Prace nad powieścią rozpoczął Dostojewski wiosną 1860 roku, zakończył zaś 9 czerwca 1861. Pierwotnie „Skrzywdzeni i poniżeni” ukazywali się drukiem w odcinkach w czasopiśmie „Wriemia” w pierwszym półroczu 1861. Jesienią tegoż roku powieść wyszła w edycji książkowej, znacznie przerobionej przez autora.

Powieść należy do tej samej grupy utworów, co „Biedni ludzie”, „Białe noce” i „Nietoczka Niezwanowa”, a więc do grupy utworów o charakterze sentymentalnym w twórczości Dostojewskiego. Wszystkie te utwory łączy przede wszystkim miejsce akcji – Petersburg. Powtarzają się w nich również pewne sytuacje i motywy.

„Skrzywdzeni i poniżeni” to również na swój sposób powieść autobiograficzna. Przedstawia, w zawoalowanej formie, okoliczności powstania „Biednych ludzi” (debiutu Dostojewskiego), zachwyty krytyków, a następnie wrogie przyjęcie kolejnych utworów, perypetie z eksploatującymi pisarza wydawcami. Narrator ma wiele cech osobowych samego Dostojewskiego, Nelly cierpi na padaczkę, na którą chorował również autor „Białych nocy”. Tekst inkrustowany jest ulubionymi powiedzeniami Dostojewskiego.