Taka sobie nastolatkowa wariacja na temat jednego odcinka z The last of us, ale raczej dość mdła. Mam wrażenie, że większość fabuły to klisze, romans też mi przypomina romansidła dla nastolatek, jedynie mamy tutaj dwóch nastolatków.

Taka sobie nastolatkowa wariacja na temat jednego odcinka z The last of us, ale raczej dość mdła. Mam wrażenie, że większość fabuły to klisze, romans też mi przypomina romansidła dla nastolatek, jedynie mamy tutaj dwóch nastolatków.

Ale to było dobre. Już dawno nie czytałam książki, od której tak mocno nie mogłam się oderwać. Świetna historia postapokaliptyczna w klimacie dystopii. O tej książce zdecydowanie powinno być głośniej.

Ale to było dobre. Już dawno nie czytałam książki, od której tak mocno nie mogłam się oderwać. Świetna historia postapokaliptyczna w klimacie dystopii. O tej książce zdecydowanie powinno być głośniej.

W zeszłym roku mignęła mi gdzieś okładka tej książki i chociaż była ładna, to uznałam, że to coś, co mogę zostawić na później. Ale w grudniu szukałam czegoś queerowego do poczytania po angielsku i od razu rzuciła mi się prosta, ale przyciągająca stylem rysunku postaci i żółcią tła okładka jednego z audiobooków. I tak zaczęłam słuchać i gdzieś w połowie zorientowałam się, że kojarzę ten tytuł i wyszedł po polsku. No, a że w międzyczasie wsiąknęłam totalnie w angielski audiobook, to uznałam że polską wersję książkową również warto mieć na półce.

Powiem wam, że "All that's left in the world" pozytywnie mnie zaskoczyło i było moją ulubioną ksiazką miesiąca w grudniu 2023 roku. Bo po prostu super się czyta o rodzącym się zaufaniu i relacjach międzyludzkich w świecie, gdzie nikt nikomu nie ufa i każdy chce tylko przeżyć i zgarnąć jak najwięcej dla siebie, a każdy dzień to gra na zwłokę, aby uciec przed zarazą, przed śmiercią ze strony innych lub przed głodem. Klimatem ten świat przypomina ten z Netflixowego "Łasucha", tyle że bez nadnaturalnych stworzeń - takie postapo, w którym zaraza wybija większość ludzkości, a wśród niedobitków tworzą się samotni wędrowcy i przedziwne społeczeństwa, które nie odpuszczą nikomu, kto odchyli się od normy lidera. Kiedy jeden bohater spokojnie wykorzystuje zapasy na kolejny rok czy dwa, o które zadbał z matką zabraną w końcu przez zarazę, nagle pod jego drzwiami znajduje drugiego bohatera, rannego i być może umierającego. Nie powinien mu ufać, a jednak ratuje go. Już niedługo przyjdzie im razem uciekać i przemierzać świat w poszukiwaniu nadziei na lepsze jutro (albo w celu przekazania wiadomości, ale o tym ten drugi wiedzieć nie musi...). Przyjdzie im się zmierzyć z wieloma demonami - tymi wewnętrznymi, ale i tymi w ludzkiej skórze. Zarówno oni, jaki i postacie poboczne oraz podróż i świat przedstawiony w tej książce grają i kompletnie nie przeszkadza tu slowburn, bo tyle się dzieje. Jeśli do tej pory pozycja wam umknęła to warto się nią zainteresować.

W zeszłym roku mignęła mi gdzieś okładka tej książki i chociaż była ładna, to uznałam, że to coś, co mogę zostawić na później. Ale w grudniu szukałam czegoś queerowego do poczytania po angielsku i od razu rzuciła mi się prosta, ale przyciągająca stylem rysunku postaci i żółcią tła okładka jednego z audiobooków. I tak zaczęłam słuchać i gdzieś w połowie zorientowałam się, że...

Ta powieść trochę przypomina mi “Bastion” Stephena KInga, choć nie jest tak monumentalna i wielowątkowa. Mamy postapokaliptyczne Stany Zjednoczone, całkowicie wyludnione przez śmiercionośnego wirusa, a w nich dwóch osamotnionych nastolatków, Jamie’ego i Andrew. Obaj skrywają bolesne tajemnice i boją się sobie zaufać, a jednak w niedługim czasie stają się nierozłączni. Wspólna podróż odsłania prawdziwą naturę ich uczuć, a przy okazji stawia w szeregu różnorodnych sytuacji, jakie mogą ich spotkać tylko w świecie po wyniszczającej ludzkość katastrofie.

Z początku czytałam tę powieść trochę beznamiętnie - bez większych emocji. Prawdziwa karuzela rozpoczyna się jednak od pierwszego spotkania z obcymi. Za każdym razem niepewność i strach, czy nowo napotkany człowiek będzie stosował prawo dżungli, czy jednak pozostaną w nim ludzkie odruchy. Do tego dochodzi reprezentacja LGBT i wszystkie uprzedzenia z nią związane, więc droga naszych bohaterów przez kolejne stany Ameryki nie jest wcale łatwa. To taka powieść drogi, z bardzo delikatnie rozwijającą się pierwszą miłością pomiędzy dwojgiem młodych ludzi w rzeczywistości pozbawionej nadziei.

Ostatecznie bardzo mi się tak książka podobała. Polecam ją starszym nastolatkom i dorosłym - każdy powinien tu znaleźć coś dla siebie.

Ta powieść trochę przypomina mi “Bastion” Stephena KInga, choć nie jest tak monumentalna i wielowątkowa. Mamy postapokaliptyczne Stany Zjednoczone, całkowicie wyludnione przez śmiercionośnego wirusa, a w nich dwóch osamotnionych nastolatków, Jamie’ego i Andrew. Obaj skrywają bolesne tajemnice i boją się sobie zaufać, a jednak w niedługim czasie stają się nierozłączni....

W trakcie czytania miotało mną jak szatan. Chwila radości, wszystko cacy pięknie by za moment rwać włosy z głowy bo próbują mi skrzywdzić Jamiego i Andrew. Na każdym kroku spodziewałam się najgorszego. Na każdym kroku wyczekiwałam wybuchu nie tylko bomby ale i uczuć głównych bohaterów. Cóż, moje emocje zostały przeciągnięte po ostrym żwirze i dobrze mi z tym. Czekam z niecierpliwością na kolejną część.

W trakcie czytania miotało mną jak szatan. Chwila radości, wszystko cacy pięknie by za moment rwać włosy z głowy bo próbują mi skrzywdzić Jamiego i Andrew. Na każdym kroku spodziewałam się najgorszego. Na każdym kroku wyczekiwałam wybuchu nie tylko bomby ale i uczuć głównych bohaterów. Cóż, moje emocje zostały przeciągnięte po ostrym żwirze i dobrze mi z tym. Czekam z...

Pełna ciepła i miłości opowieść o Jamie i Andrew. Zabrakło mi w niej zwrotów akcji. Liczę na kontynuację.

Pełna ciepła i miłości opowieść o Jamie i Andrew. Zabrakło mi w niej zwrotów akcji. Liczę na kontynuację.

Powieść, po której nie spodziewałem się, że będzie aż taka dobra. Choć fabularnie to typowa young adult przygodówka z elementami romansu (baaardzo długo się rozwijającego) to twist pandemiczny i nietypowa (jak na gatunek postapo) para głównych bohaterów przyciągają do niej jak magnes.

Cieszę się, że tym razem wirus nie zamienia ludzi w zombie, lecz najnormalniej w świecie, zmiata ich z planszy. Koncept nieumarlaków jest już tak wymęczony przez popkulturę, że kolejne książkowe rozwalanie im mózgów byłoby (heh) niezjadliwe.

Powieść podzielona na trzy dość równe części, w pierwszej mamy spokojne zapoznanie w czterech ścianach; w drugiej rzucenie na głęboką wodę i klimatyczną powieść drogi, w trzeciej przeważają sceny sensacyjne i poczucie zaszczucia. Bardzo dobra i trzymająca w napięciu formuła, którą wiążą wybitnie krwiste postacie, a mnogość odniesień do filmów i książek jest godna uszanowanka.

Jestem ogromnie ciekaw jak autor rozwinie świat przedstawiony, bo druga część już majaczy na horyzoncie.

Dla wielbicieli trzeciego odcinka serialowego „The Last of us” (minus zombiaki, plus młodość) jak znalazł.

Powieść, po której nie spodziewałem się, że będzie aż taka dobra. Choć fabularnie to typowa young adult przygodówka z elementami romansu (baaardzo długo się rozwijającego) to twist pandemiczny i nietypowa (jak na gatunek postapo) para głównych bohaterów przyciągają do niej jak magnes.

Cieszę się, że tym razem wirus nie zamienia ludzi w zombie, lecz najnormalniej w świecie,...

Aż trudno mi opisać jak fabuła wsciągneła mnie po pierwszym 3 i pół linijkowym zdaniu: "Mam nadzieję, że w miejscu, do którego trafiamy po śmierci, znajdzie się przytulna sala kinowa, gdzie można usiąść i w ciszy obejrzeć na ekranie sekwęcje wydarzeń, prowadzących do przełomowych momentów życia". Nie będę rozpisywać się o czym opowiada ta książka ponieważ można przeczytać to na stronie zaraz pod zdjęciem okładki jednak mówię wam że opis nie oddaje niczego co mnieści się na jej stronach. Najbardziej zauroczyło mnie w niej to że zamiast rozdziałów jest ona powielona na perspektywy; raz ze strony Andrew, raz z perspektywy Jamisona; daje to możliwość zobaczenia myśli obydwu stron co naprawde kocham. Książka doła mi myśleć że już po wszystkim z 5 razy co po czasie było już nieco nudne i z wszystkich problemów najmniej podobał mi się końcowy. Ćwiczy ona również twoją wytrwałość w dojściu do momentu, w którym się w końcu całują; trzeba czekać ¾ książki. Jest to najzabawniejsza i najsłodsza książka, którą przeczytałam, ale zarazem najsmutniejsza, bo im dłużej o niej myślisz tym lepiej uświadamiasz sobie ile obaj stracili i zaryzykowali, a gdy w końcu się odnaleźli to Andrew boi się stracić Jamis'a tak bardzo, że woli sam odejść niż by on to zrobił. "Find shelter, find safety, find each others" taki napis widnieje na oryginalnej okładce i dobrze opisuje książkę, także on rozczulił moje serce jakby sama okładka jeszcze tego nie zrobiła<333

Aż trudno mi opisać jak fabuła wsciągneła mnie po pierwszym 3 i pół linijkowym zdaniu: "Mam nadzieję, że w miejscu, do którego trafiamy po śmierci, znajdzie się przytulna sala kinowa, gdzie można usiąść i w ciszy obejrzeć na ekranie sekwęcje wydarzeń, prowadzących do przełomowych momentów życia". Nie będę rozpisywać się o czym opowiada ta książka ponieważ można przeczytać...

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Bardzo cenię literaturę postapokaliptyczną. Swoją przygodę zaczęłam już w liceum (i to od wysokiego C pod postacią Metra 2033). Ale to było dawno i nieprawda… Chociaż trochę kusi, żeby odświeżyć pamięć (i wrócić do podziemi moskiewskiego metra). Skupmy się na tym, co pozostaje po końcu świata (smooth).

Książka zdecydowanie dostaje dużego plusa za konsekwencję. Jeden czynnik doprowadził do upadku świata, funkcjonującego na znanych nam warunkach, i tak pozostaje. Koniec, kropka. Nie ma babrania się z potworami i zombie wyskakującymi znikąd (chociaż wcześnie nie było o nich ani słowa),mętnych wyjaśnień, deus ex machiny czy odstępstw w magiczną stronę (równie niespodziewanych jak wcześniejsze zombie). Może wyczytaliście to między wierszami, ale naprawdę nie lubię „praktycznych”, z perspektywy autora, niespodzianek w „moim” post-apo. Ustalamy setting i się go trzymamy.

Pod względem klimatu, historia zdecydowanie działa jako queerowa książka młodzieżowa. I to jest w porządku. A jako powieść o zagładzie ludzkości? Cóż… Nabiera wyraźniejszego klimatu gdzieś w połowie. I to też jest w porządku.

Bardzo mocno staram się trzymać zasady oceny książek pod kątem spójności z gatunkiem, do którego przynależą. Niestety, im starsza jestem, tym trudniejsze staje się utożsamianie z głównymi bohaterami młodzieżówek (tak, jestem bardzo mocno świadoma, że przestałam być główną grupą docelową). Coś jednak czuję, że gdybym była tak z 10 lat młodsza (nie żebym była jakoś bardzo stara, ale, gdybym cofnęła się do lat nastoletnich),bardziej mogłabym wczuć się w relacje.

Niemniej jednak, to, że nie ma tu nadmiernego romantyzowania szkodliwych motywów, zdecydowanie odbieram jako plus. Oceniam tę kwestię bardzo restrykcyjnie, bo uważam, że motywy, które były mi podawane kiedy byłam bardziej podatna na bezkrytyczne ich przyjmowanie, nie zawsze korzystnie wpływały na mój sposób postrzegania pewnych zjawisk. Poza tym, nawet jeśli nie identyfikowałam się z bohaterami, wciąż bardzo dobrze bawiłam się przy Tym, co pozostaje po końcu świata (smooth x2).

Bookstagram: Entropia_Kontrolowana

Bardzo cenię literaturę postapokaliptyczną. Swoją przygodę zaczęłam już w liceum (i to od wysokiego C pod postacią Metra 2033). Ale to było dawno i nieprawda… Chociaż trochę kusi, żeby odświeżyć pamięć (i wrócić do podziemi moskiewskiego metra). Skupmy się na tym, co pozostaje po końcu świata (smooth).

Książka zdecydowanie dostaje dużego...

2024: 7/10

Bawiłam się równie dobrze jak przy poprzednim czytaniu.

2022: 8/10

2024: 7/10

Bawiłam się równie dobrze jak przy poprzednim czytaniu.

2022: 8/10