Jeżeli tylko czyje siłę psychiczną i ochotę na literaturę najwyższego rzędu, sięgam automatycznie w ostatnim roku po prozę Fiodora Dostojewskiego, co do której stosuje aksjomat niezawodności w tym względzie. Powieść „Skrzywdzeni i Poniżeni” jest bardzo sentymentalna, skoncentrowana na opisach uczuć głównych bohaterów. W tym wypadku Dostojewski koncentruje się bardziej na strefie duchowej związanej z relacjami z innymi ludźmi. Nie mamy tutaj, znanej z innych dzieł, miłości platonicznej czy miłości do Boga. Jeżeli chodzi o detale, to bardzo mnie poruszył już na pierwszych stronach opis marnej śmierci starego nędzarza, który dokonał swojego żywota kilkanaście minut po tym, jak w szynku zdechł jego pies, wynędzniały i stary świadek dramatów pewnej cudzoziemskiej rodzinny z Petersburga. Kolejny fenomenalny, ale zarazem strasznie przygnebiający wątek, dotyczy małej dziewczynki o imieniu Nelly, która w swym krótkim życiu doświadcza licznych cierpień za nie swoje grzechy. Dramat małej Nelly bardzo mocno przypominał mi historię Kozety z „Nędzników” Wiktora Hugo.
Całość dzieła jest jednak rozmyta bardzo rozbudowaną i mdłą historią miłosną Nataszy i Aloszy. Ten swoisty harleguin niczego ciekawego nie wnosi, bohaterowie kierują się naprawdę wydumanymi motywami, a przegadane dialogi i opisy niezwykle wydarzają lekturę książki, co może znużyć mniej zaangażowanego czytelnika.

Jeżeli tylko czyje siłę psychiczną i ochotę na literaturę najwyższego rzędu, sięgam automatycznie w ostatnim roku po prozę Fiodora Dostojewskiego, co do której stosuje aksjomat niezawodności w tym względzie. Powieść „Skrzywdzeni i Poniżeni” jest bardzo sentymentalna, skoncentrowana na opisach uczuć głównych bohaterów. W tym wypadku Dostojewski koncentruje się bardziej na...