Życie i los

Zastanawiałem sie co mam m myśleć o tej książce i nadalnie nie wiem.jestem nia zmeczony.byc moze z jednej powinny powstac trzy czesci by dac wytchnienie czytelnikowi natomiast daje z pewnością wyrazn braz zycia i relacji ludzi w ekstremalnych czasach.

Zastanawiałem sie co mam m myśleć o tej książce i nadalnie nie wiem.jestem nia zmeczony.byc moze z jednej powinny powstac trzy czesci by dac wytchnienie czytelnikowi natomiast daje z pewnością wyrazn braz zycia i relacji ludzi w ekstremalnych czasach.

Pokaż mimo to

Rzadko daję 10*, ale tym razem żałuję, że to już koniec skali… Te wszystkie porównania do "Wojny i pokoju" nie tylko nie są przesadzone, ale są jak najbardziej słuszne, bo… celne. To jest także szeroki obraz społeczeństwa, z bogatą galerią wiarygodnie narysowanych postaci, w kluczowym momencie dziejowym, przy czym - jak u Tołstoja - części narracyjnej towarzyszą fragmenty eseistyczne. I to jakie! Problem z tą książką jest taki, że jako cytaty chciałoby się wypisać/ skopiować pewnie 1/3 całości - a przy e-booku to w dodatku możliwe.
Można i tej książce pisać i pisać - ja już od paru tygodni zamęczam rodzinę i przyjaciół cytatami i uwagami na jej temat, więc tu już skończę.
Wiele rzeczy czytałem i oglądałem na temat komunizmu (ostatnio - znowu "Spalonych słońcem"), ale ta książka jest w tym temacie (i nie tylko w tym) najlepsza - zajmuje się nim najbardziej kompleksowo, rzetelnie, a jednocześnie stawia szereg pytań i proponuje dużo obserwacji, które wznoszą temat na wyższy, bardziej ogólnoludzki poziom. Dobra, koniec.
I teraz będę dawkował sobie powroty już nie tylko do "Władcy Pierścieni" - także i do "Życia i losu". A wcześniej - jeszcze raz przeczytać "Wszystko płynie".

Rzadko daję 10*, ale tym razem żałuję, że to już koniec skali… Te wszystkie porównania do "Wojny i pokoju" nie tylko nie są przesadzone, ale są jak najbardziej słuszne, bo… celne. To jest także szeroki obraz społeczeństwa, z bogatą galerią wiarygodnie narysowanych postaci, w kluczowym momencie dziejowym, przy czym - jak u Tołstoja - części narracyjnej towarzyszą fragmenty...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Porównania do Tołstoja zdecydowanie na wyrost. Książka pisana w stylu radzieckich pisarzy tego okresu, na pewno zdecydowanie większe wrażenie robiła w czasach, kiedy powstała. Zarówno odważnym spojrzeniem na wojenne ZSRR, jak i rewizjonizmem w stosunku do ustroju. Także dlatego,że żyli ludzie, dla których była ważna, bo była o nich. Teraz to już trochę gruba cegła , napisana w dziewiętnastowiecznym stylu, z wieloma bohaterami, którzy równie szybko znikają, jak się pojawili. Pewnie w zamiarze miała bardziej oddać czasy, niż ludzi. W pamięci zostaje kilka wątków cierpień, prześladowań, upokorzeń i niezłomności, prowadzącej do zwycięstwa. Trudna lektura i pisana bardziej przez rzemieślnika niż artystę.

Porównania do Tołstoja zdecydowanie na wyrost. Książka pisana w stylu radzieckich pisarzy tego okresu, na pewno zdecydowanie większe wrażenie robiła w czasach, kiedy powstała. Zarówno odważnym spojrzeniem na wojenne ZSRR, jak i rewizjonizmem w stosunku do ustroju. Także dlatego,że żyli ludzie, dla których była ważna, bo była o nich. Teraz to już trochę gruba cegła ,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Są dzieła, które nie podlegają ocenie. Ta książka należy do nich.

Są dzieła, które nie podlegają ocenie. Ta książka należy do nich.

Pokaż mimo to

Nie szafuję zbytnio ocenami przeczytanych książek, lecz Życie i los Wasilija Grossmana uważam za książkę wybitną.
Nie jest to lektura łatwa - wymaga skupienia i przemyśleń, lecz można się w niej zatracić.
Porównać ją można do wielkiej prozy rosyjskiej XIX wieku Tołstoja, Dostojewskiego czy Czechowa.
Przez niektórych uznawana za Wojnę i pokój XX wieku, powstawała na przestrzeni ok. 10 lat i ukończona została w 1960 roku. Wydana po raz pierwszy w Szwajcarii w 1980 roku, rozgłos światowy uzyskała po przetłumaczeniu na francuski. W Związku Radzieckim wydana na początku lat 90 - tych, po pierestrojce.
Za życia pisarza książka ta w Związku Radzieckim nie mogła się ukazać, uważano, że jest zdolna wysadzić system komunistyczny w powietrze, porównywano ją do bomby atomowej. Skonfiskowano wszystko co związane było z powieścią: rękopis, maszynopisy, szkice, notatki.
Akcja powieści obejmuje lata 1942 - 1943, okres obrony Stalingradu i opowiada o losach ludzi uwikłanych w wojnę i w system sowiecki.
Cała powieść jest jednym wielkim oskarżeniem ideologii komunizmu, łamiącym ludzką godność, depczącym wolność człowieka i podporządkującym sobie wszelkie aspekty życia. Zrównuje komunizm z niemieckim nazizmem.
Jest kilka scen w powieśći, m.in. transport radzieckich Żydów do obozu koncentracyjnego i marsz do komory gazowej, które bardzo głęboko zapadają w pamięć i łamią serce.
Powieść wybitna. Obok Aleksandra Sołżenicyna, Warłama Szałamowa, Eugenii Ginzurg - stanowi świadectwo czasów przeklętych, gdy zbrodniczymi ideologiami próbowano uszczęśliwiać ludzkość.
Polecam.

Nie szafuję zbytnio ocenami przeczytanych książek, lecz Życie i los Wasilija Grossmana uważam za książkę wybitną.
Nie jest to lektura łatwa - wymaga skupienia i przemyśleń, lecz można się w niej zatracić.
Porównać ją można do wielkiej prozy rosyjskiej XIX wieku Tołstoja, Dostojewskiego czy Czechowa.
Przez niektórych uznawana za Wojnę i pokój XX wieku, powstawała na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to książka łatwa, lekka i przyjemna. Po pierwsze ze względu na tematykę (losy Rosjan na tle szalejącej II wojny światowej i rozpędzonego komunizmu), objętość oraz liczną galerię postaci. Jeśli te elementy nie zniechęcą i do tego wiedzę poszerzymy w innych źródłach, to czeka nas głęboko poruszająca lektura. Tutaj na pierwszym miejscu jest człowiek ze swoimi dylematami, zderzony z wielką historią i przygniatającą codziennością. Jak żyć i nie stracić człowieczeństwa?
W związku z tym, że postaci jest wiele, są on powiązane rodzinnie albo względami towarzyskimi, dodatkowo Rosjanie używają zdrobnień i posługują się imionami odojcowskimi - czasem można się pogubić. Zalecam uważne czytanie...

Nie jest to książka łatwa, lekka i przyjemna. Po pierwsze ze względu na tematykę (losy Rosjan na tle szalejącej II wojny światowej i rozpędzonego komunizmu), objętość oraz liczną galerię postaci. Jeśli te elementy nie zniechęcą i do tego wiedzę poszerzymy w innych źródłach, to czeka nas głęboko poruszająca lektura. Tutaj na pierwszym miejscu jest człowiek ze swoimi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak to miło bez przesady napisać: oto jedna z najważniejszych książek napisanych w dziejach człowieka. Nie czuję żadnej przesady. Więcej, to prawda. Wasilij Grossman stworzył dzieło całkowite, ogromne i ciężkie. Nie chodzi o to, że do przeczytania mamy prawie tysiąc stron, ale że zawarty jest tu koszmar XX wieku, czyli wojna. Wojna pokazana praktycznie z każdej strony: w ujęciu cywilów, wojskowych, kochanków, więźniów, Rosjan, Niemców, Żydów czy Ukraińców. Niedokończona wyliczanka nie wyczerpuje tematu, a jedynie go zaznacza.

Grossman swego czasu wykazał się odwagą stawiając znak równości między stalinizmem a nazizmem, co nie przysporzyło mu sympatyków rosyjskiej władzy. Historia rosyjskiej literatury to ciągłe powtórki genialnych pisarzy odcinanych przez władzę od możliwości publikacji czy, dalej, życia w swoim kraju. Obrazy wykute w tej powieści zostaną już na zawsze ze mną. To ogrom ludzkich postaw, dylematów, dramatów, decyzji, czyli życie w nienormalnych czasach.

To również wyraziste sceny, jak posiłek Eichmanna składający się z salami i czerwonego wina, a pożywany po wizytacji komór gazowych. Albo jak stalingardzki oddział kapitana Griekowa odzyskuje ludzką dumę i chęć wolności, co budzi niepokój włodarzy Kremla, który wysyłają na miejsce komisarza politycznego, żeby przypilnował spraw i nie pozwalał żołnierzom na zbytnią swobodę. Albo jak naukowiec Sturm publicznie wyprze się teorii względności.

To brutalnie szczery obraz wojny i dwudziestowiecznej, osadzonej na totalitaryzmie rzeczywistości. Prześwietlenie dusz, które czyni pisarz, jest dogłębne. Oddaje obraz człowieczeństwa z jakim nie chcielibyśmy mieć do czynienia na co dzień, ale często zapominamy o tym, że tak było, a także, że tak może stać się ponownie..

Sama konstrukcja powieści jest z jednej strony bardzo precyzyjna, a z drugiej szalenie pogmatwana. Z rozdziału na rozdział możemy być rzucani w kompletnie różne punkty historii. Nagle możemy znaleźć się pośród budowniczych komór gazowych, który głowią się nad ich szczelnością. W innym będziemy towarzyszyć pracownikowi naukowemu w codziennym życiu pełnym strachu, zakłamania i konieczności naginania się do linii wytyczonej przez bolszewików. Albo będziemy musieli stawić czoła okrucieństwu i bezmyślności dowódców obu armii.

Koniec tej powieści, której los również należy uważnie przestudiować, dopisała historia. Rosjanie zostali stłamszeni i zmuszeni do wdychania propagandy o tym, że zwyciężyli Hitlera i stali się wyzwolicielami świata. Świat został zbudowany na kłamstwie, a ofiarami w wojnie byli ludzie. Po obu stronach. Wyraźnie wybrzmiewa to z powieści. Genialnej i prawdziwej.

Jak to miło bez przesady napisać: oto jedna z najważniejszych książek napisanych w dziejach człowieka. Nie czuję żadnej przesady. Więcej, to prawda. Wasilij Grossman stworzył dzieło całkowite, ogromne i ciężkie. Nie chodzi o to, że do przeczytania mamy prawie tysiąc stron, ale że zawarty jest tu koszmar XX wieku, czyli wojna. Wojna pokazana praktycznie z każdej strony: w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To monumentalne dzieło w pełni docenić można dopiero po przeczytaniu całości. To powieść wielowymiarowa, przenosząca czytelnika do piekła państwa totalitarnego, ukazująca okrucieństwo i nonsens wojny z perspektywy szeregowca i dowódcy, uczonego i prostaka, Rosjanina i Niemca. Mnogość bohaterów, ich wzajemnych powiązań i wydarzeń, których są uczestnikami nastręcza początkowo nie lada trudności w odnalezieniu się w fabule. Jednak z chwilą, gdy przewrócisz już ostatnią stronę zrozumiesz, że czytając ją, nie zmarnowałeś ani sekundy.

To monumentalne dzieło w pełni docenić można dopiero po przeczytaniu całości. To powieść wielowymiarowa, przenosząca czytelnika do piekła państwa totalitarnego, ukazująca okrucieństwo i nonsens wojny z perspektywy szeregowca i dowódcy, uczonego i prostaka, Rosjanina i Niemca. Mnogość bohaterów, ich wzajemnych powiązań i wydarzeń, których są uczestnikami nastręcza początkowo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy chcemy krótko powiedzieć coś o pokaźnych rozmiarów powieści, która zrobiła na nas duże wrażenie, to mówimy, że jest epicka. Kiedy książka opowiada o czasach minionych, mówimy że jest freskiem historycznym. Najkrócej mogę więc zrecenzować "Życie i los" stwierdzeniem, że jest to epicki fresk historyczny. Świetnie napisana, łączy wątki fabularne z przemyśleniami autora na temat totalitaryzmów, antysemityzmu, pojęcia dobra i zła, ludzkich postaw w nieludzkich czasach. Wszystko bardzo trafne, inteligentne, wyważone. Wśród książek przeczytanych w ostatnich latach, takich właśnie epickich, stawiam ją na najwyższej półce, obok "Wyznaję" i "Łaskawe". Polecam.

Kiedy chcemy krótko powiedzieć coś o pokaźnych rozmiarów powieści, która zrobiła na nas duże wrażenie, to mówimy, że jest epicka. Kiedy książka opowiada o czasach minionych, mówimy że jest freskiem historycznym. Najkrócej mogę więc zrecenzować "Życie i los" stwierdzeniem, że jest to epicki fresk historyczny. Świetnie napisana, łączy wątki fabularne z przemyśleniami autora...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To nie mój pierwszy kontakt z tą książką. Wiele lat temu wydana została w WAB (dziś w GW Foksal) i wywarła niesamowite piętno na psychice. Dziś jest podobnie. Wciąż - mimo ogromu wiedzy na temat totalitaryzmu stalinowskiego - trudno uwierzyć, że życie może tak wyglądać jak pokazuje to Grossman. Jak dla mnie, jest to przede wszystkim niesamowita opowieść o kondycji etycznej człowieka. O tym, co władza totalna może z człowiekiem zrobić, do czego zmusić, jak z nim postąpić dla kaprysu, niekoniecznie karząc za czyny przestępcze, przeciwko drugiemu człowiekowi. U Stalina i jego ludzi wystarczyło być, nie tak szepną, spojrzeć, by został wysłanym za Ural, bądź rozstrzelanym. To powinna być lektura dla tych wszystkich, którym się wydaje, że są panami ludzkich losów, a jeśli nawet nie, to że wolność jest czymś danym raz na zawsze. Dzięki okolicznościom losu ta książka przetrwała, bo przecież współpracownik Chruszczowa - Michaił Susłow - wieszczył, że jeśli ta powieść miałaby się ukazać, to najwyżej za dwieście lat! Zatem bano się ujętej w niej prawdy - władza komunistyczna się bała - już w latach sześćdziesiątych poprzedniego wieku. Na szczęście rozpadł się Związek Radziecki, ale autor tej chwili już nie dożył. Współczesnego czytelnika, przyzwyczajonego do tego, że w literaturze mówi się głośno o wszystkim i to bez ogródek, dziwić mogą liczne niedomówienia w relacjach między bohaterami. Ale wtedy inaczej się nie dało, bowiem nigdy nie można było być pewnym, czy wczorajszy przyjaciel, dobry sąsiad, nie jest już dziś twoim wrogiem. Chyba nikomu z prozaików rosyjskich (czy poradzieckich) nie udało się stworzyć tak spójnego, panoramicznego, a zarazem przerażającego portretu epoki stalinowskiej. Wyciągajcie zatem ręce w księgarniach po tę prozę, bo możecie być pewni, że nabywacie ARCYDZIEŁO.

To nie mój pierwszy kontakt z tą książką. Wiele lat temu wydana została w WAB (dziś w GW Foksal) i wywarła niesamowite piętno na psychice. Dziś jest podobnie. Wciąż - mimo ogromu wiedzy na temat totalitaryzmu stalinowskiego - trudno uwierzyć, że życie może tak wyglądać jak pokazuje to Grossman. Jak dla mnie, jest to przede wszystkim niesamowita opowieść o kondycji etycznej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to