Już na pierwszy rzut oka widać, że autor przyzwyczajony jest do krótkich form, a nie do pełnometrażowych powieści. Toteż nie ukrywam, że jestem trochę rozczarowana. Ta książka jest po prostu zbiorem epizodów, raczej słabo ze sobą powiązanych, a ja spodziewałam się jednolitej fabuły. Ogólnie nie przepadam za opowiadaniami, a jak jeszcze mnie biorą z zaskoczenia to w ogóle.
O ile forma do mnie nie trafiła, to treść zdecydowanie tak. Uwielbiam postać Jakuba Wędrowycza! Świetnie rozpisana, poznajemy go w trakcie mocnej sceny akcji, po której bohater, jakby nigdy nic, idzie sobie do lokalnej hmm... karczmy. Mocno zarysowany przekorny charakter w skórze groteskowego starego wieśniaka (including gumofilce łatane drutem i oponą). Jednakowoż niech was to nie zwiedzie, albowiem Wędrowycz to znany na całym świecie cywilny egzorcysta, którego boją się wszystkie zmory i który nieraz pokazuje, że twardość odziedziczył po kozackich, a dar kombinowania po polskich przodkach.
Dynamiczna akcja, zwariowane pomysły. I jeszcze ten rodzimy folklor z kresów wschodnich. Przerysowanie wcale nie służy wyśmianiu, niee, przynajmniej ja to odebrałam raczej jako hołd. Plus ten język, jakże mi bliski... <3 A ino.
Niestety tu się rodzi kolejny minus, a mianowicie powtarzalność. Pilipiuk stworzył styl, ale wpadł w swój własny schemat (np. opis jak bardzo ktoś jest zalany, śmieszy tylko pierwsze czterdzieści dziewięć razy).
Nevermind, warto przeczytać choćby dla samego Wędrowycza.

Już na pierwszy rzut oka widać, że autor przyzwyczajony jest do krótkich form, a nie do pełnometrażowych powieści. Toteż nie ukrywam, że jestem trochę rozczarowana. Ta książka jest po prostu zbiorem epizodów, raczej słabo ze sobą powiązanych, a ja spodziewałam się jednolitej fabuły. Ogólnie nie przepadam za opowiadaniami, a jak jeszcze mnie biorą z zaskoczenia to w ogóle....