Ciekawa powieść o losach polskich kobiet w okresie międzywojennym, w której przeplatają się dwa światy - faktów i fikcji. W powieści spotykają się w Warszawie Irena Krzywicka - postać autentyczna, dziennikarka, pisarka, działaczka społeczna i Teresa Kulebianka, postać fikcyjna, dziewczyna z nizin społecznych, pragnąca wyrwać się do lepszego świata. Spotkanie obydwu kobiet było przypadkowe, ale ich losy splotły się na dziesięciolecia, z korzyścią dla obydwu.
Bardzo polecam tę książkę.

Ciekawa powieść o losach polskich kobiet w okresie międzywojennym, w której przeplatają się dwa światy - faktów i fikcji. W powieści spotykają się w Warszawie Irena Krzywicka - postać autentyczna, dziennikarka, pisarka, działaczka społeczna i Teresa Kulebianka, postać fikcyjna, dziewczyna z nizin społecznych, pragnąca wyrwać się do lepszego świata. Spotkanie obydwu kobiet...

,,Dwadzieścia międzywojennych lat- kolorowych i szarych. Biednych i bogatych. Pełnych nadziei i zwątpienia. Wyjątkowych- jak nigdy wcześniej i nigdy później. "
To była dla mnie trudna pozycja, lecz ucząca. Może wstyd się przyznać, ale o postaci Ireny Krzywickiej nie słyszałam do tej pory, mimo iż z tego, co czytałam, było o niej głośno. Dzięki tej książce poszerzyłam wiedzę również na jej temat, gdyż zaczęłam szukać więcej informacji o jej osobie w internecie.
W książce ,,Miłość, proszę pani" Agnieszki Jeż poznajemy dwie postacie, jedną realną, drugą fikcyjną. Kobiety różnią się dosłownie wszystkim. Jedna jest biedna, druga bogata jednak dla obu kobiet życie wystawiło wysoki rachunek za podążanie za pragnieniami. Znajdziemy tutaj również teatrzyki rewiowe i salony literackie z takimi postaciami jak Irena Krzywicka i Tadeusz Boy-Żeleński.
Autorka bardzo ciekawie poprowadziła fabułę, chociaż musiałam poszerzyć swoją wiedzę w niektórych kwestiach, bo byłam zielona jak trawa. Okładka przyciągnęła moją uwagę, jak tylko zobaczyłam książkę. Podobała mi się bardzo, jednak mogę stwierdzić, że taka trochę poważna.
Polecam dla fanów tej tematyki.

,,Dwadzieścia międzywojennych lat- kolorowych i szarych. Biednych i bogatych. Pełnych nadziei i zwątpienia. Wyjątkowych- jak nigdy wcześniej i nigdy później. "
To była dla mnie trudna pozycja, lecz ucząca. Może wstyd się przyznać, ale o postaci Ireny Krzywickiej nie słyszałam do tej pory, mimo iż z tego, co czytałam, było o niej głośno. Dzięki tej książce poszerzyłam wiedzę...

Warszawa, lata międzywojenne. Eleganckie dzielnice, luksusowe sklepy, kawiarnie na Nowym Świecie i bieda, głód, brud, czająca się śmierć w biednych dzielnicach. Dwie kobiety, jedna autentyczna - Irena Krzywicka, znana feministka i skandalistka. Pozostawała w związku małżeńskim z Jerzym Krzywickim, a jednocześnie przez lata była kochanką Boya Żeleńskiego. Wykształcona, inteligentna, zajmująca się dziennikarstwem. Druga bohaterka to Teresa, dziewczyna z Powiśla, żyjąca w norze z ojcem pijakiem, który wpada tylko czasem, żeby przespać się z matką, kompletnie bezwolną kobietą, co skutkuje następnymi ciążami. Teresa bardzo często chodzi głodna, ale ma marzenia. Chce zostać tancerką, taniec jest jej pasją. Czy zrealizuje swoje marzenia? Musicie dowiedzieć się sami z tej wspaniałej powieści.
Autorka zestawiła ze sobą życie dwóch kobiet, z różnych sfer, o innym statusie społecznym i materialnym. Fenomenalnie pokazała międzywojenną Warszawę, lata dwudzieste i trzydzieste, z jednej strony blichtr, piękne stroje, luksus, z drugiej nędzę i los młodych kobiet. Ten wątek autorka rozwinęła najmocniej...

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/photo/?fbid=808210701101717&set=a.530574235532033

Warszawa, lata międzywojenne. Eleganckie dzielnice, luksusowe sklepy, kawiarnie na Nowym Świecie i bieda, głód, brud, czająca się śmierć w biednych dzielnicach. Dwie kobiety, jedna autentyczna - Irena Krzywicka, znana feministka i skandalistka. Pozostawała w związku małżeńskim z Jerzym Krzywickim, a jednocześnie przez lata była kochanką Boya Żeleńskiego. Wykształcona,...

Warszawa. Świetna książka przedstawiająca równolegle losy dwóch kobiet: Ireny Krzywickiej i tancerki rewiowego teatrzyku Teresy Kulebianki. Świetnie pokazane realia i klimat dwudziestolecia, ciekawe przedstawienie problemów kobiet w tamtych czasach. Jednak mam jedno zastrzeżenie: postać Krzywickiej jest tu pokazana niezwykle pozytywnie - to w zasadzie anioł lub cukierek w ludzkiej postaci. Tymczasem w wymienionych przez autorkę opracowaniach zabrakło podstawowej lektury: "Długie życie gorszycielki", a szkoda. Nie wszystko było w Krzywickiej takie piękne, zwłaszcza jej postawa wobec syna pod koniec życia. Podobnie z Boyem - gdy czytałam jego biografię, męczyło mnie nieuporządkowane życie osobiste Żeleńskiego, jego rozedrganie, pogoń za wrażeniami. Myślę, że taki styl życia jest wyrazem wewnętrznego chaosu a nie oznaką dojrzałości, bycia niemal mędrcem - a tak jego postać jest kreowana w tej książce. Mimo tych mankamentów przeczytałam tę historię z wielkim zainteresowaniem i na pewno sięgnę po inne pozycje autorki.

Warszawa. Świetna książka przedstawiająca równolegle losy dwóch kobiet: Ireny Krzywickiej i tancerki rewiowego teatrzyku Teresy Kulebianki. Świetnie pokazane realia i klimat dwudziestolecia, ciekawe przedstawienie problemów kobiet w tamtych czasach. Jednak mam jedno zastrzeżenie: postać Krzywickiej jest tu pokazana niezwykle pozytywnie - to w zasadzie anioł lub cukierek w...

Świetna powieść z elementami historycznymi. Dwudziestolecie pokazane z zupełnie innej strony, są blaski, ale są też cienie. Nie wiem jak to się stało, ale nie byłam świadoma ile serca i pracy w emancypację i edukację seksualną włożyła p. Krzywicka i Pan Boy Źeleński. Dotąd miałam go za bawidamka, dziękuję pani autorce za krzewienie wiedzy!

Świetna powieść z elementami historycznymi. Dwudziestolecie pokazane z zupełnie innej strony, są blaski, ale są też cienie. Nie wiem jak to się stało, ale nie byłam świadoma ile serca i pracy w emancypację i edukację seksualną włożyła p. Krzywicka i Pan Boy Źeleński. Dotąd miałam go za bawidamka, dziękuję pani autorce za krzewienie wiedzy!

„Miłość, proszę pani” to świetna powieść, której akcja toczy się w dwudziestoleciu międzywojennym, a ten okres lubię za sprawą Dołęgi-Mostowicza i jego genialnej „Kariery Nikodema Dyzmy”. Autorka przedstawia rzeczywistość międzywojnia z dwóch perspektyw: Ireny Krzywickiej, która jest autentyczną postacią, oraz fikcyjnej Teresy Kulebianki. Irena była feministką, kobietą wyzwoloną i propagatorką edukacji seksualnej uwikłaną w liczne skandale za sprawą małżeństwa otwartego i romansów. Teresa pochodzi z nizin społecznych i jej historia przypomina mi losy tancerki z powieści „Strachy” Marii Ukniewskiej. Rzeczywistość widziana oczami Kulebianki przeraża: nędza, głód, zniewolone żony rodzące liczne, niechciane potomstwo, pijani mężowie wymuszający seks na żonach, podziemie aborcyjne, wykorzystywanie seksualne biednych, głodnych dziewczyn, które marzą o mężu, a padają ofiarami męskich popędów. Myślę, że tylko autor żyjący w danej epoce potrafi ją wiernie przedstawić, a Agnieszka Jeż musiała się mozolnie wczuć w ducha międzywojnia, czytając literaturę ówczesnych pisarzy, co widać w paralelach pomiędzy bohaterką „Strachów” a Teresą Kulebianką. Mimo to polecam.

„Miłość, proszę pani” to świetna powieść, której akcja toczy się w dwudziestoleciu międzywojennym, a ten okres lubię za sprawą Dołęgi-Mostowicza i jego genialnej „Kariery Nikodema Dyzmy”. Autorka przedstawia rzeczywistość międzywojnia z dwóch perspektyw: Ireny Krzywickiej, która jest autentyczną postacią, oraz fikcyjnej Teresy Kulebianki. Irena była feministką, kobietą...

Agnieszka Jeż po raz kolejny zbiera czytelnika w niezwykle ciekawy okres dwudziestolecia międzywojennego. Książka w pełni oddaje klimat tej epoki, ukazuje ogromne różnice między grupami społecznymi oraz zmiany jakie zachodziły wtedy w naszej ojczyźnie.
„Miłość, proszę pani” to powieść o kobietach i ich ciężkim losie. Niesprawiedliwości i nierównym ich traktowaniu w stosunku do bezkarnych i uprzywilejowanych w społeczeństwie mężczyzn. W książce opisane są w sposób bardzo emocjonalny krzywdy, jakich doświadczały kobiety w sferze zawodowej, ale również w domu rodzinnym i małżeństwie. Dotyczyło to przede wszystkim kobiet z niższych warstw społecznych, ale jak dowiadujemy się z książki, nie tylko...
Agnieszka Jeż w swojej powieści połączyła fikcję literacką z rzeczywistością poprzez główne postacie kobiece. Bohaterką autentyczną książki jest Irena Krzywicka, pisarka i działaczka feministyczna okresu międzywojnia. Była ona przez długie lata kochanką Tadeusza Boya – Żeleńskiego, co przyczyniło się wielu plotek z ich udziałem, jak również skandali. Ja, przyznam się szczerze, do tej pory nie znałam postaci Pani Krzywickiej. Dopiero dzięki powieści „Miłość, proszę pani” odkryłam tę odważną i walczącą o prawa kobiet autorkę wielu felietonów o ich problemach i dramatach. Fikcyjną bohaterką, ale jakże realistyczną była Teresa Kulebianka. To pochodząca z ubogiej rodziny tancerka pracująca w teatrze, która poprzez ciężką pracę stara się wyrwać z kręgu nędzy i podrzędnego traktowania kobiet. Marzyła o prawdziwej miłości i szczęśliwym życiu u boku kochającego ją mężczyzny. Agnieszka Jeż tak pokierowała życiem bohaterek, aby ich losy w pewnym momencie splotły się, a one same stały się sobie bliskie.
„Miłość, proszę pani” nie jest powieścią lekką i romantyczną. To emocjonalna, momentami bardzo tragiczna opowieść. Nie brak tu drastycznych scen (min. opisujących wykonywanie zabiegów aborcji w skrajnie niehigienicznych warunkach). To także pokazanie umierających z braku leków dzieci, samotnych kobiet opuszczonych przez mężów, walczących o wykarmienie potomstwa. Kobiet przepracowanych do kresu swych sił, zaniedbanych, osamotnionych w codziennej walce, tak naprawdę o przeżycie, czy przetrwanie kolejnych kilku dni.

Po przeczytaniu książki kipiała we mnie wściekłość na rzeczywistość, która została w niej ukazana. Bezsprzecznie autorka odtworzyła prawdziwe realia opisanego okresu historycznego, jednak ja przez całą powieść nie mogłam pogodzić się z przedstawionym w niej losem kobiet.

Książka „Miłość, proszę pani” na zawsze pozostanie w moim sercu. Przeczytajcie koniecznie!

Agnieszka Jeż po raz kolejny zbiera czytelnika w niezwykle ciekawy okres dwudziestolecia międzywojennego. Książka w pełni oddaje klimat tej epoki, ukazuje ogromne różnice między grupami społecznymi oraz zmiany jakie zachodziły wtedy w naszej ojczyźnie.
„Miłość, proszę pani” to powieść o kobietach i ich ciężkim losie. Niesprawiedliwości i nierównym ich traktowaniu w...

“Miłość jak burza, jak piorun. Niepotrzebna i powikłana. Uczucie jest dobre, jeśli obejmuje dwie osoby. Jeśli jednak wiąże więcej - zawsze będzie z tego jakiś dramat”.

Dwudziestolecie międzywojenne, czas trudny, niepewny, pełen sprzeczności, ale i nadziei. Bogactwo i przepych, a obok skrajna bieda.

Dwie kobiety, Irena i Teresa różnią się od siebie kompletnie wszystkim, statusem społecznym, pochodzeniem, poglądami. Na przemian poznajemy ich niełatwe koleje losu. Irena Krzywicka - postać autentyczna, przyjaciółka Tadeusza Boya Żeleńskiego, kobieta wykształcona, pisarka, feministka walcząca o prawa kobiet. Teresa - postać fikcyjna - to kobieta, która nie ma niczego, zdominowana, wykorzystywana przez mężczyzn, zakompleksiona, biedna, nieradzi sobie z trudną codziennością.

Wyraźnie czujemy klimat i atmosferę tamtych czasów. Pani Agnieszka porusza trudne, ciężkie tematy. Kobiety, którym przyszło żyć w niesprzyjających im czasach, były dyskryminowane całkowicie zależne od mężczyzn, nie mogły o sobie decydować. Bezkarność mężczyzn, bezradność ubogich kobiet, narzucone normy społeczne. Opowieść przepełniona, kontrastami, rażącą niesprawiedliwością, biedą, przeżywanymi dramatami.

Prawda historyczna idealnie współgra z fikcją literacką. Wyraźnie ukazany kontrast, przepaść i podział społeczny. Determinacja, marzenia, namiętności…

Nie jest to łatwa opowieść, mocno, emocjonalnie angażuje, trudno przejść obok niej obojętnie, daje do myślenia. Wartościowa, mądra, nietuzinkowa. Wzbudzała we mnie wewnętrzny sprzeciw, niemoc, chwilami wręcz gniew. Bardzo polecam!

“Miłość jak burza, jak piorun. Niepotrzebna i powikłana. Uczucie jest dobre, jeśli obejmuje dwie osoby. Jeśli jednak wiąże więcej - zawsze będzie z tego jakiś dramat”.

Dwudziestolecie międzywojenne, czas trudny, niepewny, pełen sprzeczności, ale i nadziei. Bogactwo i przepych, a obok skrajna bieda.

Dwie kobiety, Irena i Teresa różnią się od siebie kompletnie...

Podsumowując. Książka podobała mi się choć nie tak bardzo jak poprzednie. Jak wspominałam, nie przepadam za tymi latami i nawet moja ulubiona autorka nie sprawiła żebym się do nich przekonała. Po premierze przeczytałam kilkadziesiąt stron jednak odłożyłam nie mogąc się wczuć. Tym razem zmusiłam się i była to dobra decyzja, bo w pewnym momencie nie mogłam już jej odłożyć. Ciekawa jestem czy się na nią skusicie! Dajcie znać.

Podsumowując. Książka podobała mi się choć nie tak bardzo jak poprzednie. Jak wspominałam, nie przepadam za tymi latami i nawet moja ulubiona autorka nie sprawiła żebym się do nich przekonała. Po premierze przeczytałam kilkadziesiąt stron jednak odłożyłam nie mogąc się wczuć. Tym razem zmusiłam się i była to dobra decyzja, bo w pewnym momencie nie mogłam już jej odłożyć....

Bardzo ciekawie ujety temat praw kobiet w dwudziestolecie międzywojennym. Poruszająca, daje do myślenia. Polecam

Bardzo ciekawie ujety temat praw kobiet w dwudziestolecie międzywojennym. Poruszająca, daje do myślenia. Polecam