Recenzja tak ściśle nie książki, ale wyroku, który dotyczy tej książki. Jak zwykle, to co jest bardzo ważne, mija bez echa, w tym wypadku za chwilę zapomnimy o całej sprawie, a wydaje mi się, że wyrok powinien stać się początkiem dyskusji na temat nie tyle wolności słowa i praw obywatelskich, ale wolności myślenia.
Książki nie znam, bo mi nie wolno, pokiereszowanej książką Gwiazdy nie znam, bo nie oglądam z jej udziałem czegokolwiek.
Sądy doszły do wniosku, że w zakresie niespotykanym na światową skalę doszło do naruszenia godności Gwiazdy, bo z treści książki można się domyśleć, że Żuławski brzydko ją opisał. Zapewnie sądy wnikliwie przestudiowały treść książki, przestudiowały życie gwiazdy, dokonały logicznego podstawienia i subsumpcji i celnie stwierdziły, że w książkach nie można opisywać nikogo, poza JPII
( tylko dobrze) , Hitlerem ( tylko źle) oraz Stalinem ( zależy od zaboru). Cała reszta może zostać opisana jedynie za ich pisemną zgodą, nawet jeśli nie pisze się o kimś wprost.
Oczywiście każdy posiada dobra osobiste, tyle że gwiazdy te swoje dobra osobiste zamieniły na dobra materialne, żadna gwiazda nie prześpi dobrze nocy, jeśli tylko jej ciało mniej lub bardziej rozebrane nie ukaże się w każdym tygodniu na jakiejś tam rozkładówce, jeżeli tabloid nie opisze kolejnej plotki z nią związanej, jeżeli paparazzi nie będą kryć się za płotem jej ekskluzywnej willi, słowem wszystkie brudy na sprzedaż. Tak wyglądają życiowe problemy gwiazd. Ogólnie więc sądy w tej sprawie zakazały opisywania tego, co każda gwiazda rozdaje na lewo i prawo, czyli swoje dobra osobiste. Jakoś sądy nie zauważyły, że gdyby Gwiazda była taka niezłomna w swojej prywatności, to zostałaby księgową w Psinie Dolnej, a nie osobą zarabiającą na pokazywaniu tego co intymne
( oczywiście mam na myśli myśli Gwiazdy, przecież nic innego).
Sądy oczywiście nie od dziś z zapałem likwidowały wolność słowa. Autorzy różnie sobie z tą gorliwością radzili. Ci tchórzliwsi publikowali swoje książki pośmiertnie, ci odważniejsi byli przez wymiar sprawiedliwości puszczani z dymem i taki sam los spotykał ich dzieła. Czy prawdzie, czy nie prawdziwe, Słowo zawsze kogoś zaboli, a jeśli ten ktoś nie potrafi samemu odpowiedzieć dosadnie, albo zmilczeć, bo nie chce zniżyć się do poziomu piszącego, to zawsze znajdzie usłużny wymiar sprawiedliwości, który z chęcią bierze w obronę to, czego nie ma.

Do czego doprowadzi taki wyrok? Do tego że czytelnicy będą pozbawieni prawa do myślenia, przecież o to w gruncie rzeczy chodzi aparatowi państwowemu, obojętne czy jest to średniowiecze czy państwo industrialne. A autorzy? Niech piszą o kwiatkach i maju, pszczółkach i kocie Filemonie, niech piszą panegiryki na cześć Komisarzy Unijnych albo …niech piszą sobie do poduszki.

Recenzja tak ściśle nie książki, ale wyroku, który dotyczy tej książki. Jak zwykle, to co jest bardzo ważne, mija bez echa, w tym wypadku za chwilę zapomnimy o całej sprawie, a wydaje mi się, że wyrok powinien stać się początkiem dyskusji na temat nie tyle wolności słowa i praw obywatelskich, ale wolności myślenia.
Książki nie znam, bo mi nie wolno, pokiereszowanej książką...