Oj jak początek mi się ciężko czytało! Na szczęście gdzieś w okolicach 70 strony dotarło do mnie, że to całkiem fajna historia tylko tak pokrętnie napisana.

Oj jak początek mi się ciężko czytało! Na szczęście gdzieś w okolicach 70 strony dotarło do mnie, że to całkiem fajna historia tylko tak pokrętnie napisana.

Jak ktoś jeszcze nie miał okazji to polecam najlepiej przeczytać wszystkie trzy części od razu, bo wtedy książka będzie jedna. Na leniwe popołudnie w sam raz.

Jak ktoś jeszcze nie miał okazji to polecam najlepiej przeczytać wszystkie trzy części od razu, bo wtedy książka będzie jedna. Na leniwe popołudnie w sam raz.

Trzecia, dla mnie najlepsza część trylogii "Wnuczka wariatki". Carmen pełni w całym towarzystwie rolę babci, urodziła się po wojnie a teraz ma lat....dużo. Poznajemy tym razem świat jej oczami, byłej policjantki i wiecznej buntowniczki. I najważniejsze czy Carmen Sowiłow jest naprawdę Carmen Sowiłow czy coś w między czasie przeoczyliśmy? Będzie śmiech i łzy, warto przeczytać.

Trzecia, dla mnie najlepsza część trylogii "Wnuczka wariatki". Carmen pełni w całym towarzystwie rolę babci, urodziła się po wojnie a teraz ma lat....dużo. Poznajemy tym razem świat jej oczami, byłej policjantki i wiecznej buntowniczki. I najważniejsze czy Carmen Sowiłow jest naprawdę Carmen Sowiłow czy coś w między czasie przeoczyliśmy? Będzie śmiech i łzy, warto...

#reklama
#współpracareklamowa

Książkę mogłam przeczytać dzięki wydawnictwu @proszynski_wydawnictwo bardzo dziękuję za zaufanie i przepraszam, że tak późno wrzucam recenzje.
Proszę o wybaczenie .

Jest to trzeci tom serii "wnuczka wariatki" i wiecie co?
Jest najlepsza!
Poznajemy tutaj bliżej tytułowa babcie, Carmen.
Jest to zakręcona, żwawa,pełna energii i życia osiemdziesięciolatka, która prowadzi wojnę z całą wsią, gardzi kosciolem i uważa,.że ksiądz chodzi w sukience.
Mieszka w Zaciążu, wiosce ma Podlasiu. Posiada swoje "ranczo" .
Każda część jest poświęcona jednej bohaterce.
Pierwsza część Pola- o wnuczce, Alina- o matce, Carmen-babci i to jest właśnie część, która wyjaśnia wiele tajemnic rodzinnych.
Troszkę się irytowałam gdyż ja sama wiedziałam jakie jest rozwiązanie, a rodzina Carmen nie.
Główną bohaterkę pokochałam już w pierwszej części i się powtórzę na ten tom czekałam najbardziej.

Dialogi genialne, śmiałam się nie raz i rodzina patrzyła na mnie jak na wariatkę .
Gdybym miała taką babcie miałabym mega kolorowe życie i wiem, że chciałabym by była również moja przyjaciółka.
Akcja o ile można tak powiedzieć W książce obyczajowej toczy się w zawrotnym tempie. Po prostu tutaj cały czas coś się dzieje.
Narracja jest w trzeciej osobie, ale idealnie tutaj pasuje. Rozdziały nie są długie i mają świetne nazwy.
Lektura należy do tych niedokładalnych. Czułam ogromną irytację gdy ktoś przerywał mi w czytaniu.

Także kochani jeżeli chcecie się pośmiać i odprężyć polecam całą serię.
Dobra jest też na poprawę humoru-wiem co mówię.

#reklama
#współpracareklamowa

Książkę mogłam przeczytać dzięki wydawnictwu @proszynski_wydawnictwo bardzo dziękuję za zaufanie i przepraszam, że tak późno wrzucam recenzje.
Proszę o wybaczenie .

Jest to trzeci tom serii "wnuczka wariatki" i wiecie co?
Jest najlepsza!
Poznajemy tutaj bliżej tytułowa babcie, Carmen.
Jest to zakręcona, żwawa,pełna energii i życia...

Z przyjemnością przeczytałam kolejny tom rodzinnej sagi "Wnuczka wariatki". Jak zwykle u Noszczyńskiej książka pełna jest barwnych, nietuzinkowych postaci, ciekawych dialogów. W lekko ironiczny sposób pokazano wiejską społeczność, dla celów humorystycznych mocno przerysowaną. Dzięki temu czyta się ją z dużym zainteresowaniem, chwilami śmiejąc się z absurdalnych sytuacji. Akcja powieści wciąga,
a zakończenie pozostawia pewien niedosyt. Nasuwa się pytanie czy zło nie powinno być ukarane? Tego życzyłaby sobie Carmen, a czytelnicy - kontynuacji.

Z przyjemnością przeczytałam kolejny tom rodzinnej sagi "Wnuczka wariatki". Jak zwykle u Noszczyńskiej książka pełna jest barwnych, nietuzinkowych postaci, ciekawych dialogów. W lekko ironiczny sposób pokazano wiejską społeczność, dla celów humorystycznych mocno przerysowaną. Dzięki temu czyta się ją z dużym zainteresowaniem, chwilami śmiejąc się z absurdalnych sytuacji....

"Wnuczka wariatki" tolo seria, którą dosłownie pokochałam. Wiele pokoleń, tak różnych temperamentów i charakterystycznych osobowości, których nie można nie polubić.
Losy bohaterek śledziłam od samego początku i z każdym kolejnym tomem lubiłam je coraz bardziej, wyczekując kolejnych części, które za każdym razem zaskakiwały.
Carmen to matka poznanej już wcześniej Aliny i babka Poli. Kobiety jednak nie miały łatwego życia, a ich rodzinne relacje dalekie były od ideału. Niemniej jednak teraz, gdy sytuacja nieco się unormowała poznajemy nieco lepiej niecodzienną Carmen, która żyje w Zaciążu i nigdy nie wyobrażała sobie, że mogłaby to miejsce opuścić. To właśnie tutaj dzieje się najwięcej. Tym razem Carmen postanawia wspólnie ze swoją przyjaciółką, a tym samym miejscowa znachorką nieco namieszać w politycznym życiu wioski i wystawia kandydaturę Iwony do wyborów rady miasta, a także powstaje nietypowy, wyjątkowy i znacznie wyróżniający się zespół Ałć, którego skład jest znacznie zróżnicowany, co nie przeszkadza wszystkim dobrze się bawić na próbach i przygotowywać świetny występ.
Tak powoli toczy się życie na wsi i jedynie zostaje co pewien czas wzburzone kolejnymi rewelacjami i pomysłami mieszkańców.
W tej części poznajemy historię bohaterek z perspektywy Carmen, która przez wiele lat nie miała w ogóle kontaktu z córką oraz Wnuczka, dopiero niedawne wydarzenia sprawiły, że kobiety ponownie nawiązały ze sobą kontakt.
Cała seria to bardzo przyjemna historia rodzinna, którą autorka zdecydowanie umiliła postacią Carmen, która nie jest typową babcia. To charakterna osóbka, która potrafi dążyć do wyznaczonych sobie celów nie przebierając w środkach.
Osobiście sięgałam po każda kolejna część z wielką przyjemnością i zaciekawieniem, a wszystkie bohaterki obdarzyłam sympatią.
Książka jest napisana lekkim i przyjemnym językiem, idealnie nadaje się do czytania choćby po ciężkim dniu. Czyta się bardzo szybko i przyjemnie.
Ja z całego serca polecam poznać te trzy kobiety Wnuczkę wariatki, jej matkę oraz sama wariatkę, bo naprawdę warto.
Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Prószyński i S-ka.

"Wnuczka wariatki" tolo seria, którą dosłownie pokochałam. Wiele pokoleń, tak różnych temperamentów i charakterystycznych osobowości, których nie można nie polubić.
Losy bohaterek śledziłam od samego początku i z każdym kolejnym tomem lubiłam je coraz bardziej, wyczekując kolejnych części, które za każdym razem zaskakiwały.
Carmen to matka poznanej już wcześniej Aliny...

Mam oto przed sobą „Carmen”, trzecią już część trylogii „Wnuczka wariatki” Danuty Noszczyńskiej. Tym razem czytelnik świat widzi oczami babci, czyli Carmen. Jest to bardzo współczesna powieść obyczajowa z naleciałościami psychologicznymi. O ile nie przepadam ostatnio za gatunkiem obyczajowym, nawet, a może tym bardziej, z wątkiem romansu, to tę książkę wręcz połknęłam. Być może sprawił to wspomniany element psychologiczny, bo miałam tu świetny obraz współczesnego społeczeństwa, lekko pewnie przekoloryzowany, ale do przyjęcia. Postaci wykreowane przez Noszczyńską są bardzo realistyczne, nie ma tu ideałów, może gorzej z dziwakami, chociaż te też wyszły realnie. A jest tu ich cala plejada, każdy bohater w inny sposób ciekawy, większość wzbudzająca sympatię, czasem uśmiech.

Bo kolejną ważną cechą, a dla mnie dużą zaletą, jest humor i lekka ironia, która jest skierowana do wszystkich postaci, może właśnie dlatego bohaterów odbieram jako takie sympatyczne i swojskie.

No i jeszcze jeden walor powieści, za który również daję dużego plusa. Mianowicie akcja „Carmen” dzieje się współcześnie, ale jeden bardzo interesujący wątek nawiązuje do przeszłości. Jest uzupełnieniem sytuacji i wyborów, jakich dokonywała w swoim życiu bohaterka i jednocześnie jest pełnym uzupełnieniem dwu pierwszych tomów „Wnuczki wariatki”.

Jak już wspomniałam książkę czytałam na jednym wydechu. Nie jest, co prawda, zbyt obszerna, ale mimo to wydawało mi się, że przeczytałam ją zbyt szybko, a lektura była niezmiernie zajmująca i intrygująca. Podobali mi się bohaterowie, bawił mnie humor, interesowały wydarzenia współczesne, a i przeszłość ciekawiła. Oczywiście pojawiły się tytułowe bohaterki dwóch pierwszych tomów serii, wszystko ładnie się uzupełniło. Język typowy dla powieści Noszczyńskiej, łatwo się przyswaja, dialogi też potrafią raz rozbawić, a innym razem zmuszają do zastanowienia. Po skończonej lekturze pozostaje uczucie dobrze spędzonego czasu, więc ze swojej strony bardzo zachęcam do lektury całego cyklu „Wnuczka wariatki”, na pewno nie będzie to czas stracony.

Mam oto przed sobą „Carmen”, trzecią już część trylogii „Wnuczka wariatki” Danuty Noszczyńskiej. Tym razem czytelnik świat widzi oczami babci, czyli Carmen. Jest to bardzo współczesna powieść obyczajowa z naleciałościami psychologicznymi. O ile nie przepadam ostatnio za gatunkiem obyczajowym, nawet, a może tym bardziej, z wątkiem romansu, to tę książkę wręcz połknęłam. Być...

Ostatni część cyklu "Wnuczka wariatki",tym razem poznajemy sekrety Carmen czyli matki Aliny i babci Poli.Przez powieść przechodzi barwny korowód ciekawych postaci,a autorka serwuje czytelnikom sporo emocji.Polecam!!

Ostatni część cyklu "Wnuczka wariatki",tym razem poznajemy sekrety Carmen czyli matki Aliny i babci Poli.Przez powieść przechodzi barwny korowód ciekawych postaci,a autorka serwuje czytelnikom sporo emocji.Polecam!!

Najzabawniejsza, według mnie, część trylogii. Uśmiałam się serdecznie. Lekkie dialogi, świetna charakterystyka postaci, a już Monia-hanyska - fantastyczna! Relaksująca lektura, mimo dość smutnego i jakby "okrojonego" zakończenia.

Najzabawniejsza, według mnie, część trylogii. Uśmiałam się serdecznie. Lekkie dialogi, świetna charakterystyka postaci, a już Monia-hanyska - fantastyczna! Relaksująca lektura, mimo dość smutnego i jakby "okrojonego" zakończenia.

Najsłabsza z cyklu. Zakończenie bez pomysłu. Szkoda.

Najsłabsza z cyklu. Zakończenie bez pomysłu. Szkoda.