Piekara w pełnej krasie: jest brutalna wizja otaczającego nas świata, są sceny, które oburzają i szokują swoją dosadnością. Ba, już sama okładka może wywoływać niekoniecznie pozytywne emocje: orzeł z obciętą głową? No, no, no... Nieładnie. Jednak, co tu ukrywać, dobra okładka to połowa sukcesu, a ta na pewno czytelnika zaintryguje.

Muszę przyznać, że początki z tą książką były dla mnie trudne, być może ze względu na fakt, iż każda strona ociekała cynizmem. Nie mówiąc już o brutalności. A może powinnam powiedzieć: realnością, którą media ukrywają i z jedynie małą szczyptą cynizmu oraz literackiej fikcji? To już czytelnik sam oceni. Była chwila, że jakiś wredny głosik nieśmiało popiskiwał, żebym odłożyła tę pozycję z powrotem na półkę. Jak dobrze, że cię nie posłuchałam, Głosiku! Coś, jakaś chora ciekawość, kazała czytać mi dalej, brnąć przez kolejne rozdziały. Z czasem przyzwyczaiłam się do stylu tej książki i czytanie szło mi mniej opornie.

"Przenajświętsza Rzeczpospolita" na pierwszy rzut oka mogłaby się wydawać lekturą dla mas, prostą, nie wymagającą zastanawiania się nad podtekstami, aluzjami i tymi podobnymi. W miarę zagłębiania się w tekst, w miarę życia życiem jego bohaterów, okazuje się, że byłoby to wrażenie absolutnie niewłaściwe. Autor mistrzowsko łączył wątki różnych postaci, każda przekazywała nam coś innego. Pan Jacek ma dar czynienia zalet z wad . I tak cechy charakteru czy decyzje, które powinniśmy potępiać jako przykładni obywatele, sprawiają, że w naszym umyśle kiełkuje pokrętna sympatia dla danej postaci. Powiedzcie w końcu sami: każdy potępi mężczyznę opuszczającego żonę i dzieci dla innej, prawda? Jednak Piekara przedstawia to w sposób, dzięki któremu uznajemy takową decyzję za zupełnie zrozumiałą w rzeczonej sytuacji. Jakby tego było mało, my po prostu uznajemy to za oczywistą oczywistość tak samo jak masło jest maślane.

W wielu książkach zakończenie czy zachowania bohaterów można przewidzieć już w połowie. Tutaj absolutnie nie ma takiej opcji, ponieważ nikt nie wie, co roi się w głowie wariata. Bo czyż każdy naprawdę dobry pisarz nie jest w jakimś stopniu takim właśnie wariatem? Jacek Piekara jest i daje nam zakończenie zaskakujące, rzucające nowe światło na całą powieść, łagodzące jej wydźwięk.

Polecam tę powieść ludziom o mocnych nerwach, z otwartm umysłem, który dopuszcza do siebie myśl, że świat za drzwiami naszych mieszkań jest w gruncie rzeczy dżunglą, gdzie przetrwają osobniki nie najsilniejsze, lecz najbardziej wyrachowane i bezwględne. Jeżeli ktoś lubi milusie powieści z uroczym romansem w tle i cudownym happy endem, niech nawet nie zerka w stronę tej książki.

Piekara w pełnej krasie: jest brutalna wizja otaczającego nas świata, są sceny, które oburzają i szokują swoją dosadnością. Ba, już sama okładka może wywoływać niekoniecznie pozytywne emocje: orzeł z obciętą głową? No, no, no... Nieładnie. Jednak, co tu ukrywać, dobra okładka to połowa sukcesu, a ta na pewno czytelnika zaintryguje.

Muszę przyznać, że początki z tą...