Dobrze się czyta

Dobrze się czyta

Osią książki jest ustawa o IPN, która wpłynęła na relacje polsko-izraelskie. Całość jednak zdecydowanie poniżej oczekiwań. Narracja jest bardzo lekko powiązana, myśli powierzchowne, jakby niedokończone. Rozumiem, że autor szanuję inteligencję Czytelnika, ale czasami chciałoby się mieć jasno wskazane co ten pierwszy ma na myśli. Czy chodziło tylko o to, że rządy PiS sprzyjały odradzaniu się głosów antysemickich w Polsce? Jeśli tak, to nie warto tracić czasu na tę lekturę.

Osią książki jest ustawa o IPN, która wpłynęła na relacje polsko-izraelskie. Całość jednak zdecydowanie poniżej oczekiwań. Narracja jest bardzo lekko powiązana, myśli powierzchowne, jakby niedokończone. Rozumiem, że autor szanuję inteligencję Czytelnika, ale czasami chciałoby się mieć jasno wskazane co ten pierwszy ma na myśli. Czy chodziło tylko o to, że rządy PiS...

Punkt wyjścia dla tej książki stanowi ustawa o IPN z 2018 roku. I tutaj plus, bo w zasadzie był mi to temat bliżej nieznany, w tamtym czasie nie był to też krąg moich zainteresowań. Autor przybliża nam o co chodziło i jak wpłynęło to na stosunki dyplomatyczne z Izraelem. Do tej ustawy w ciągu całej treści powraca też kilkukrotnie. W międzyczasie otrzymujemy również nieco informacji na temat historii stosunków dyplomatycznych pomiędzy Polską, a Izraelem.

Czy znalazłem tu coś co by mnie zaskoczyło czy zaintrygowało? Raczej nie. Część informacji pojawia się kilkukrotnie w różnych fragmentach, przez to momentami miałem wrażenie, że już dany tekst czytałem. Język jest mocno oszczędny, a zabieg z umiejscowieniem autora jako bohatera jak dla mnie zupełnie zbędny. Czytelnik nie ma też za bardzo miejsca na wyrobienie sobie własnej opinii w temacie, autor poniekąd narzuca swój punkt widzenia, a tego w reportażach nie lubię.

Podsumowując, pomimo chwytliwego i intrygującego tytułu jak dla mnie nie było tu wiele treści wartej zapamiętania. Ja ze swojej strony odradzam.

Punkt wyjścia dla tej książki stanowi ustawa o IPN z 2018 roku. I tutaj plus, bo w zasadzie był mi to temat bliżej nieznany, w tamtym czasie nie był to też krąg moich zainteresowań. Autor przybliża nam o co chodziło i jak wpłynęło to na stosunki dyplomatyczne z Izraelem. Do tej ustawy w ciągu całej treści powraca też kilkukrotnie. W międzyczasie otrzymujemy również nieco...

Dyplomatołki - tak kilka lat temu profesor Bartoszewski określił polskich dyplomatów. Czytając książkę "Jak nie lubić Żyda?" Jacka Tacika miałam nieodparte wrażenie, że właśnie bohaterów tej książki wybitny polityk mógłby mieć na myśli.

Doświadczony dziennikarz, trochę przez przypadek, znalazł się w samym centrum zawirowań w stosunkach polsko-izraelskich, tuż po wypłynięciu do światowej opinii publicznej pomysłu kontrowersyjnej ustawy o IPN (ustawa ta w w swym początkowym kształcie miała zakładać karę za twierdzenie, że Polacy byli odpowiedzialni za zbrodnie przeciwko Żydom podczas II WŚ).

Dziennikarz rozmawia z szeregiem fascynujących osobowości że świata Polski i Izraela, z Szimonem Peresem, z Maciejem Stuhrem (o jego roli w "Pokłosiu"),z ambasador Izraela w Polsce, z osobami które przeżyły obóz koncentracyjny i z tymi, którzy w 1968 roku musieli uciekać w Polski. Z doskonałym, reporterskim sznytem zakreśla obraz polskiego antysemityzmu i prób ukrywania go przez średniej jakości politykę zagraniczną i prawicową, kościelną narrację.

Zatrważająco jest w tej opowieści krótkowzroczność polityków, którym wydaje się, że ukrywanie odpowiedzialności Polaków za zbrodnie popełnione na żydowskich sąsiadach, wymaże grzechy i przewiny. Zbrodnie przemilczane i nierozliczone to zbrodnie, które prędzej czy później mogą się powtórzyć.

W książce pada bardzo znaczące zdanie o dwóch polskich stodołach. W jednej spalono Żydów, w drugiej ich ukryto i tym samym uratowano. Bez przyznania, że istniały obie, nie ma szans ani na pojednanie, ani na dobrą przyszłość.

Ważna to książka, która osobom o niewielkie wiedzy polityczno-historycznej (jak np. ja) pomaga spojrzeć na otaczającą nas (nie tylko polityczną) rzeczywistość, z zupełnie innej perspektywy.

Dyplomatołki - tak kilka lat temu profesor Bartoszewski określił polskich dyplomatów. Czytając książkę "Jak nie lubić Żyda?" Jacka Tacika miałam nieodparte wrażenie, że właśnie bohaterów tej książki wybitny polityk mógłby mieć na myśli.

Doświadczony dziennikarz, trochę przez przypadek, znalazł się w samym centrum zawirowań w stosunkach polsko-izraelskich, tuż po...

Jacek Tacik " Jak nie lubić Żyda?"

Jak łatwo jest skiksować zagłebiając się w poszukiwaniu prawdy historycznej? Gdzie znajduje się granica prawnej odpowiedzialności za jej negowanie bądź zniekształcenie? Ile szkody mogą wyrządzić świadomie lub tylko przypadkowo wypowiedziane słowa? Jak reagować na wypowiedzi osób pojawiających się na politycznej mapie, które dla pięciu minut sławy, gotowe są zagrać na najniższych ludzkich instynktach ?

Na te, i wiele jeszcze innych pytań odpowiedzi poszukuje Jacek Tacik, dziennikarz i reporter. Podróżując po Polsce, Izraelu, ale również spoglądając na inne kraje, bierze pod lupę zamieszanie, jakie powstało w stosunkach dyplomatycznych podczas uchwalania nowelizacji ustawy o IPN i zagłębia się w stosunki polsko–żydowskie oraz polsko–izraelskie. Zarówno współczesne, jak również te, których celem jest odświeżenie wspomnienia Zagłady w świadomości kolejnych pokoleń Polaków i Żydów.

I tak na szali historii stosunków polsko–żydowskich znalezienie odpowiednio wyważonego doboru słów i polityka dyplomacji, ciągle nie potrafią złapać równowagi z polityką pamięci, która co jakiś czas mącona jest przez pojawiające się na arenie politycznej jednostki bądź grupy wpływów.

Kiedy i czy w ogóle możliwe będzie wygaszenie co jakiś czas zaostrzających się konfliktów w stosunkach polsko–żydowskich oraz polsko–izraelskich? Spotkanie się gdzieś pomiędzy obiema narracjami? Wspólne patrzenie na przyszłość, a nie tylko oglądanie się wstecz? Choć te pytania póki co pozostaną bez odpowiedzi, warto zagłębić się w to, o czym pisze Jacek Tacik.

Jacek Tacik " Jak nie lubić Żyda?"

Jak łatwo jest skiksować zagłebiając się w poszukiwaniu prawdy historycznej? Gdzie znajduje się granica prawnej odpowiedzialności za jej negowanie bądź zniekształcenie? Ile szkody mogą wyrządzić świadomie lub tylko przypadkowo wypowiedziane słowa? Jak reagować na wypowiedzi osób pojawiających się na politycznej mapie, które dla pięciu...

W swoim reportażu "Jak nie lubić Żyda" Jacek Tacik wychodzi od kontrowersyjnej ustawy IPN-u z 2018 roku, która pozwalała ścigać z urzędu wypowiedzi "niezgodne z prawdą historyczną". Wywołała ona wówczas największy od lat polsko-izraelskiego kryzys dyplomatyczny. Pomijając niefortunny czas jej ustanowienia, strona Izraelska odczytywała ów nowelizację m.in. jako możliwość karania świadectw ocalałych z zagłady.

Wymiany politycznych deklaracji oraz kolejne wypowiedzi sprawujących w Polsce władzę w kwestii stosunków z Izraelem obnażają niemoc, brak przygotowania, pomysłów, umiejętności, czy są jedynie próbami ukrycia chaosu, niezdolności, a czasem po prostu złej woli, bądź inaczej - potrzeby zaklinania faktów.

W nieporadnych wymianach zdań pojawiają się również oskarżenia i osądy, które są zupełnie karygodne i tragiczne w swym kontekście, jak choćby wspomniana tu rozmowa z prof. A. Zybertowiczem, uzasadniającym niechęć współczesnych Żydów do Polaków wstydem za bierność w czasie Holokaustu. Czy wytwory Patryka Jakiego skarżącego się na "wrobienie Polaków w Holokaust", które rzekomo były początkiem prób "wrobienia nas we wszystko".

Autor daje głos również stronie Żydowskiej, nie ukrywa bulwersujących wypowiedzi tamtejszych polityków, opowiada o żalach Izraelitów oraz o obrazie Polski, jaki mają młodzi ludzie przybywający do naszego kraju na coroczne pielgrzymki, zwane przez niektórych "cmentarnymi podróżami". Dopiero będąc tutaj, mając okazję spotkać się ze swoimi polskimi rówieśnikami, mają oni szansę poznać strzępki prawdy o naszym kraju - pod warunkiem, że wykażą się otwartym umysłem i zignorują, wyniesione często z domu przekonanie, że w Polsce wciąż "biją Żydów".

Trudno się jednak dziwić, że ma się ono w Izraelu tak dobrze, skłamie ten, kto twierdzi, że Polsce nie ma problemu z antysemityzmem, najmocniej reprezentowanym w swej wersji spiskowej, opartej na wierze w dążenie Żydów do uzyskania władzy nad światową gospodarką. Nie brakuje w naszym kraju również antysemitów wtórnych, którzy negują historyczne znaczenie Holokaustu, oskarżając naród Żydowski o czerpanie korzyści z odszkodowań- za domniemane często -zbrodnie.

Przywołane przez Tacika badania Centrum nad Uprzedzeniami wyraźnie pokazują, że po przyjęciu nowej ustawy, obecność mowy nienawiści w związku z tematyką izraelską wyraźnie się nasiliła.

Reportaż "Jak nie lubić Żyda" czytałam w emocjach, choć większość przytoczonych tu obrazków była mi już znana. Jednak zanurzanie się w jadzie, uprzedzeniach, często zwykłym bełkocie ludzi pokroju Wojciecha O. Jaszczura czy innych "niezłomnych patriotów", trąci nerw, rodząc bezsilność i frustrację. A przecież wiedziałam, że dla wielu takie granie na najniższych instynktach jest po prostu formą wywindowania samego siebie. Podsycanie konfliktów może być również - co obserwujemy obecnie w niezwykłym natężeniu - sposobem na polityczne zwycięstwo.

Reporterska podróż Tacika po Polsce i Izraelu jest lekturą ważną, ukazującą dobitnie prawdę, że relacje między tymi dwoma krajami od zawsze były skomplikowane, ale pomysł wybielania i usuwania historycznych faktów nie jest metodą, która przysłuży się konstruktywnemu dialogowi. Wymazywanie pamięci, poza tym, że jest moralnością kłamstwa, blokuje możliwość wyciągnięcia wniosków z błędów przeszłości, nie pozwala iść prawdziwie do przodu.
Nie da się zmienić przeszłości, ale - z dużą dawką dobrej woli, z obopólnym szacunkiem i gotowością do szczerej - acz trudnej - rozmowy - można próbować zmieniać teraźniejszość, choć mam wrażenie, że na tym w Polsce zależy w tym kontekście niewielu.
Czy będzie nas kiedyś stać na to, by naprawdę zmierzyć się z historią? Póki co, ci, którzy się tego podjęli, uznawani są raczej za zdrajców polskości. To takie proste i wygodne..

W swoim reportażu "Jak nie lubić Żyda" Jacek Tacik wychodzi od kontrowersyjnej ustawy IPN-u z 2018 roku, która pozwalała ścigać z urzędu wypowiedzi "niezgodne z prawdą historyczną". Wywołała ona wówczas największy od lat polsko-izraelskiego kryzys dyplomatyczny. Pomijając niefortunny czas jej ustanowienia, strona Izraelska odczytywała ów nowelizację m.in. jako możliwość...

Polacy i Żydzi złączeni są historią od wieków. Trudną historią. Zapisaliśmy wspólne karty różnymi opowieściami - pięknymi, podnoszącymi na duchu, ale też smutnymi i wstydliwymi.
Jacek Tacik, wychodząc od pomysłu kontrowersyjnej nowelizacji ustawy o IPN-ie, napisał reportaż, w którym na pierwszym planie znalazł się spór o pamięć historyczną. Część polityków, chcąc chronić Polaków przed rzeczywiście krzywdzącymi nas pomówieniami - poszła krok dalej. Ani słowa o zbrodniach Polaków, zawsze byliśmy tylko kryształowi. A strona żydowska na taką narrację zgodzić się nie mogła. Autor kolejne etapy konfliktu określa jako gaszenie pożaru benzyną i trudno się z tym nie zgodzić. Obie strony są bardzo emocjonalne i obie, niestety, żonglują faktami i "faktami". Niektórzy izraelscy politycy i dziennikarze niemal zrównują zbrodnie niemieckie i polskie, natomiast niektórzy nasi rodacy utrzymują, że Polacy to zawsze bohaterowie, poświęcający się jak rodzina Ulmów.
Z takiego zaburzonego postrzegania mamy proces wytoczony autorom monografii "Dalej jest noc", problemy finansowe Smarzowskiego przy filmie "Wesele 2" czy hejt na Macieja Stuhra po "Pokłosiu". Od siebie dorzucę jeszcze ostatnie wystąpienia Czarnka, który czując imperatyw moralny, tłumaczy nam, maluczkim, co jest jedynie słuszną prawdą o Polakach i Żydach w czasie wojny. Bo prawda historyczna staje się u nas sprawą polityczną, a tak przecież nie powinno być.
Czytałam tę mądrą i gorzką książkę i myślałam sobie, że Polska powinna wylądować na kozetce u jakiegoś dobrego terapeuty...
Aleksandra Gratka

Polacy i Żydzi złączeni są historią od wieków. Trudną historią. Zapisaliśmy wspólne karty różnymi opowieściami - pięknymi, podnoszącymi na duchu, ale też smutnymi i wstydliwymi.
Jacek Tacik, wychodząc od pomysłu kontrowersyjnej nowelizacji ustawy o IPN-ie, napisał reportaż, w którym na pierwszym planie znalazł się spór o pamięć historyczną. Część polityków, chcąc chronić...

Ta książka jest dokładnie taka, jakiej można się spodziewać po dziennikarzu telewizyjnym robiącym krótkie materiały wideo dla programów informacyjnych (nie jest to bynajmniej literatura),ale dodatkowo jest też bardzo śmieszna. Niestety jest to śmieszność niezamierzona. (Tzn. książka jest tak napisana, jakby parodiowała styl sensacyjnych czytadeł, ale sądzę, że pan Jacek pisał serio. Nie obyło się też bez obsadzenia siebie w roli bohatera). No i - wbrew intencjom autora, które są oczywiście przeciwne - ci, którzy rzeczywiście „nie lubią“ Żydów, znajdą w niej argumenty na wzmocnienie swojej niechęci. Teza książki jest taka, że za trwający kryzys w relacjach polsko-izraelskich (bo to jest tematem tego reportażu) odpowiada obecny polski rząd, ale fakty, które Tacik przedstawia, pokazują, że każdy polski rząd po '89 r. (włączając rząd PIS) w rzeczywistości prowadził proizraelską politykę zagraniczną, bez wzajemności. Jak na podstawie tych faktów autor doszedł do konkluzji im przeciwnej, to już jego tajemnica.

Ta książka jest dokładnie taka, jakiej można się spodziewać po dziennikarzu telewizyjnym robiącym krótkie materiały wideo dla programów informacyjnych (nie jest to bynajmniej literatura),ale dodatkowo jest też bardzo śmieszna. Niestety jest to śmieszność niezamierzona. (Tzn. książka jest tak napisana, jakby parodiowała styl sensacyjnych czytadeł, ale sądzę, że pan Jacek...

Nie widzę w tym tworze ani rzetelności dziennikarskiej ani obiektywizmu...

Nie widzę w tym tworze ani rzetelności dziennikarskiej ani obiektywizmu...