Średnia książka, pierwsza połowa ciekawa o historii Uzbekistanu ale druga to opis aparatu opresji z jakim mierzyła się autorka i jest to zdecydowanie nudne podobnie jak ciągły opis tego jakimi mizoginami potrafią Uzbekowie. Natomiast o wydarzeniach typu przerwanie tamy autorka nie pisze prawie nic oprócz tego że było a temat jest arcyciekawy. To bardziej pamiętnik niż reportaż. Nie polecam

Średnia książka, pierwsza połowa ciekawa o historii Uzbekistanu ale druga to opis aparatu opresji z jakim mierzyła się autorka i jest to zdecydowanie nudne podobnie jak ciągły opis tego jakimi mizoginami potrafią Uzbekowie. Natomiast o wydarzeniach typu przerwanie tamy autorka nie pisze prawie nic oprócz tego że było a temat jest arcyciekawy. To bardziej pamiętnik niż...

Co wiem o współczesnym Uzbekistanie? W zasadzie nie wiele. Kraj w Azji graniczący m.in. z Kazachstanem i z Afganistanem. I na tym moja wiedza się kończy. Nie jest to kraj chętnie odwiedzany przez turystów, toteż może dlatego nigdy nie pałałam chęcią odwiedzenia i przekonania się, co kryje w sobie ten niezwykły region. Dlatego też z chęcią sięgnęłam po książkę " Nowy Uzbekistan" Agnieszki Pikulickiej-Wilczewskiej, by sprawdzić, co w trawie, a raczej w Uzbekistanie piszczy.

Chciałoby się powiedzieć, piszczy aż słychać z daleka. Kraj ten jest niezwykle ciekawy. Z jednej strony państwo powstałe po rozpadzie Związku Radzieckiego, a z drugiej Środkowa Azja, która zanurzona jest w islamie. Dwa przeciwstawne bieguny, które dopełnia Europa Zachodnia i wpływ wielkich mocarstw. Pogoń za technologią, czymś nowym, świeżym z nutką konsumpcjonizmu. Trzeba przyznać, że dzieje Uzbekistanu są dość dramatyczne. Dyktatura Karimova, krwawe zamieszki, zakazy i strach odcisnęło piętno na mieszkańcach. Byłam ciekawa, jak sprawy się mają teraz, po śmierci prezydenta.

Niestety autorka ograniczyła swoją wyprawę do własnego ja. W wątki naznaczone cierpieniem wplotła własne odczucia. Lubię, kiedy autorzy dodają własne odczucia, przeżycia do pozycji. Taki zabieg niezwykle ubogaca treść, ale nie kiedy czyni się z tego całą pozycję. Naprawdę nie obchodzą mnie prywatne sprawy autorki, jej rozmowy z ambasadą, czy wpisy z mediów społecznościowych. Ja chce poznać kraj, ludzi ich problemy. Poczuć atmosferę Uzbekistanu, zgubić się w uliczkach i posmakować lokalnej kuchni.

Dostałam złość i żal autorki, że otrzymała zakaz wstępu do kraju za szerzenie pewnych treści. Jej emocje związane z wydaleniem, gdzie nie mogła doprosić się o powód takie decyzji. Szczerze? Kiedy w kraju muzułmańskim mówisz o prawach kobiet, to nie zdziw się, że nie jestem tam mile widziana.

Jestem zawiedziona, bo spodziewałam się czegoś innego. Liczyłam, że po ostatnim zdaniu będę miała ochotę rzucić wszystko, spakować plecak i ruszyć do Uzbekistanu. A w tym momencie jedyne, na to mam ochotę, to zostać w domu i obrać zupełnie inny kierunek podróży.

Co wiem o współczesnym Uzbekistanie? W zasadzie nie wiele. Kraj w Azji graniczący m.in. z Kazachstanem i z Afganistanem. I na tym moja wiedza się kończy. Nie jest to kraj chętnie odwiedzany przez turystów, toteż może dlatego nigdy nie pałałam chęcią odwiedzenia i przekonania się, co kryje w sobie ten niezwykły region. Dlatego też z chęcią sięgnęłam po książkę " Nowy...

Swietna pozycja, jedyna dostepna na polskim rynku, ktora doglebnie opisuje przemiany spoleczne i polityczne w Uzbekistanie w ostatnich latach. Obowiazkowa lektura dla osob zainteresowanych krajami bylego Zwiazku Radzieckiego oraz tematyką autorytaryzmów.

Swietna pozycja, jedyna dostepna na polskim rynku, ktora doglebnie opisuje przemiany spoleczne i polityczne w Uzbekistanie w ostatnich latach. Obowiazkowa lektura dla osob zainteresowanych krajami bylego Zwiazku Radzieckiego oraz tematyką autorytaryzmów.

Na początku można jeszcze się czegoś ciekawego dowiedzieć o Uzbekistanie, ale później najważniejsze dla autorki stają się mniejszości seksualne i "piekło" uzbeckiego społeczeństwa w którym, o zgrozo!, ludzie uważają zawieranie małżeństw i posiadanie dzieci za oczywistość.

Z tego zresztą powodu bawią dwie rzeczy. Po pierwsze, autorka ma pretensje do Uzbeków, że z wyżej wymienionych powodów zaczęli ją traktować bardziej jako aktywistkę, niż dziennikarkę. Po drugie, na 252 stronie sama narzeka na to, że w pewnym momencie. LGBT stało się w Uzbekistanie ważniejsze od korupcji czy problemów gospodarczych, gdy przecież dla niej samej w pewnym momencie książki nie ma nic ważniejszego! Można tylko ubolewać, że Agnieszka Pikulicka-Wilczewska będąc na bakier z logiką prowadziła zajęcia ze studentami...

Ogółem czekam na dużo ciekawszą książkę o Uzbekistanie, bo kraj z powodu swojego dynamicznego rozwoju z pewnością zasługuje na konkretną opowieść o swoich realiach.

Na początku można jeszcze się czegoś ciekawego dowiedzieć o Uzbekistanie, ale później najważniejsze dla autorki stają się mniejszości seksualne i "piekło" uzbeckiego społeczeństwa w którym, o zgrozo!, ludzie uważają zawieranie małżeństw i posiadanie dzieci za oczywistość.

Z tego zresztą powodu bawią dwie rzeczy. Po pierwsze, autorka ma pretensje do Uzbeków, że z wyżej...

Do "Morze wróci" Sabeli to temu bardzo daleko. Za dużo gospodarki, polityki, rzucania nazwiskami urzędników, szczegółów z afer autorki na Twitterze, a za mało wglądu w życie prawdziwych ludzi. Nie poczułam, żeby książka przeniosła mnie do Uzbekistanu, prędzej do podręcznika od wosu. Jeżeli ktoś się interesuje ekonomicznymi aspektami kraju albo szczegółową biografią pierwszego prezydenta - pewnie znajdzie tu całkiem sporo wartościowych informacji. Ja jednak wolałabym otrzymać coś, co pokaże mi, jak ten kraj wygląda, jak się w nim żyje i z jakimi problemami stykają się jego zwyczajni mieszkańcy (a nie tylko biznesmeni). Toż tu nawet prawie nie ma nic o słynnym jeziorze, poza wyjątkowo nieciekawym opisem imprezy techno na jego wyschniętym dnie.

Do "Morze wróci" Sabeli to temu bardzo daleko. Za dużo gospodarki, polityki, rzucania nazwiskami urzędników, szczegółów z afer autorki na Twitterze, a za mało wglądu w życie prawdziwych ludzi. Nie poczułam, żeby książka przeniosła mnie do Uzbekistanu, prędzej do podręcznika od wosu. Jeżeli ktoś się interesuje ekonomicznymi aspektami kraju albo szczegółową biografią...

Niezwykle ciekawa książka!

Niezwykle ciekawa książka!

Zainteresowanych zapraszam do oficjalnej recenzji.

Zainteresowanych zapraszam do oficjalnej recenzji.

Zdecydowanie warto

Zdecydowanie warto

Takie xiążki warto czytać z założenia, bo przecież nie ma reportaży, a zwłaszcza polskich reportaży, o Uzbekistanie. Dla przeciętnego Polaka Uzbekistan to dziki kraj gdzieś miedzy Rosją a Xiężycem. I w sumie xiążka potwierdza tezę, że Uzbekistan to z perspektywy mieszkańca UE dziki kraj.
Xiążka trochę chaotyczna. Być może autorka nie potrafiła się zdecydować czy pisać o Uzbekistanie, czy o sobie w Uzbekistanie. Z drugiej strony, to właśnie "przygody" Pikulickiej-Wilczewskiej są twardym dowodem na "dzikość" Uzbekistanu.

Takie xiążki warto czytać z założenia, bo przecież nie ma reportaży, a zwłaszcza polskich reportaży, o Uzbekistanie. Dla przeciętnego Polaka Uzbekistan to dziki kraj gdzieś miedzy Rosją a Xiężycem. I w sumie xiążka potwierdza tezę, że Uzbekistan to z perspektywy mieszkańca UE dziki kraj.
Xiążka trochę chaotyczna. Być może autorka nie potrafiła się zdecydować czy pisać o...

Solidna pozycja

Solidna pozycja