Bardzo przyjemna lektura, przeczytałam jednym tchem. Początek nieco trudny, jednak jak wiadomo każdą historię porządnie zarysować trzeba.
Tak jak się spodziewałam, z czasem francuska historia polskich rodzin wciągała mnie całkowicie. Sama mam w rodzinie osoby, które dalej mieszkają we Francji i moja mama często wspomina jakim świętem w domu były paczki od nich. Nigdy nie pomyślałam, że takich osób mogło być więcej - tym samym czuję, że jest to lektura bardzo ważna a temat na pewno nie do końca zgłębiony.
Z jakiegoś powodu czuję tylko może, że wątek Edwarda Gierką był niepotrzebny wśród tych wszystkich pięknych, anonimowych historii, ale to tylko moje odczucie.
Z tego miejsca chciałabym również serdecznie pozdrowić Autorkę z którą chodziłam w Krakowie na francuski do pani Marii :) `

Bardzo przyjemna lektura, przeczytałam jednym tchem. Początek nieco trudny, jednak jak wiadomo każdą historię porządnie zarysować trzeba.
Tak jak się spodziewałam, z czasem francuska historia polskich rodzin wciągała mnie całkowicie. Sama mam w rodzinie osoby, które dalej mieszkają we Francji i moja mama często wspomina jakim świętem w domu były paczki od nich. Nigdy nie...

Pamięć zapisuje się w emocjach. Pamiętasz ze względu na to indywidualne przeżycie doświadczenia, które w sposób unikatowy towarzyszyło Ci kiedy to przeżywałeś. Książka świetnie to pokazuje. Została napisana przez wnuczkę Polska, który będąc Polakiem czuł się równocześnie Francuzem, przez to gdzie się urodził, gdzie mieszkał w pierwszych latach swojego życia, a w związku z tym jaką nabył tożsamość. Reportaż jest o wielu takich dziadkach i babciach. Opisuje kiedy i w jakich okolicznościach Polacy emigrowali do Francji, jak im się tam żyło, dlaczego postanowili wracać, i w końcu jak funkcjonowali tutaj w Polsce. Niezwykła mozaika postaci i ich motywacji, także tęsknoty. Tęsknoty za utraconym. Jak wielką jest więc sztuką zostawiać za sobą to co już nie wróci i budować na tym co jest. 

Pamięć zapisuje się w emocjach. Pamiętasz ze względu na to indywidualne przeżycie doświadczenia, które w sposób unikatowy towarzyszyło Ci kiedy to przeżywałeś. Książka świetnie to pokazuje. Została napisana przez wnuczkę Polska, który będąc Polakiem czuł się równocześnie Francuzem, przez to gdzie się urodził, gdzie mieszkał w pierwszych latach swojego życia, a w związku z...

Dzięki autorce zrozumiałam skąd się wziął w Polsce Gierek z francuską przeszłością. Zresztą podobnie jak Stenia Kozłowska (taka piosenkarka sprzed dziesięcioleci),choć akurat o niej nie ma wzmianek. I kim był Wincenty Pstrowski.
Ciekawe to bardzo. Przenosimy się w biedne lata 20, wojnę we Francji, a potem w przaśne lata 50 w PRL. Fascynująca lektura, dobrze napisana i udokumentowana.
A do Wałbrzycha, Bytomia, Zabrza, Boguszowa-Gorców i Jedliny Zdroju muszę się wybrać!

Dzięki autorce zrozumiałam skąd się wziął w Polsce Gierek z francuską przeszłością. Zresztą podobnie jak Stenia Kozłowska (taka piosenkarka sprzed dziesięcioleci),choć akurat o niej nie ma wzmianek. I kim był Wincenty Pstrowski.
Ciekawe to bardzo. Przenosimy się w biedne lata 20, wojnę we Francji, a potem w przaśne lata 50 w PRL. Fascynująca lektura, dobrze napisana i...

Sięgnęłam po reportaż Aleksandry Suława, głównie dlatego, że interesuje mnie wszystko co dotyczy Francji, a ponadto, w mojej rodzinie znany jest epizod wyjazdu do Francji za chlebem w okresie międzywojennym i te dwa czynniki zainspirowały mnie do pogłębienia wiedzy na ten temat.
Autorka „ Przy rodzicach nie parlować” zabrała mnie w inspirującą i ciekawą wędrówkę do Francji i na Ziemie Odzyskane, zaczynając swą podróż w biednej i przeludnionej Polsce międzywojennej, a kończąc na czasach współczesnych, gdy pozostała przy życiu ledwie garstka potomków wracających po II wojnie światowej budować nową, sprawiedliwszą i lepszą Polskę. Jak było naprawdę, jaka ta Polska lat 40. I 50. się okazała, pisarka odkrywa i obnaża w sposób obiektywny choć bolesny.
Aleksandra Suława, sama będąc wnuczką repatrianta z Francji, pisząc ten reportaż, mogła czerpać z interesujących i silnie nacechowanych emocjonalnie wspomnień własnych dotyczących dziadka Franciszka i jego nostalgicznej tęsknoty za krajem swego urodzenia oraz swojej rodziny, znajomych, czyli ludzi, którzy doświadczyli wielkich blasków i ponurych cieni powrotu do ojczyzny.
Choć brakowało mi czasem pewnego logicznego ciągu łączącego kolejne rozdziały, a temat jest na tyle obszerny, że nie sposób zmieścić wszystkiego w jednym tomie, reportaż oceniam pozytywnie i zachęcam do zgłębienia tego, niezbyt dobrze znanego, wątku związków polsko-francuskich.

Sięgnęłam po reportaż Aleksandry Suława, głównie dlatego, że interesuje mnie wszystko co dotyczy Francji, a ponadto, w mojej rodzinie znany jest epizod wyjazdu do Francji za chlebem w okresie międzywojennym i te dwa czynniki zainspirowały mnie do pogłębienia wiedzy na ten temat.
Autorka „ Przy rodzicach nie parlować” zabrała mnie w inspirującą i ciekawą wędrówkę do Francji...

Bardzo lubię serię "Sulina". Bo zawsze czegoś ciekawego można się dowiedzieć . Tym razem o losach ludzi, którzy po 1945 roku wrócili do kraju z emigracji do Francji. Byli to głównie górnicy. Zostawili wszystko i pojechali pomagać w odbudowie Ojczyzny. Wiele im obiecywano. Jednak po przyjeździe okazało się, że sprawy wyglądają zupełnie inaczej. A wkrótce zapadła za nimi "żelazna kurtyna" i nie było już odwrotu.

Bardzo lubię serię "Sulina". Bo zawsze czegoś ciekawego można się dowiedzieć . Tym razem o losach ludzi, którzy po 1945 roku wrócili do kraju z emigracji do Francji. Byli to głównie górnicy. Zostawili wszystko i pojechali pomagać w odbudowie Ojczyzny. Wiele im obiecywano. Jednak po przyjeździe okazało się, że sprawy wyglądają zupełnie inaczej. A wkrótce zapadła za nimi...