Znakomite pamiętniki. Wgląd w epokę końca XVIII wieku oczami kobiety, wykształconej i po prostu mądrej. Dla miłośników XVIII wieku rarytas.

Znakomite pamiętniki. Wgląd w epokę końca XVIII wieku oczami kobiety, wykształconej i po prostu mądrej. Dla miłośników XVIII wieku rarytas.

Wirydianna Fiszerowa była żoną generała Stanisława Fiszera, szefa sztabu Armii Księstwa Warszawskiego i pozostawiła po sobie pamiętniki, w których opisuje schyłek Rzeczypospolitej oraz epokę Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego. Na jej wspomnienia można spojrzeć z kilku perspektyw. Przede wszystkim to pamiętniki szlachcianki, która opisuje swoje życie w Wielkopolsce. Nie brak tutaj opisów życia rodzinnego, edukacji, spojrzenia na politykę Rzeczpospolitej tamtego okresu przez pryzmat ważnych wydarzeń dla historii naszego państwa. Autorka opisuje chociażby konfederację barską, rozbiory, Sejm Czteroletni, wojnę polsko-rosyjską, potrafiąc też spojrzeć na te epizody w skali mikro, krytykując chociażby działalność konfederatów w Wielkopolsce czy pokazując antypolską politykę pruską po pierwszym rozbiorze, które wiązały się z kłopotami rodzinnymi Wirydianny. Fiszerowa jako kobieta potrafiła też odmalować portret generalicji tamtego okresu. Poza wieloma osobami z jej kręgu towarzyskiego opisała też chociażby Kościuszkę, Dąbrowskiego, Stanisława Augusta Poniatowskiego czy Zajaczka i nie wahała się wbić im szpilki w swoich wspominkach. Pamiętniki Wirydianny są jednak dosyć nierówne, ale to też zależy, co ktoś chce w nich znaleźć. Dla mnie fragmenty o młodości, majątku czy kolejnych zalotach i ślubach w rodzinie były dosyć nużące. Najlepiej czytało mi się te fragmenty wielkiej polityki, w których Wirydianna brała bezpośredni udział. Podczas pobytu w Paryżu poznała Józefinę, spotkania z Napoleonem czy Kościuszką, później ze względu na funkcję jej męża była dość blisko epizodów związanych z armią Księstwa Warszawskiego. Na pewno Fiszerowa była inteligentną i wnikliwą obserwatorką otaczającego ją świata, potrafiła w swoich pamiętnikach opisać wiele różnych tematów z perspektywy szlachcianki. Nie wszystkie fragmenty mnie porwały, ale trzeba oddać Wirydiannie, że potrafiła odmalować życie codzienne wyższych sfer w tamtym okresie.

Wirydianna Fiszerowa była żoną generała Stanisława Fiszera, szefa sztabu Armii Księstwa Warszawskiego i pozostawiła po sobie pamiętniki, w których opisuje schyłek Rzeczypospolitej oraz epokę Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego. Na jej wspomnienia można spojrzeć z kilku perspektyw. Przede wszystkim to pamiętniki szlachcianki, która opisuje swoje życie w...

Historia szlachcianki żyjącej na przełomie XVIII i XIX wieku. Dodatkowo opisane są wszystkie ważne wydarzenia z historii Polski opowiedziane z punktu widzenia kobiety. Wirydianna nie szczędzi także krytyki zachowań i postaw ludzi z tego okresu. W jej historii przewijają się takie osoby jak książkę Józef Poniatowski, Tadeusz Kościuszko czy Dąbrowski. Polecam wszystkim tym, którzy interesują się historia kobiecą oraz relacjami rodzinnymi.

Historia szlachcianki żyjącej na przełomie XVIII i XIX wieku. Dodatkowo opisane są wszystkie ważne wydarzenia z historii Polski opowiedziane z punktu widzenia kobiety. Wirydianna nie szczędzi także krytyki zachowań i postaw ludzi z tego okresu. W jej historii przewijają się takie osoby jak książkę Józef Poniatowski, Tadeusz Kościuszko czy Dąbrowski. Polecam wszystkim tym,...

Ponad połowa książki, będąca barwną opowieścią o losach autorki i jej rodziny - to czyste złoto! Trafne uwagi, ironiczne spostrzeżenia, śmieszne anegdotki - to wszystko powodowało, że czytanie przebiegało jak najprzyjemniej! Lekkość lektury nieco opadła w momencie opisu wojen napoleońskich, przez które ledwo przebrnęłam... Ale do tego momentu było 9/10!

Ponad połowa książki, będąca barwną opowieścią o losach autorki i jej rodziny - to czyste złoto! Trafne uwagi, ironiczne spostrzeżenia, śmieszne anegdotki - to wszystko powodowało, że czytanie przebiegało jak najprzyjemniej! Lekkość lektury nieco opadła w momencie opisu wojen napoleońskich, przez które ledwo przebrnęłam... Ale do tego momentu było 9/10!

Rzut oka na Polskę, w niełatwych czasach nieustannych przemarszów wojsk na przełomie XVIII i XIX wieku. A co tam wtedy słychać było panie w krajowej polityce? Egzaltacja, serwilizm, naiwność, donkiszoteria. I nasze wspaniałe, hodowane przez stulecia kompleksy. Nic nowego pod polskim słońcem.

Plus jednak nieco zaskakujący obraz polskiej generalicji czasów napoleońskich jako drużyny cynicznych karierowiczów.

Co w zestawieniu z procentem przeżywalności w polskich oddziałach walczących u boku francuskich przyjaciół (o czym akurat pani Fiszerowa nie pisze) daje dość ponurą summę naszej bonaparciańskiej przygody.
Saoul comme un Polonais!

Rzut oka na Polskę, w niełatwych czasach nieustannych przemarszów wojsk na przełomie XVIII i XIX wieku. A co tam wtedy słychać było panie w krajowej polityce? Egzaltacja, serwilizm, naiwność, donkiszoteria. I nasze wspaniałe, hodowane przez stulecia kompleksy. Nic nowego pod polskim słońcem.

Plus jednak nieco zaskakujący obraz polskiej generalicji czasów napoleońskich jako...

Wspaniała książka. Jej autorka, Wirydianna Fiszerowa opowiada historię swoją i swojej rodziny na przełomie XVIII i XIX wieku.
Bardzo inteligentna kobieta, obdarzona zmysłem obserwacji i potrafiąca pasjonująco opowiadać pokazuje nam życie okresu końca Rzeczypospolitej jak przez dziurkę od klucza. Podglądamy jej rodzinę - galerię niezwykłych typów, jej przyjaciół, znajomych, a wśród nich znane z kart podręczników postaci: Kościuszkę, księcia Poniatowskiego, generałów Zajączka i Dąbrowskiego. Cały ten panteon sztywnych postaci nagle ożywa, bo Pani Fiszerowa snuje swoją opowieść z dużą bezwględnością - dla niej byli to znajomi - nie miała kompleksu wielkiej historii.
I tak możemy się dowiedzieć, że król Stanisław nudził się podczas Sejmu Wielkiego, że książę Poniatowski był wielki w swoim zapale tylko w czasie bitew, a potem bywał salonowym bawidamkiem, że Dąbrowski, o którym śpiewamy w hymnie więcej mówił o swoich sukcesach niż miał ich rzeczywiście.
Fiszerowa pisze tak plastycznie, że dociera do nas z niezwykłą wyrazistością cały bałagan i cały splendor tamtej epoki. Wreszcie można zrozumieć wielkie bitwy i ich dramatyczne zaplecze, a także motywacje ludzi o których uczymy się z podręczników.
Autorkę stać też, na cięte i zjadliwe podsumowania - nie miała wątpliwości co do natury Polaków i przyczyn poniesionych przez nas klęsk. Sejm Wielki tak podsumowała: "Młodzi posłowie dawali upust wymowie serdecznej, niektórzy z wielkim talentem. Z kolei zabierali głos sensaci i gadali godzinami, by nic nie powiedzieć. Ludzie bardziej popędliwie niż mądrzy złorzeczyli Rosji, która należało pobić, a nie obrzucać obelgami. Egoiści, troszcząc się niby o dobro publiczne, nie zapominali o sobie. Dzielnice poróżniły się między sobą zarzucając sobie brak sumienia obywatelskiego. Podobny obraz przedstawiwają zgromadzenia narodowe wszystkich krajów; zaczyna się od akcentów heroicznych, a kończy na pospolitej przeciętności"
Jednak pamiętnik Wirydianny to nie tylko zapis historii epoki ale także niezwykła, nieco plotkarska opowieść o jej najbliższych. I jak to w każdej rodzinie, czy wtedy czy dzisiaj te same sprawy - problemy, konflikty, zawiść, zadawnione spory, wielkie miłości i zdrady, ślub i rozwody - postaci z portretów ożywają.
Niezwykle sugestywny obraz epoki i bardzo wciągająca lektura

Wspaniała książka. Jej autorka, Wirydianna Fiszerowa opowiada historię swoją i swojej rodziny na przełomie XVIII i XIX wieku.
Bardzo inteligentna kobieta, obdarzona zmysłem obserwacji i potrafiąca pasjonująco opowiadać pokazuje nam życie okresu końca Rzeczypospolitej jak przez dziurkę od klucza. Podglądamy jej rodzinę - galerię niezwykłych typów, jej przyjaciół, znajomych,...

Powtórka z historii, opowieść o życiu, jakiego już nie zobaczymy, potwierdzenie tego, że ludzkość zmienia się bardzo wolno. Na pewno jeszcze po nią sięgnę.

Powtórka z historii, opowieść o życiu, jakiego już nie zobaczymy, potwierdzenie tego, że ludzkość zmienia się bardzo wolno. Na pewno jeszcze po nią sięgnę.