Cykl o Mordimerze zaczęłam źle, bo od tomu bodaj 5, ale stanowiącego chronologiczny początek historii.
Cóż, nie znałam serii, a opis na okładce miał sens. Żałuję, bo czytało się niedobrze z wielu powodów, ale o nich we właściwym miejscu.

To tak tytułem wstępu; uznałam, że naprawię błąd i sięgnę po faktyczny tom I, wszak opinia o niezwykłości i miodności serii skądś się wzięła...

... no i nie po raz pierwszy sparzyłam się na polskim pisarzu fantasy.

Powiedz mi bowiem, proszę, drogi czytelniku tej recenzji: po co czytasz książki?
Dla mnie lektura to sposób na oderwanie się od, momentami nieprzyjemnej, rzeczywistości; historie bywają różne, i wesołe, i smutne, ale dobrze napisana rzecz potrafi tak przedstawić zdarzenia negatywne, że mimo mroku i dramatu chce się do danej książki wrócić.

Pierwszy tom serii o Mordimerze odrzuca mnie i to bardzo; nie odmawiam autorowi sprawności pióra, nie. Niektóre sceny: opisy miejsc, osób czy dialogi są celne i smaczne. Całość jednak odwołuje się do takiej strony duszy, serca bądź rozumu czytelnika, której ja nie posiadam.
Niestety, ale nie jestem w stanie strawić głównego bohatera będącego człowiekiem złym i okrutnym... tym bardziej, że nie mamy tu do czynienia z żadnym szaleńcem czy psychopatą kroczącym, jak to się mawia 'lewą ścieżką'. To jest postać z założenia pozytywna, w końcu inkwizytor, Boży sługa - owszem, w świecie oszalałym od zbrodni, plugastwa i nieprawości, ale kto, jak nie on, winien być strażnikiem nie tylko cudzego sumienia, ale własnego przede wszystkim?

Tymczasem w pogoni za wrogami jedynej Słusznej Wiary nasz bohater przekracza wszelkie granice. Zezwala na gwałty na niewinnych - ot, pierwszy z brzegu przykład, który trzepnął mnie mocno z racji płci zapewne. Nie, że przechodzi mimo, bo nie może lub nie chce nic zrobić... on na nie zezwala, bo kobieta nieprzytomna albo bezbronna, a w zasadzie co komu szkodzi trochę zabawy?

I tak to leci; przeplatające się wątki skrajnie turpistyczne, krew, flaki, rzygowiny, gwałty, tortury, morderstwa w majestacie prawa, a wszystko to osnute wokół monologów wewnętrznych kogoś, kto ma jakieś tam swoje racje, kto ma wiarę w słuszność swych decyzji.
Pozazdrościć tak silnej wiary, która zasłania wzrok na cierpienia innych.

Zastanawiam się, co taka książka ma dać czytelnikowi? Mnie wzburzyła niezwykle, może o to chodzi? Może rzecz w tym, żeby odbiorca doznał szoku na wskutek obcowania z takim ogromem okrucieństwa, podłości, amoralności i począł się zastanawiać, czy istnieje w ogóle jakieś Dobro, czy tylko różne odcienie Zła? Ale nie rozumiem, dlaczego usiłuje się mnie przekonać, że Dobra nie ma... co ma mi ta świadomość dać właściwie?

Należę do osób mocno przeżywających fikcyjne historie. Teraz mam wrażenie, że wyszłam z sadzawki pełnej ekskrementów i nie bardzo wiem, co mam z tym zrobić, bo poczucie beznadziei i bezsensu jest przytłaczające.

A można to było zrobić inaczej. Można było pokazać na tym tle bohatera, który pomimo przeciwności losu oraz wszechobecnej niesprawiedliwości chce i potrafi zachować człowieczeństwo. Taka lektura coś ze sobą by wówczas niosła, coś dawała pozytywnego.

Ta jest okropna.
Nie podoba mi się wizja takiego świata i nie wiem, komu by mogła. I po co. Może takim, co napawają się w cichości soczystymi opisami krzywdzenia ludzi

A nie ma nic gorszego, niż nieźle napisana książka, która jest brzydka i nic nie daje.

Cykl o Mordimerze zaczęłam źle, bo od tomu bodaj 5, ale stanowiącego chronologiczny początek historii.
Cóż, nie znałam serii, a opis na okładce miał sens. Żałuję, bo czytało się niedobrze z wielu powodów, ale o nich we właściwym miejscu.

To tak tytułem wstępu; uznałam, że naprawię błąd i sięgnę po faktyczny tom I, wszak opinia o niezwykłości i miodności serii skądś się...