Mniejszości narodowe w Drugiej Rzeczpospolitej były jednym z najpoważniejszych problemów wewnętrznych. Stanowiły one ok 1/3 ogółu mieszkańców. Pod względem liczebności Niemcy zajmowali dopiero czwarte miejsce- po Ukraińcach, Żydach i Białorusinach. Zamieszkiwali jednak głównie trzy graniczące z Rzeszą Niemiecką zachodnie województwa: pomorskie, poznańskie i śląskie, i tam stanowili już najliczniejszą mniejszość. Ponadto na ich znaczenie w państwie rzutowała uzyskana w czasie zaborów silna pozycja ekonomiczna. Oba czynniki sprawiły, że problem obywateli polskich narodowości niemieckiej był przedmiotem stałego zainteresowania zarówno władz państwowych w Warszawie, jak i niemieckich w Berlinie. Strona polska wszystkimi dostępnymi środkami starała się osłabić mniejszość niemiecką, która w latach 1919 i 1939 r. odgrywała rolę niewątpliwie dezintegrującą młodą państwowość polską, natomiast Berlin zmierzał do jej umocnienia - jako ważkiego argumentu w przetargach na forum międzynarodowym oraz w stosunkach polsko - niemieckich.