Zaskakująco dobra książka! Białoruski autor piszący o renesansie włoskim, to zawsze pewne ryzyko, ale okazuje się, że zakup się opłacił. Od razu rzuca się w oczy świetna znajomość dyplomacji. Duża szczegółowość, dobra bibliografia, sporo przypisów, i to prowadzących do słabo znanych w Polsce źródeł. Lapusy językowe zdarzają się, a i owszem, ale nie ma tego aż tak dużo, jak sugeruje "komestor" (który wystraszył mnie nie na żarty, bo przeczytałem jego recenzję już po dokonaniu zakupu).

Zaskakująco dobra książka! Białoruski autor piszący o renesansie włoskim, to zawsze pewne ryzyko, ale okazuje się, że zakup się opłacił. Od razu rzuca się w oczy świetna znajomość dyplomacji. Duża szczegółowość, dobra bibliografia, sporo przypisów, i to prowadzących do słabo znanych w Polsce źródeł. Lapusy językowe zdarzają się, a i owszem, ale nie ma tego aż tak dużo, jak...

Pisząc na temat tej książki mam poczucie, że w jakimś sensie popadam w konflikt interesów, niemniej zdecydowałem się wypowiedzieć kilka zdań na jej temat, ponieważ, jak sądzę, mam niejakie kompetencje w zakresie omawianej w niej problematyki.
Pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy już od pierwszych akapitów tekstu, to fakt, że niestety – mówiąc eufemistycznie – wiele do życzenia pozostawia korekta tekstu. Do tego jednak Infort zdążył już czytelników przyzwyczaić.

Mamy zatem papieża Kalikstusa III i „sojusz francusko-milański”. Francuski dyplomata i pamiętnikarz z czasów Ludwika XI i Karola VIII nazywał się Philippe de Commines (Commynes),a nie Comnmines. Dużym nieporozumieniem, dającym niezamierzony efekt komiczny, jest termin „polityka ‘błyskotliwej izolacji’” – niewątpliwie jest to źle przetłumaczone odniesienie do brytyjskiej polityki zagranicznej określanej jako „splendid isolation”. Na określenie stulecia, w którym rozgrywają się opisywane wypadki, w zasadzie dowolnie używa się rzymskich cyfr XIV, XV i XVI. A to tylko część przykładów tego rodzaju pochodzących z samego Wstępu.

W całej książce takich pomyłek, błędów gramatycznych (zdania z niezgodnością liczb, czasów, przypadków i rodzajów, brak deklinacji imion i nazwisk – choć akurat imię Melchiorre według W. Biernackiego w celowniku ma formę „Melchiorze”: „gdy ktoś zaproponował Melchiorze Trevisanowi ucieczkę (…),s. 198),literówek, braku ujednolicenia zapisu nazwisk, niechlujnej korekty oraz zwykłego bałaganiarstwa jest bez liku i nie ma sensu wymieniać ich wszystkich. Nie wiem jak innych czytelników, ale mnie to niestety bardzo rozprasza, łapię się bowiem na tym, że zamiast śledzić tok narracji, szukam kolejnego babola.

Czytaj całość: http://ohistorii.blogspot.com/2023/06/z-mazarczuk-pierwsza-wojna-woska-z-lat.html

Pisząc na temat tej książki mam poczucie, że w jakimś sensie popadam w konflikt interesów, niemniej zdecydowałem się wypowiedzieć kilka zdań na jej temat, ponieważ, jak sądzę, mam niejakie kompetencje w zakresie omawianej w niej problematyki.
Pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy już od pierwszych akapitów tekstu, to fakt, że niestety – mówiąc eufemistycznie – wiele do...