl Grossmana jest lekki, dowcipny, kiedy trzeba liryczny. Prawdziwy pisarz, nie tylko dziennikarz uprawiający pisarstwo. Mnóstwo trafnych uwag na temat totalitaryzmu. Tym cenniejszych, że warto sobie uświadomić, kiedy napisanych. Częsta zmiana punktów widzenia, jak u Tołstoja. Pisarz, który...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Staram się zbyt często nie szafować górnolotnymi sformułowaniami, ale tym razem, prawdopodobnie, będę musiał zrobić wyjątek.

Powieść Grossmana osadzona jest w czasach totalnej destrukcji humanitaryzmu i całkowitego wypaczenia człowieczeństwa. Jej paradoks polega jednak na tym, że w całym tym ogromie nieszczęścia na pierwsze miejsce, przebijając się przez gąszcz zła, niesprawiedliwości i niedostatku, wysuwa się to, co jest najczystsze i najszczersze: bezinteresowne dobro i odwaga. W starciu małego, bezbronnego człowieka z potężnym, nieograniczonym aparatem państwowym, zwyzięzcą zawsze będzie człowiek.

Z wykształcenia jestem historykiem. Już jakiś czas temu zacząłem myśleć o tym, że dla mnie holokaust, śmierć w obozie, rozstrzeliwanie jeńców, głodzenie ludzi i posyłanie ich na śmierć na koło podbiegunowe, to przede wszystkim historyczny fakt okraszony liczbą, datą i stemplem. Cieszę się, że trafiłem na tę książkę, bo ona odwróciła we mnie ten trend. Pokazała mi, czym naprawdę była ta wojna. Czym był hitleryzm i stalinizm. Ta książka przywróciła bardzo ważną część mojego własnego człowieczeństwa.

Pokazała też, czym jest antysemityzm. Krótki rozdział Grossmana, w którym pisze o antysemityzmie, to diabelnie dosadne, najbardziej celnie ujęte podsumowanie tego problemu, jakie kiedykolwiek dane było mi przeczytać. Akademicy będą jeszcze przez dziesięciolecia łamać sobie głowy i pióra, próbując podsumować zjawisko antysemityzmu, ale wątpię, żeby którykolwiek umiał tak celnie uderzyć w sedno, jak autor niniejszej książki.

Na odwrocie książki New York times w telegraficznym skrócie podaje, że powieść jest jednym z najbrutalniejszych rozliczeń systemu komunistycznego. Jest to prawda tylko w połowie. Ten monument stanowi rozliczenie nie tylko jednego systemu - to test sumienia wszystkich ludzi. Wszystkich, którzy kiedykolwiek, czy to w celach ideowych, czy nie, podnieśli rękę na drugiego człowieka.

I na koniec dodam - nie da się tej książki czytać obojętnie. Czytając rozdziały, w których Sofia Osipowna pisała list do syna, albo gdy szła przez obóz z Dawidkiem, musiałem robić kilkuminutowe przerwy, uspokoić się... zresztą nawet teraz pisząc te słowa mam wrażenie niesamowitego poruszenia.

Bez wątpienia jest to ciężka literatura. Przez pierwsze 100 stron tematyka, mogłaby się zdawać, przeznaczona jest do konkretnego grona odbiorców (wojskowość) - nic bardziej mylnego. To jest literatura obowiązkowa dla nas wszystkich.

Staram się zbyt często nie szafować górnolotnymi sformułowaniami, ale tym razem, prawdopodobnie, będę musiał zrobić wyjątek.

Powieść Grossmana osadzona jest w czasach totalnej destrukcji humanitaryzmu i całkowitego wypaczenia człowieczeństwa. Jej paradoks polega jednak na tym, że w całym tym ogromie nieszczęścia na pierwsze miejsce, przebijając się przez gąszcz zła,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

życie i los
życie i los
życie i los

ten tytuł siedzi mi w głowie.
ten tytuł ma dla mnie bardzo głęboki sens i wiele mówi o książce.

bo cokolwiek, gdziekolwiek i kiedykolwiek robimy to wszystko to tylko nasze życie i los, życie i los, życie i los ...

nic odkrywczego ale mnie przy ten książce zastanawia i fascynuje

Konkretna porządna literatura

życie i los
życie i los
życie i los

ten tytuł siedzi mi w głowie.
ten tytuł ma dla mnie bardzo głęboki sens i wiele mówi o książce.

bo cokolwiek, gdziekolwiek i kiedykolwiek robimy to wszystko to tylko nasze życie i los, życie i los, życie i los ...

nic odkrywczego ale mnie przy ten książce zastanawia i fascynuje

Konkretna porządna literatura

Pokaż mimo to

Trudna lektura. I warta przeczytania. Zwłaszcza w momencie, kiedy historia jest pisana na nowo, żeby pasowała do politycznej poprawności.
Trudno zdecydować, kto jest głównym bohaterem powieści, jest ich bowiem tylu, że czytelnik gubi się w ich natłoku. Początkowo czyta się ciężko, wciąga dopiero po pewnym czasie.
Myślę, że tylko niewielką przesadą będzie stwierdzenie, że Grossman zawarł tu wszystko. Mamy tu skalę mikro i makro, wnikamy do umysłu szarego człowieka i jednocześnie poznajemy bezlitosną machinę, rządzącą jego losem. Mamy przerażającą "imprezę" (wybaczcie słowo) przed pierwszym uruchomieniem komory gazowej. A potem idących do niej ludzi. Mamy dwa punkty widzenia, rosyjski i niemiecki. Mamy odważne decyzje na polu walki, zakończone donosami i bezlitosnymi przesłuchaniami.

Książka warta umieszczenia na liście szkolnych lektur obowiązkowych. Bo to, że my nie chcemy widzieć zła, nie oznacza, że zło nie widzi nas.
https://www.facebook.com/ksiazkikawaija/

Trudna lektura. I warta przeczytania. Zwłaszcza w momencie, kiedy historia jest pisana na nowo, żeby pasowała do politycznej poprawności.
Trudno zdecydować, kto jest głównym bohaterem powieści, jest ich bowiem tylu, że czytelnik gubi się w ich natłoku. Początkowo czyta się ciężko, wciąga dopiero po pewnym czasie.
Myślę, że tylko niewielką przesadą będzie stwierdzenie, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

,,Życie i los” to wielowątkowa powieść spięta okresem bitwy stalingradzkiej i terytorium Związku Radzieckiego. Głównymi bohaterami są członkowie jednej radzieckiej rodziny, których los rzucił w przeróżne miejsce (niełatwo ich wszystkich uporządkować, a styl narracji tego nie ułatwia), ale są też postacie poboczne pojawiające się tylko na kilka rozdziałów. Nie brakuje też fragmentów historiozoficznych, które były jedną z przyczyn porównań do ,,Wojny i pokoju”.
Wojna ingeruje w niemal wszystkie elementy życia – możemy znaleźć opisy życia w getcie, obozie koncentracyjnym, moskiewskim więzieniu czy przyfrontowym mieście. Jak na powieść klasyfikowaną jako ,,wojenna” przystało znajdziemy kilka fragmentów z linii frontu, jak fantastyczny opis walk żołnierzy z okrążonego domu 6/1, ale poza tym zawiedzie się zwolennik wojennej sensacji – to nie ta kategoria. Większą część zajmują losy rodziny fizyka ewakuowanego z Moskwy do Kazania, którego obsesja napisanie naukowego dzieła życia przysparza kłopotów w sferze prywatnej i zawodowej. Wielka historia potrafi rozbić rodziny i społeczności, a my obserwujemy, jak radzą sobie oni w sytuacjach dalekich od normalnych.
Obok wojny kolejną siłą kształtującą losy jest reżim stalinowski. Wymowa jest fatalistyczna, czyli nic się nie zmieniło po straszliwym roku 1937 (gdy wśród ofiar znaleźli się najgorliwsi działacze reżimu czy zbrodniarze z urzędów bezpieczeństwa) – do więzienia trafia też zagorzały komunista, szykowany jest sąd dla dowódcy odmawiającego wykonania bezsensownego rozkazu, a (jak podejrzewam) pracownika naukowego, który naraził się politycznie uratowała tylko jego przydatność przy organizacji programu atomowego. Dzisiejsi bohaterowie jutro mogą trafić do łagrów, a historia o nich zapomni.
Czymś rzadko obecnym w powieściach wojenno-sensacyjnych (nie potrafię znaleźć zgrabniejszego określenia) są wspomniane wcześniej rozważanie psychologiczno-historyczne – niewątpliwie nie są to najłatwiejsze fragmenty. Znakomite są opisy wpływu wydarzeń na froncie na bitność żołnierzy: czerwonoarmiści prą do wyzwolenia ojczyzny, a paraliżują okrążonych sołdatów z 6. Armii. Przypomniały mi się fragmenty ,,Wojny i pokoju”, jak bitwa pod Borodina zmieniła losy wojny nie militarnie, ale psychologicznie.
Z pewnością zapomniałem o innych intrygujących wątkach, pewnie każdy po lekturze opisałby w pierwszej kolejności coś innego. Wejście w tę powieść wymaga wiele skupienia, ale po przeczytaniu inne powieści będę odnosił do tej jako wybitnej.

,,Życie i los” to wielowątkowa powieść spięta okresem bitwy stalingradzkiej i terytorium Związku Radzieckiego. Głównymi bohaterami są członkowie jednej radzieckiej rodziny, których los rzucił w przeróżne miejsce (niełatwo ich wszystkich uporządkować, a styl narracji tego nie ułatwia), ale są też postacie poboczne pojawiające się tylko na kilka rozdziałów. Nie brakuje też...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka Grossmana jest pozycją literacką obok, której nie można przejść obojętnie. Bardzo solidnie przygotowany materiał, mnogość historii i przeżyć świadków tamtych dni robi wrażenie. Niesamowicie ciekawa tematyka, interesująca dużą rzeszę ludzi niestety nie przełożyła się na ciekawy język i wciągające historie. Książka wciągająca tylko momentami, aczkolwiek warta przeczytania i zaznajomienia się z tematyką władzy sowieckiej.

Książka Grossmana jest pozycją literacką obok, której nie można przejść obojętnie. Bardzo solidnie przygotowany materiał, mnogość historii i przeżyć świadków tamtych dni robi wrażenie. Niesamowicie ciekawa tematyka, interesująca dużą rzeszę ludzi niestety nie przełożyła się na ciekawy język i wciągające historie. Książka wciągająca tylko momentami, aczkolwiek warta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Porażające świadectwo historii.

Porażające świadectwo historii.

Pokaż mimo to