szalone i wybitne. gęste

szalone i wybitne. gęste

Brak punktów stycznych z wartościową prozą. Coś fatalnego, jestem totalnie zniesmaczona.

Brak punktów stycznych z wartościową prozą. Coś fatalnego, jestem totalnie zniesmaczona.

Kiedy myślę o tej książce, mam przed oczami nieokreśloną uczestniczkę marszu z transparentem o treści ANARCHIA.
Marsz oznacza pochód, manifestację i nie ma nic wspólnego z formą muzyczną ani przemarszem wojsk. Transparent oznacza pas materiału lub tkaniny o treści okolicznościowej lub propagandowej. Ta książka to LEKTURA UPROSZCZONA.

Sposób, w jaki sformułowałam wstęp, powinien być znajomy dla tych, którzy czytali; dla pozostałych może być wskazówką, z czym przyszłoby im się mierzyć.

Lektura "uproszczona" jest wyłącznie z nazwy - zarówno w formie, jak i przekazie jest lekturą trudną, rozpoczynając od ciągłych zmian narracji, przez mnogość wyrażeń z zakresu nauk politycznych, przeskoki czasowe aż po niepełnosprawne intelektualnie bohaterki, które, mimo kilkudziesięciu procent stwierdzonej niepełnosprawności (czy też specjalnych potrzeb),prowadzą dyskursy ideologiczne z innymi członkami tworzonej przez nie społeczności.

Z pewnością jest to proza eksperymentalna, widowiskowa, może i wybuchowa, ale czy feministyczna? Trudno nie odnieść wrażenia, że jest to jeden wielki żart, przenośnia obnażająca absurdy wszystkich stron, zarówno rządzących, jak i wywrotowców. Moja własna czytelnicza dusza jest na ten tytuł za stara, ale może to jest właśnie literatura przyszłości, kto wie?

Cztery spokrewnione ze sobą kobiety (dwie są siostrami, pozostałe kuzynkami) funkcjonują w mieszkaniu socjalnym dla osób o specjalnych potrzebach w jednej z dzielnic Barcelony. Każda z nich posiada orzeczenie o kilkudziesięciu procentach niepełnosprawności intelektualnej, a część jest prawnie ubezwłasnowolniona. Prowadzą, między sobą, a także z innymi członkami społeczności, dyskusje ideologiczne na tematy społeczne, w szczególności dotyczące sfery s*ksualnej. Jedna z nich pisze książkę na WhatsAppie w formie tzw. lektury uproszczonej. A może wcale nie?

Dla fanów prozy zaangażowanej politycznie. Zaangażowana oznacza wyrażenia "f*szyzm", "m*czyzm" i "neoliberalizm" występujące tak często, że je zapamiętujesz najlepiej z całej książki.
---

Ania
https://www.instagram.com/double.bookspresso/

Kiedy myślę o tej książce, mam przed oczami nieokreśloną uczestniczkę marszu z transparentem o treści ANARCHIA.
Marsz oznacza pochód, manifestację i nie ma nic wspólnego z formą muzyczną ani przemarszem wojsk. Transparent oznacza pas materiału lub tkaniny o treści okolicznościowej lub propagandowej. Ta książka to LEKTURA UPROSZCZONA.

Sposób, w jaki sformułowałam wstęp,...

Wykupienie prenumeraty w wydawnictwie ArtRage powinno być uzależnione od konieczności uprzedniego zapoznania się z ostrzeżeniami typu: „Czytanie tych książek powoduje nieodwracalne zmiany w mózgu”. Albo: „Jeśli myślisz, że przyślą Ci jakieś miłe i szybkie lektury, walnij się lepiej czymś ciężkim w głowę!”. Albo: „Właśnie podwyższyłeś/podwyższyłaś sobie poziom ambicji czytelniczej o 100. Czy na pewno jesteś na to gotowy/gotowa?”.
Tak że ten. Czy czuję się po przeczytaniu tej książki, która bynajmniej nie jest lekturą w żaden sposób uproszczoną, jak koń, który właśnie przewiózł jednego dnia po raz dwudziesty fasiąg z turystami nad Morskie Oko? I to jak! Czy żałuję? Ani trochę.
Niewątpliwie jest to książka wywrotowa i trudna w odbiorze. Być może gdybym była queerową anarchistką, do tego hiszpańską, nie zrobiłaby na mnie żadnego wrażenia, jednak tak się składa, że nie tylko nią nie jestem, ale i chyba nawet nigdy koło takiej nie stałam. Sprawy nie ułatwia fakt, że bohaterkami i zarazem narratorkami są cztery spokrewnione ze sobą, stosunkowo młode, kobiety, z których każda dotknięta jest w większym lub mniejszym stopniu niepełnosprawnością intelektualną (procent niepełnosprawności wynosi od czterdziestu do siedemdziesięciu, co jakby nie patrzeć, małym procentem nie jest). Najwięcej miejsca zajmuje opowieść Nati, nieszczęśliwej posiadaczki „zespołu bramkowego” i – przyznaję – były momenty, gdy marzyłam o tym, by bramki się jej już zamknęły i przestała gadać, tak bardzo momentami było to nużące. Podpowiadam jednak, że nie należy wtedy przerzucać nerwowo kartek, a właściwą metodą postępowania jest zrobienie sobie przerwy w czytaniu. W zasadzie każdy element tej historii ma bowiem jakieś znaczenie i szkoda, naprawdę szkoda się tego pozbawiać (sprawdziłam, nie warto. Zrobiłam tak trzy razy i za każdym pokornie wracałam do stron, które pierwotnie pominęłam). Historią, którą czytało mi się najlepiej była natomiast ta opowiadana przez Àngels, w formie – uwaga! – pisanej na Whatsappie powieści, będącej tytułową lekturą uproszczoną. Doprawdy, niejeden prawnik czy urzędnik powinien uczyć się od Àngels prostoty przekazu. Niewątpliwie światu przyniosłoby to tylko same korzyści!
Wiele można by napisać na temat tego, o czym jest „Lektura uproszczona” i jaka jest. Jest na pewno bardzo o ciele i seksualności, i traktuje o tym bardzo bezpośrednio, nie biorąc jeńców. Skupię się jednak na tym, co mi najmocniej wybrzmiało w tej historii, a mianowicie temacie traktowania osób niepełnosprawnych intelektualnie przez państwo i pozostałych (czytaj: „normalnych”) członków społeczeństwa. Hiszpania jest jednym z tych krajów, w których – tak samo zresztą jak w Polsce – istnieje instytucja ubezwłasnowolnienia całkowitego. Instytucja ta, choć niewątpliwie wygodna i ułatwiająca życie wielu rodzinom, prowadzi zarazem do pozbawienia osób ubezwłasnowolnionych godności i szeregu podstawowych praw, będących niezbywalnymi prawami każdego człowieka. O zachowanie takich właśnie praw, takiej godności, walczą bohaterki „Lektury uproszczonej”. Umiecie sobie wyobrazić siebie w takiej sytuacji? Jeśli nie, sięgnijcie po książkę, bowiem oddanie przez autorkę głosu właśnie osobom ubezwłasnowolnionym (są nimi dwie z czterech bohaterek) sprawia, że musimy spojrzeć na ich sytuację z innej perspektywy, a tego nie da się już – na całe szczęście – odzobaczyć.
Przyznaję, z racji wykonywanej pracy, poczułam się nieco wywołana do tablicy przez autorkę. To co robię zawodowo, reprezentuje bowiem wszystko to, czemu ona w swojej książce-manifeście się sprzeciwia. I choć akurat przedstawiciel mojej profesji został potraktowany w „Lekturze uproszczonej” i tak dość łagodnie, nie mogłam oprzeć się poczuciu, że wszyscy coś przegapiamy. Coś ważniejszego niż prawo. Człowieczeństwo.
Ps. Gdybyście chcieli poczytać więcej o tym dlaczego ubezwłasnowolnienie jest złe i czym można byłoby je zastąpić, podsyłam kilka linków.
https://bip.brpo.gov.pl/pl/content/kpo/panel/ubezwlasnowolnienie-reforma-czy-likwidacja
https://bip.brpo.gov.pl/pl/content/komitet-onz-pyta-polske-o-realizacje-praw-osob-z-niepelnosprawnosciami
https://bip.brpo.gov.pl/pl/content/RPO-do-trybunalu-ubezwlasnowolnienie-calkowite-niekonstytucyjne
A ponadto zachęcam do obejrzenia wchodzącego właśnie na ekrany znakomitego filmu „Pamięć”, który również – choć w całkiem inny sposób – dotyka tego tematu.

Wykupienie prenumeraty w wydawnictwie ArtRage powinno być uzależnione od konieczności uprzedniego zapoznania się z ostrzeżeniami typu: „Czytanie tych książek powoduje nieodwracalne zmiany w mózgu”. Albo: „Jeśli myślisz, że przyślą Ci jakieś miłe i szybkie lektury, walnij się lepiej czymś ciężkim w głowę!”. Albo: „Właśnie podwyższyłeś/podwyższyłaś sobie poziom ambicji...

„Chcą sprawić, żebyś połknęła miksturę religijnych farmazonów, według których twoje milczenie nie jest kapitulacją ani uległością, ale wzniosłością, dystynkcją, szacunkiem, kiedy w rzeczywistości milczenie to mówi: jesteś ładniejsza, kiedy nie otwierasz ust.”

Po pierwsze – zapamiętajcie ten tytuł. Zapiszcie gdzieś go sobie, a potem w końcu przeczytajcie. „Lektura uproszczona” nie będzie wcale prosta. Autorka stawia czytelnikowi duże wyzwanie i do samego końca nie ma zamiaru niczego ułatwiać. To książka, która wymaga – wymaga przede wszystkim skupienia i otwartej głowy.

Cristina Morales opowiada historię czterech niepełnosprawnych kuzynek i robi to w sposób bezpośredni, nie kryjąc wściekłości, nie bawiąc się w oględne słówka i dyplomatyczność. Z tej książki kipi gniew i poczucie niesprawiedliwości. Jest niewygodna, wywołuje realny dyskomfort.

Autorka pisze o potrzebach i pragnieniach osób niepełnosprawnych. Nati, Marga, Patricia i Angela zawzięcie walczą o swoją samodzielność w świecie, który traktuje osoby z niepełnosprawnością paternalistycznie, gdzie ludzie „przyswoili sobie maksymę opieki społecznej, zgodnie z którą pomagać oznacza działać za kogoś, czyli reprezentować, czyli zastąpić”.

Świetny kawał literatury feministycznej. A do tego rozważania na temat wykorzystania języka, tego, w jaki sposób może wykluczać, uciskać i ograniczać. Polecam!

„Chcą sprawić, żebyś połknęła miksturę religijnych farmazonów, według których twoje milczenie nie jest kapitulacją ani uległością, ale wzniosłością, dystynkcją, szacunkiem, kiedy w rzeczywistości milczenie to mówi: jesteś ładniejsza, kiedy nie otwierasz ust.”

Po pierwsze – zapamiętajcie ten tytuł. Zapiszcie gdzieś go sobie, a potem w końcu przeczytajcie. „Lektura...

Czytając pomyślałem sobie, że ten prawak trochę przesadza, ale potem się okazało, że to wcale nie jest parodia ani pastisz - to po prostu kilkaset stron frustracji, wyzwisk, wulgaryzmów, seksu, zwykłego, toksycznego jadu. Jak Płeć i tożsamość Otto Weinigera, ale z drugiej strony frontu. Autorka nieironicznie używa ciągle słów "faszyzm, maczyzm, neoliberalizm", obwiniając wszystko i wszystkich wokół za wszystko, niepełnosprawność bohaterek chyba jest tylko po to, by nadać temu potokowi jakiś pozorny sens. Jako osoba stojąca poza tymi politycznymi wojenkami, zaczynam dostrzegać, że to co kilka lat bywało niesmacznym, prawackim żartem, teraz staje się rzeczywistym podejściem drugiej strony. Przykre, jak zwykły człowiek wpada pomiędzy radykalizmy. Pewnie uważając "żyj i daj żyć innym" jestem teraz, posługując się językiem z książki, "maczystowskim, neoliberalnym libkiem faszystowskim". A dekadę temu byłem za te same słowa lewakiem xD

Czytając pomyślałem sobie, że ten prawak trochę przesadza, ale potem się okazało, że to wcale nie jest parodia ani pastisz - to po prostu kilkaset stron frustracji, wyzwisk, wulgaryzmów, seksu, zwykłego, toksycznego jadu. Jak Płeć i tożsamość Otto Weinigera, ale z drugiej strony frontu. Autorka nieironicznie używa ciągle słów "faszyzm, maczyzm, neoliberalizm",...

„Lektura uproszczona” to pozycja, w której autorka nie boi się tabu. Otwarcie porusza problemy czterech kobiet z niepełnosprawnościami, które postanawiają walczyć o swoje, samodzielne życie, a tym samym swoją godność i szacunek innych. Jest to książka wypełniona emocjami, szczerością w słowach. Myślę, że można nazwać ją werystycznym portretem ludzi. Cristina Morales nie boi się mówić o mitach, które przypisuje się osobom z niepełnosprawnościami. Mówi o ich potrzebach seksualnych, czy problemach związanych z systemem socjalnym w Hiszpanii, poprzez perspektywy czterech kuzynek — Ángeli, Patrici, Margi i Nati.

„Lektura uproszczona” to pozycja, w której autorka nie boi się tabu. Otwarcie porusza problemy czterech kobiet z niepełnosprawnościami, które postanawiają walczyć o swoje, samodzielne życie, a tym samym swoją godność i szacunek innych. Jest to książka wypełniona emocjami, szczerością w słowach. Myślę, że można nazwać ją werystycznym portretem ludzi. Cristina Morales nie boi...

Nie od razu polubiłam się z Lekturą uproszczoną. Oswajała się z nią niczym dzikie zwierzę. Trochę trwało nim wpadłam w rytm i dałam się porwać tej szalonej i mocno osobliwej książce.

W sposób odważny obrazuje patologię społeczne kierując wzrok czytelnika na losy czterech bohaterek niepełnosprawnych intelektualnie, walczących zaciekłe o swoje prawa. Kadr zbliżono na problem wykorzystywania takich osób, marginalizowania ich przez społeczeństwo oraz chęci ujarzmienia, zamknięcia niczym w kloszu. Moje pierwsze skojarzenia to powieść Kafki Proces, która w przypadku Cristiny Morales ubrana jest w mocno feministyczne dźwięki. Do tego jest bardziej wulgarna, momentami ordynarna, nastawiona na fizjologię. Ta książka nie trzyma żadnych granic zarówno pod względem stylu, języka jak i samego przekazu. Najmocniej uderzyły we mnie przesłuchania, w których każda z bohaterek w bezpośredniej relacji uzewnętrznia swoje pragnienia i bez skrępowania mówi o swej seksualności.

Łaknę takiej bezpośredniej literatury. Polecam ją w szczególności czytelnikom i czytelniczkom nie zamykającym się wyłącznie na jednolite formy powieściowe, z feministycznym pazurem.

Nie od razu polubiłam się z Lekturą uproszczoną. Oswajała się z nią niczym dzikie zwierzę. Trochę trwało nim wpadłam w rytm i dałam się porwać tej szalonej i mocno osobliwej książce.

W sposób odważny obrazuje patologię społeczne kierując wzrok czytelnika na losy czterech bohaterek niepełnosprawnych intelektualnie, walczących zaciekłe o swoje prawa. Kadr zbliżono na problem...

Czy mamy tu fanów literatury hiszpańskiej? :)

Chciałam Wam przedstawić Almodóvara w świecie książkowym, czyli Cristinę Morales! Jestem oczarowana jej książką Lektura uproszczona.
Nie dość, że jest to feministyczna proza, to na dodatek piekielnie inteligentna w monologach, a do tego niewykluczająca. Co mam na myśli pisząc niewykluczająca?
Morales opowiada nam o czterech kuzynkach, mających znaczne stopnie upośledzenia. Mieszkają wspólnie w Barcelonie w jednym mieszkaniu. Jednak część z nich jest ubezwłasnowolniona, stąd nie są zupełnie niezależne. Wręcz odwrotnie. Muszą liczyć się z prawnym nadzorem, wracać o określonych godzinach, czy brać udział w różnych aktywnościach, dzięki którym jest większa szansa, że nie stracą mieszkania. Są to feministki, buntowniczki i anarchistki. Najbardziej przebojową spośród dziewczyn jest Nati, która dopiero przed obroną doktoratu zachorowała na zespół bramkowy i od tego momentu jest w pewnym stopniu opóźniona. Ale jaką jest piekielnie inteligentna!
Pozostałe kuzynki także mają w tej książce głos, jednak poznajemy je czy to podczas zeznać w procesie, czy to dzięki fragmentom książki, kolej autorką jest jedną z dziewczyn.
A więc dzieje się! Jest bunt, jest i niekiedy anarchia. Jest romans dwóch kuzynek. Jest ucieczka z mieszkania. Nie wszystko wymieniam, żeby nie spoilerować, jednak bądźcie przygotowani na nieźle tempo książki :)

Czy mamy tu fanów literatury hiszpańskiej? :)

Chciałam Wam przedstawić Almodóvara w świecie książkowym, czyli Cristinę Morales! Jestem oczarowana jej książką Lektura uproszczona.
Nie dość, że jest to feministyczna proza, to na dodatek piekielnie inteligentna w monologach, a do tego niewykluczająca. Co mam na myśli pisząc niewykluczająca?
Morales opowiada nam o czterech...

Gdybym miała pokrótce powiedzieć coś na temat “Lektury uproszczonej” powiedziałabym, że jest ona bezpośrednia. A tak właściwie takie są jej bohaterki - cztery dziewczyny Ángela, Patricia, Marga i Nati. Ich bezpośredniość poniekąd wynika z ich stanu zdrowia, a poniekąd z ich usposobienia, które tak czy inaczej jest powiązane z ich niepełnosprawnościami. Wszystko sprowadza się więc do jednego - ich niełatwe życie sprawiło, że stały się nieustraszone i zapragnęły podjąć się wyzwania, jakim jest (częściowo) samodzielne życie.

Główne bohaterki są kobietami, które są stygmatyzowane stopniem swojej niepełnosprawności. Dla państwa są niemalże jedynie procentem niepełnosprawności, jaką posiadają. Chociaż i tak ten procent bywa przekłamany i pomniejszany, ponieważ od niego zależy to ile pieniędzy będą mogły otrzymywać.

Zawarte w książce cztery tak podobne, a tak odmienne perspektywy uwidaczniają to, jak różne potrzeby mogą mieć te kobiety. Każda z narracji może wzbudzać inne emocje. Jednak głównym przesłaniem zawartym w tej książce z pewnością jest uwypuklenie rzeczywistości. Marginalizowane osób z niepełnosprawnościami i ich potrzeb jest powszechne. Poruszone w książce tematy skłaniają do zadania sobie kluczowych pytań, w znacznej mierze skierowanych do instytucji, których głównym zamiarem może być chronienie osób z niepełnosprawnościami, choć tak naprawdę powinny one dawać im szansę na rozwój, nie na wegetację.

“Lektura uproszczona” ma za zadanie wprawić czytelnika w dyskomfort. Indywidualne problemy i potrzeby tych czterech kobiet pokazują, jak trudne może być odnalezienie się w społeczeństwie i dostosowanie do panujących tu reguł. Narracja książki bywa intensywna, wątki seksualności, przymusowej sterylizacji, powodują że można poczuć się przytłoczonym. Ale wszystko to ma swój cel, a jest nim zwrócenie uwagi na osoby, które dotychczas bywały niezauważone.

Gdybym miała pokrótce powiedzieć coś na temat “Lektury uproszczonej” powiedziałabym, że jest ona bezpośrednia. A tak właściwie takie są jej bohaterki - cztery dziewczyny Ángela, Patricia, Marga i Nati. Ich bezpośredniość poniekąd wynika z ich stanu zdrowia, a poniekąd z ich usposobienia, które tak czy inaczej jest powiązane z ich niepełnosprawnościami. Wszystko sprowadza...