Najkrótsza część wspomnień autora, kończy się jego ciężkim zranieniem. Opisy traktowania rannych żołnierzy przez służby medyczne a zwłaszcza sam transport na tyły - koszmarne. Szumilin kontynuuje karierę zwiadowcy, ale po odniesieniu kontuzji wraca na front do nieznanego sobie oddziału zwiadowczego i musi szybko wykonać rozkaz dostarczenia jeńca, przez co zmuszony jest złamać ustalone przez siebie (i rozsądek) żelazne reguły postępowania zwiadowcy.
Wydawca twierdzi, że autor nie zdążył opisać wielu frontowych sytuacji, zmarł w trakcie spisywania pamiętników. Nie zamierzał też w ogóle opisywać okresu, kiedy po pół roku leczenia jesienią 1944 roku wrócił do służby - ale już nie na front. Szkoda, bo jako "tyłownik" był pomocnikiem komendantów kilku okupowanych niemieckich miast w Prusach Wschodnich, a w końcu komendantem... Olsztyna. To też byłyby na pewno ciekawe wspomnienia...

Najkrótsza część wspomnień autora, kończy się jego ciężkim zranieniem. Opisy traktowania rannych żołnierzy przez służby medyczne a zwłaszcza sam transport na tyły - koszmarne. Szumilin kontynuuje karierę zwiadowcy, ale po odniesieniu kontuzji wraca na front do nieznanego sobie oddziału zwiadowczego i musi szybko wykonać rozkaz dostarczenia jeńca, przez co zmuszony jest...

Wreszcie dotarłem do samego końca tej opowieści. Opowieści o tyle ciekawej, że napisanej przez żołnierza, który przez prawie cztery lata cały czas wojował na pierwszej linii frontu. Szkoda tylko, że za swoją ofiarność musiał zapłacić taką wysoką cenę. Polecam każdemu, kto interesuje się II WŚ, a szczególnie walkami na froncie wschodnim.

Wreszcie dotarłem do samego końca tej opowieści. Opowieści o tyle ciekawej, że napisanej przez żołnierza, który przez prawie cztery lata cały czas wojował na pierwszej linii frontu. Szkoda tylko, że za swoją ofiarność musiał zapłacić taką wysoką cenę. Polecam każdemu, kto interesuje się II WŚ, a szczególnie walkami na froncie wschodnim.