Jak ja czekałam na tę książkę! Jakiś czas po lekturze "Zderzacza" autorka zdradziła że pracuje nad kolejną książką, już zacierałam rączki i wypatrywałam informacji o dacie premiery. Jeśli nie rozumiecie mojej ekscytacji to znaczy, że nie czytaliście żadnej książki autorki.
W takim razie ja polecam wam te dwie. "Zero" to w zasadzie odrębna historia, ale z poprzednią łączy ją to i owo, więc moim zdaniem warto zachować kolejność.

Młoda, zdolna, wykształcona i inteligentna Ava dokonuje pewnego odkrycia matematycznego. To co z pozoru wydaje się niemożliwe, może być przełomowym na skalę światową, a dla pewnych ludzi z pewnością powodem dla którego gotowi są zabić. Ava zrobi wszystko, aby przeżyć, co nie jest łatwe, kiedy nie wiadomo kto tak naprawdę jest wrogiem a kto przyjacielem.

Niech was nie zrażą matematyczne rozważania, cały ten naukowy bełkot (jak to niektórzy mówią),wszystko jest przystępnie wyjaśnione, powiedziałabym że jest tego w dawce, która jest w tej historii niezbędna. Autorka zabiera czytelników do Oksfordu, ale i w inne zakątki świata. Są tu również zaskakujące wątki z Albertem Einsteinem.

W książce znajdziecie wachlarz ciekawych postaci, (ja polubiłam Avę od samego początku),do tego interesujące sceny akcji, pościgi, a wszystko w otoczce przystępnie podanej nauki. Całość tworzy ciekawą lekturę, przy której mam nadzieję nie będziecie się nudzić. Ja bawiłam się świetnie.
Autorka pokazała, że kobiety potrafią pisać takie książki nie gorzej niż mężczyźni.
Gorąco polecam tę książkę waszej uwadze.

Jak ja czekałam na tę książkę! Jakiś czas po lekturze "Zderzacza" autorka zdradziła że pracuje nad kolejną książką, już zacierałam rączki i wypatrywałam informacji o dacie premiery. Jeśli nie rozumiecie mojej ekscytacji to znaczy, że nie czytaliście żadnej książki autorki.
W takim razie ja polecam wam te dwie. "Zero" to w zasadzie odrębna historia, ale z poprzednią łączy...

27/52/2024 ig: @Liber.tinea

Dzielenie przez “Zero” w sensacyjnej książce Joanny Łopusińskiej [recenzja]

“Pamiętaj cholero, nie dziel przez zero”. Wiadomo, że przez zero się nie dzieli, ale Joanna Łopusińska w swojej książce “Zero” stawia całkowicie odmienną tezę i pokazuje oblicze “nowej algebry”.

Chyba każde polskie dziecko poznało na lekcjach matematyki przysłowie “pamiętaj cholero, nie dziel przez zero”. Przyjmujemy niesioną przez nie tezę za prawdę. A co, gdyby się okazało, że jednak takie dzielenie jest możliwe? Ava Majewska, główna bohaterka książki “Zero” autorstwa Joanny Łopusińskiej dokonała przełomowego odkrycia matematycznego.

Nie wszystkim jednak jest na rękę ujawnienie tego fenomenu, zaś jeszcze inni chcą przypisać sobie autorstwo tego boskiego równania. Avie zaczyna grozić ogromne niebezpieczeństwo. Dziewczyna musi uciekać, a jej śladem kroczy wiele osób... Nie wiadomo komu może zaufać, a kogo powinna się obawiać. Czy młoda kobieta dokończy opracowywanie swojego odkrycia i czy w ogóle uda jej się przeżyć? W tym doskonale dopracowanym thrillerze naukowym, w którym trup ściele się gęsto, a dynamiczna akcja goni wyśmienicie skonstruowaną fabułę wszystko jest możliwe. Zwykle nie przepadam za tego rodzaju literaturą i jestem pozytywnie zaskoczona, że ta książka naprawdę przypadła mi do gustu.

“Zero” to drugi tom serii o Avie Majewskiej

Podczas czytania tej powieści miałam wrażenie, że coś mi umknęło. Nieustannie na ustach, bądź w myślach bohaterów pojawiało się wspomnienie “masakry w Zollikon” i zdarzeń, o których zdaje się powinnam już coś wiedzieć. Zaczęłam więc drążyć i wyszło na to, że “Zero” jest drugą częścią serii, choć opis na odwrocie książki w ogóle tego nie sugerował. Pierwszym tomem jest “Zderzacz” i odrobinę żałuję, że nie wiedziałam wcześniej o tym powiązaniu. Czuję, że straciłam trochę z przyjemności czytania tej historii od początku.

Teraz już nie będę do niego wracać, ponieważ mam za dużo spoilerów. Na szczęście obie części nie są ze sobą bardzo ściśle powiązanie. Akcja “Zera” rozgrywa się ledwie pół roku po wydarzeniach ze “Zderzacza”. Pomimo tego drobnego dyskomfortu braku doświadczeń z pierwszej z książek, drugi tom czyta się dosyć swobodnie jako oddzielną opowieść. Autorka zadbała o to, aby luźno nawiązać do wcześniejszej fabuły, więc po jakimś czasie już mniej więcej orientowałam się w przeszłości najważniejszych bohaterów.

Sensacja na miarę “Kodu Da Vinci” Dana Browna?

Co do postaci, to czasem zdarza mi się czytać pozycje, w których ich mnogość potrafi skutecznie utrudnić lekturę. W “Zerze” ten problem został rozwiązany zanim jeszcze się pojawił. Już na samym wstępie powieści powitał mnie spis bohaterów. Tak niewiele, a tak dużo. Tym sposobem książka zrobiła na mnie wyśmienite pierwsze wrażenie. Ogólnie “Zero” czytało mi się dobrze, stylem powieść przypominała mi pisane z dużym rozmachem sensacyjne książki Dana Browna. Nie mogę powiedzieć, że wywarła ona na mnie wrażenie, którego nie zapomnę do końca życia, ale spędziłam z nią ciekawy czas. Spiski, tajemnice, przenoszenie akcji z miejsca na miejsce na całym świecie - nie ma tutaj czasu na nudę. Jeśli jesteś fanem gatunku, obie książki z pewnością Ci się spodobają :)

Współpraca z KulturalneMedia.pl

27/52/2024 ig: @Liber.tinea

Dzielenie przez “Zero” w sensacyjnej książce Joanny Łopusińskiej [recenzja]

“Pamiętaj cholero, nie dziel przez zero”. Wiadomo, że przez zero się nie dzieli, ale Joanna Łopusińska w swojej książce “Zero” stawia całkowicie odmienną tezę i pokazuje oblicze “nowej algebry”.

Chyba każde polskie dziecko poznało na lekcjach matematyki przysłowie...

"Zero" to w zasadzie kontynuacja poprzedniej powieści autorki "Zderzacz". Z początku obie te powieści nie były oznaczone jako cykl, ale widzę, że ktoś wreszcie to poprawił...
Cóż tu dużo pisać, powieść tak samo rewelacyjna jak poprzednia. Główna bohaterka, Ava Majewska, znów wplątała się w mimowolną intrygę, gdzie znowu są trupy i pościgi. Zarówno przez bandytów, jak i policję.
Sensacyjne odkrycie naukowe, którego dokonała, zamiast chwały, sprawia jej olbrzymie kłopoty. Źli ludzie chcą zawłaszczyć jej teorię dla własnych korzyści...
Nie jestem matematykiem i nie do końca rozumiem, na czym polegało odkrycie Avy z dzieleniem przez zero (głowił się nad tym sam Einstein) i czy miałoby szansę zrewolucjonizować współczesną naukę i świat, ale kilka ciekawych spostrzeżeń ustami bohaterów tej powieści z pewnością daje do myślenia.
Joanna Łopusińska potwierdziła, że jest polskim Danem Brownem, a jej powieści są tak samo frapujące, a kto wie, czy nawet nie lepsze od słynnego autora. Mnie imponuje, więc skoro Dan Brown ostatnio nic nie wydaje, dobrze, że jest jego polski odpowiednik, i to w lepszym wydaniu. Zwłaszcza wobec jego ostatnich powieści.
Powieść rewelacyjna, gorąco polecam!

"Zero" to w zasadzie kontynuacja poprzedniej powieści autorki "Zderzacz". Z początku obie te powieści nie były oznaczone jako cykl, ale widzę, że ktoś wreszcie to poprawił...
Cóż tu dużo pisać, powieść tak samo rewelacyjna jak poprzednia. Główna bohaterka, Ava Majewska, znów wplątała się w mimowolną intrygę, gdzie znowu są trupy i pościgi. Zarówno przez bandytów, jak i...

Pomysł na książkę bardzo dobry (choć nie do końca oryginalny - przypomina scenariusze filmowe takie jak na przykład "Kod Da Vinci"),wykonanie jednak średnie. Szkoda, że fabuła jest tak przewidywalna, treść miejscami nudnawa i rozwleczona a postacie bez wyraźnych charakterów.

Pomysł na książkę bardzo dobry (choć nie do końca oryginalny - przypomina scenariusze filmowe takie jak na przykład "Kod Da Vinci"),wykonanie jednak średnie. Szkoda, że fabuła jest tak przewidywalna, treść miejscami nudnawa i rozwleczona a postacie bez wyraźnych charakterów.

Pierwszym tomem byłam totalnie zachwycona. Klimat książek Dana Browna, tajemnice, spisek - to wszystko tam grało. Tutaj mamy dużo sensacji, mało konkretów, i jakoś tak czułam się zagubiona w tej fabule.

Wydarzenia opisane w książce są bezpośrednią kontynuacją "Zderzacza", jednak do zrozumienia fabuły nie jest potrzebna znajomość pierwszej książki. To na plus. Główna bohaterka znowu daje się wplatać w polowanie, tutaj jednak dochodzą tajemnicze zabójstwa, praca naukowa, która według szemranego towarzystwa, nie powinna ujrzeć światła dziennego. Do głosu dochodzą niespełnione ambicje, szowinizm, i chęć szybkiego zysku. Całość jest prowadzona w zawrotnym tempie, właśnie idealnie pasującym do sensacji.

Nie ma co ukrywać, ja lubię kryminały, thrillery, jednak za powieściami sensacyjnymi, takimi czystymi - nie przepadam. Może dlatego nie zachwyciła mnie ta powieść tak jakbym tego oczekiwała po przeczytaniu pierwszej części. Mimo tego doskonale wiem, że ta powieść znajdzie swoich fanów.

Pierwszym tomem byłam totalnie zachwycona. Klimat książek Dana Browna, tajemnice, spisek - to wszystko tam grało. Tutaj mamy dużo sensacji, mało konkretów, i jakoś tak czułam się zagubiona w tej fabule.

Wydarzenia opisane w książce są bezpośrednią kontynuacją "Zderzacza", jednak do zrozumienia fabuły nie jest potrzebna znajomość pierwszej książki. To na plus. Główna...

Bardzo się cieszę, że książka trzyma poziom poprzedniej historii tej autorki czyli "Zderzacza". Ava Majewska z jednych tarapatów została wciągnięta w nowe. Znowu jest na celowniku bezwzględnych ludzi, którzy chcą przejąć tym razem jej dokonania naukowe. Jest intryga, strzelanina, trup się ściele całkiem gęsto a my siedzimy i czytając obgryzamy paznokcie. W teorii nie potrzeba czytać "Zderzacza" aby czytać "Zero" ale jeśli planujesz przeczytać obydwie to zacznij właśnie od "Zderzacza". Ja polecam gorąco.

Bardzo się cieszę, że książka trzyma poziom poprzedniej historii tej autorki czyli "Zderzacza". Ava Majewska z jednych tarapatów została wciągnięta w nowe. Znowu jest na celowniku bezwzględnych ludzi, którzy chcą przejąć tym razem jej dokonania naukowe. Jest intryga, strzelanina, trup się ściele całkiem gęsto a my siedzimy i czytając obgryzamy paznokcie. W teorii nie...

Bardzo dobra, ale jeszcze nie doskonała. Wciągnęła mnie, ale właściwie tylko na początku. Później za dużo bohaterów i sensacji i za mało tajemnicy. Teraz czas na "Zderzacz". Wiem, że to nie po kolei, ale autorka ma międzynarodowy potencjał literacki i myślę, że warto :)

Bardzo dobra, ale jeszcze nie doskonała. Wciągnęła mnie, ale właściwie tylko na początku. Później za dużo bohaterów i sensacji i za mało tajemnicy. Teraz czas na "Zderzacz". Wiem, że to nie po kolei, ale autorka ma międzynarodowy potencjał literacki i myślę, że warto :)

"Zero" to thriller, który zdecydowanie wyróżnia się na tle wielu innych książek z tego gatunku. To nie tylko rozrywka, intryga, ale i dobry materiał do przemyśleń. A przy tym to genialnie napisana książka, pod której wrażeniem zostanę na bardzo bardzo długo!

Joanna Łopusińska oddaje w ręce czytelników thriller naukowy, ale bez obaw. Autorka zadbała o czytelników, więc nie trzeba posiadać zaawansowanej wiedzy matematycznej, by odnaleźć się w tej historii. Powieść jest zaprojektowana tak, by była dostępna dla każdego odbiorcy. I tak: mamy tu wielu bohaterów, mamy wątek naukowy, mamy intrygę na wielką skalę. Ale bohaterowie są rozpisani od razu na początku, a kwestie naukowe nie przeważają oraz są opisane w przystępny sposób.

Znacie powieści Dana Browna? Ja znam i niekoniecznie jestem fanką. Natomiast rozmach, z jakim został napisany thriller "Zero" przypomina mi właśnie powieści tego Autora – posiada wszystkie zalety.

Czyli: dużo się tu dzieje, zagadki naukowe łączą się z szybkim tempem akcji, wieloma zwrotami oraz refleksjami na temat roli odkryć naukowych, wiary i ludzkiej natury. Autorka przerzuca nas od współczesności do lata 50-te XX wieku, od Wielkiej Brytanii, przez Szwajcarię, po Watykan. Wrzuci nas w środowisko naukowe, środowisko władz kościelnych i świat wielkiej finansjery. Wszystko doskonale się ze sobą zgrywa, a historia jest spójna i czyta się ją niemal na jednym wdechu.

Joanna Łopusińska stworzyła odważny, dopracowany w każdym szczególe i nieodkładalny thriller. To książka idealna dla wymagających czytelników, którzy oczekują więcej niż tylko napięcie i zagadki.

Słowem: "Zero" Joanny Łopusińskiej to thriller, który może stanąć w szeregu z najlepszymi thrillerami zagranicznych autorów. U mnie ląduje na półce “Polecam jak nie wiem co!”.

"Zero" to thriller, który zdecydowanie wyróżnia się na tle wielu innych książek z tego gatunku. To nie tylko rozrywka, intryga, ale i dobry materiał do przemyśleń. A przy tym to genialnie napisana książka, pod której wrażeniem zostanę na bardzo bardzo długo!

Joanna Łopusińska oddaje w ręce czytelników thriller naukowy, ale bez obaw. Autorka zadbała o czytelników, więc nie...

Pierwsze słowo jakie przychodzi mi na myśl po tej lekturze to rozmach. Joanna Łopusińska w swojej nowej powieści “Zero” sprawnie i niezwykle energicznie rozdaje karty, i nie przesadzę twierdząc, że są to w większości same asy. Co też tu się dzieje! Frapująca praca dyplomowa młodej dziewczyny stawia w alert połowę globu - od Brytanii, poprzez Szwajcarię, Arabię Saudyjską, Stany Zjednoczone, na Castel Gandolfo skończywszy!

Do zwycięstwa w grach karcianych potrzeba jednak nie tylko dobrej karty w ręce, ale także umiejętności kalkulacji szans, czytania strategii przeciwnika, oraz dobrego wykorzystania swojej pozycji - mam wrażenie, że autorka i tą lekcję odrobiła bardzo przyzwoicie. Co więcej - biorąc pod uwagę, że wiele tego rodzaju zabaw towarzyskich jest połączeniem gry matematycznej z psychologiczną - “Zero” jest niczym poker królewski. W tej historii mieści się również fizyka, socjologia i teologia. Impet, dynamika, energia - trzy elementy, które w połączeniu z odkrywczym podejściem do znanych formuł i pragnieniami jednych- by je zagarnąć, innych - by je unicestwić, tworzy szaleńczą, pełną werwy mieszankę.

Lektura “Zera” skojarzyła mi się z książkami Dana Browna, który nazywany jest często najinteligentniejszym współczesnym twórcą thrillerów, gdyż umiejętnie spaja teorie spiskowe z erudycją oraz talentem do konstruowania skomplikowanych intryg. Trzeba przyznać, że J.Łopusińska radzi sobie całkiem dobrze łącząc matematyczno-fizyczne zagadki z rozważaniami nad naturą świata, początkiem wszechrzeczy, istnieniem demiurga, i tajemniczymi agencjami pragnącymi jak najszybciej zamienić tezy w profity.

"Zero" to świetna rozrywka kryminalna- intrygująca, prężnie zmiksowana. Autorka prezentuje czytelnikowi powieść pełną akcji, napięcia, która do końca trzyma rytm i tempo. Bohaterowie pozostają w ciągłym ruchu - pogonie samochodowe, strzelanina, uprowadzenia, liczne wypadki, kilka zaskoczeń.

Niezwykle zainteresował mnie wątek uwikłania w odkrycia jezuitów i kościoła, sprawa teczki Gödela daje nieco do myślenia 😉👍

Dodatkowym smaczkiem były tu dla mnie odwołania do fraz i cytatów literatury światowej, choćby powieści XX wieku, której akcja osadzona jest w czasach wojny secesyjnej, czy jednej z najsłynniejszych antyutopii - z tą różnicą, że przedstawiona w powieści Huxleya wizja przyszłego społeczeństwa jest nad wyraz przerażająca. Łopusińska nie odbiera tak brutalnie nadziei, chociaż matematyczny przełom pogrzebie kilka istnień. Dokąd zaprowadzi nas odkrycie Avy Majewskiej? Czy świat gotowy jest na rewelację, która zatrzęsienie jego podstawą? Obawa, że reguła wpadnie w niepowołane ręce pozostaje przerażająco aktualna. Czytajcie!

Pierwsze słowo jakie przychodzi mi na myśl po tej lekturze to rozmach. Joanna Łopusińska w swojej nowej powieści “Zero” sprawnie i niezwykle energicznie rozdaje karty, i nie przesadzę twierdząc, że są to w większości same asy. Co też tu się dzieje! Frapująca praca dyplomowa młodej dziewczyny stawia w alert połowę globu - od Brytanii, poprzez Szwajcarię, Arabię Saudyjską,...

Humanistka czytająca thriller naukowy? To mogło się skończyć katastrofą. Ale Joanna Łopusińska udowadnia, że z matematyki można uczynić bardzo ciekawego bohatera a ludzie, którzy stają z nią w szranki, narażeni być mogą na niebezpieczeństwa i intrygi godne najlepszej filmowej sensacji.

Nie trzeba być geniuszem, ja nim z pewnością nie jestem, by zrozumieć konsekwencje odkrycia Avy Majewskiej. Jedni dostrzegą w dzieleniu przez zero szansę na "nowy, wspaniały świat", inni potężne zagrożenie dla wygodnego porządku, jeszcze inni okazję do zarobienia niewyobrażalnych sum. Ze wszystkimi przyjdzie się mierzyć bohaterce i niewielkiej grupie ścisłych umysłów, które zostały wtajemniczone w treść mającego powstać artykułu. Owszem, natkniemy się na bardzo naukowe objaśnienia, ale nawet jeśli polegniemy w zderzeniu z fachową terminologią, i tak nie zakłóci to pojmowania zysków i strat oraz całej machiny, jaką uruchomi odkrycie młodej doktorantki.

Na scenie pojawią się postacie historyczne. Z Einsteinem i Gödelem wrócimy do lat 50tych, Giordano Bruno i całe zastępy geniuszy matematycznych i fizycznych posłużą autorce do rozważań nad skrajnym pojmowaniem naukowych rewolucji. Przede wszystkim zaś będziemy śledzili postępowanie fikcyjnych postaci, które wychyną ze świata religii, finansów i bardzo zaawansowanej nauki. Wszyscy nadadzą opowieści niezwykłego tempa, a krótkie, czasem nawet półstronicowe rozdziały sprawią, że będziemy zmieniali miejsca i sytuacje z prędkością światła.

"Zero" jest książką energiczną, angazujacą i stawiającą szereg pytań. Można skupić się na ponownym spotkaniu kochanków, można na saudyjskim pragnieniu panowania nad odkryciami i możliwościami, które z nich wynikają. Można śledzić głównie wątek watykański, skupić się na roli jezuitów i czarnego papieża. Można też czerpać z wiedzy matematycznej i toczyć z nią wewnętrzną dysputę. Najlepiej natomiast dać się porwać niezwykle efektownej, wartkiej akcji nie gubiąc po drodze żadnego z powyższych aspektów. I zabawa przednia, i napięcie nieustanne, i wiedza, za którą należą się wyrazy uznania, ogromna. Polecam.

Katarzyna
we współpracy z Wydawnictwem W.A.B.

Humanistka czytająca thriller naukowy? To mogło się skończyć katastrofą. Ale Joanna Łopusińska udowadnia, że z matematyki można uczynić bardzo ciekawego bohatera a ludzie, którzy stają z nią w szranki, narażeni być mogą na niebezpieczeństwa i intrygi godne najlepszej filmowej sensacji.

Nie trzeba być geniuszem, ja nim z pewnością nie jestem, by zrozumieć konsekwencje...