Zdarzyło się Wam kiedyś zamarzyć o tym, by cofnąć czas? A może odwrotnie - pragnęliście zobaczyć, jak będzie wyglądał wasz świat za kilka, kilkanaście lat? Powierzchownie na to patrząc, moglibyśmy dojść do wniosku, że cudownie byłoby podróżować w czasie. Jednak powieść Audrey Niffenegger ukazuje zupełnie inną odsłonę igraszek z zegarem.
"Żona podróżnika w czasie" to przede wszystkim historia miłości dwojga głównych bohaterów: Clare i Henry'ego. Połączyło ich uczucie ogromne, będące w stanie znieść wiele niepowodzeń, trudów i rozczarowań. Okoliczności ich pierwszego spotkania były naprawdę niecodziennie - jak bowiem powinna zareagować sześcioletnia dziewczynka, która nagle dostrzega na łące nagiego, dorosłego mężczyznę? Począwszy od tamtego dnia, całe ich życie było nad wyraz nieprzewidywalne. Henry, podróżując w czasie, znika nagle, bez uprzedzenia, pozostawiając ukochaną Clare samą, skazaną na wyczekiwanie powrotu męża. Nie zważając jednak na nic, kobieta nieprzerwanie czeka. Nawet, jeśli ma to trwać przez kilkadziesiąt lat.
Jeśli chodzi o książki dotykające tematu pożegnań, przemijania, czy też świadomego oczekiwania na śmierć, zawsze waham się w ocenie. Nie potrafię jednoznacznie orzec, czy wręcz uwielbiam takie lektury, czy też ich nie znoszę. Taka rozbieżność bierze się przede wszystkim z tego, że powyższe zagadnienia przytłaczają mnie, przygnębiają, pozostawiają po sobie niepokojący ślad na kilka najbliższych dni. Nic w tym dziwnego. W końcu każdy z nas kiedyś będzie musiał stawić czoła trudnym pożegnaniom, czas każdego z nas kiedyś się wyczerpie. Choć pozornie wszyscy zdajemy sobie z tego doskonale sprawę, to wydaje mi się, że ta świadomość bardzo często może położyć cień na to, jak spostrzegamy teraźniejszość. Może - bojąc się przemijania - powinniśmy, tak jak Henry, czerpać pełnymi garściami z "tu i teraz", zapamiętywać każdy możliwy szczegół, dbać o to, by nic nas nie ominęło. Prawię komunały? Być może. Ale - chcąc, nie chcąc - teraz te słowa wydają mi się wyjątkowo adekwatne.
Coś, co w pewien sposób ta książka mi uświadomiła, to fakt, że należy jak najgłębiej przeżywać czas, który mamy możliwość spędzić z ukochanymi osobami. Bez względu na to, czy chodzi o członka rodziny, czy miłość twojego życia. Co więcej, warto też być cierpliwym. Po długim okresie czekania może spotkać nas nagroda i wiaderko łez zamienimy na radosny uśmiech.
Nie mogę się jednak pozbyć wrażenia, że to wszystko zakrawa o naiwność i przeklinam taką mentalność, która pozbawia człowieka niczym nieskrępowanego czerpania radości z prostych spraw. Bo właściwie miłość sama w sobie jest prosta. Gdyby nie niesprzyjające okoliczności, Clare i Henry byliby po prostu szczęśliwym małżeństwem, pielęgnującym swoje uczucie. Niestety, będąc żoną podróżnika w czasie, nigdy nie jest łatwo.
Pomimo kilku aspektów tej powieści, które mi się nie podobały (przede wszystkim chodzi o okres, w którym Clare desperacko starała się zostać matką), muszę przyznać, że była to ciekawa lektura, chwilami wzruszająca, momentami wywołująca uśmieszek na twarzy... O dynamicznym charakterze książki w dużym stopniu zadecydowała narracja prowadzona z punktu widzenia Clare oraz Henry'ego, a także poszarpana akcja, pozostająca w zgodzie z kolejnymi podróżami w czasie, a nie z ogólnie przyjętą chronologią. I wiecie co? Można tylko pozazdrościć takiej miłości głównym bohaterom. Naprawdę.

Zdarzyło się Wam kiedyś zamarzyć o tym, by cofnąć czas? A może odwrotnie - pragnęliście zobaczyć, jak będzie wyglądał wasz świat za kilka, kilkanaście lat? Powierzchownie na to patrząc, moglibyśmy dojść do wniosku, że cudownie byłoby podróżować w czasie. Jednak powieść Audrey Niffenegger ukazuje zupełnie inną odsłonę igraszek z zegarem.
"Żona podróżnika w czasie" to...