Słaba jak dla mnie to nieskończona historia.Wielkie niedosyt.Za dużo nudnych wątków.Szkoda bo zapowiadała się bardzo dobrze.

Słaba jak dla mnie to nieskończona historia.Wielkie niedosyt.Za dużo nudnych wątków.Szkoda bo zapowiadała się bardzo dobrze.

No cóż.....że tak powiem książka nie dla mnie. Może to wiek robi swoje a może jestem taka wybredna.....

No cóż.....że tak powiem książka nie dla mnie. Może to wiek robi swoje a może jestem taka wybredna.....

Książka dość słaba... Głowna bohaterka strasznie irytujaca - sama nie wie czego chce . najlepuej wszystkich facetow naraz ! :-/ oczekiwalam ciekawszego wątku

Książka dość słaba... Głowna bohaterka strasznie irytujaca - sama nie wie czego chce . najlepuej wszystkich facetow naraz ! :-/ oczekiwalam ciekawszego wątku

Co by było, gdyby autorka zgubiła gdzieś w drodze do wydawnictwa pierwszą część książki "Nigdy dość"? Mogłybyśmy przeczytać całkiem niezłą historię miłości z magnetyzującym charakterem pewnego mężczyzny... Niestety, Malwina Kowszewicz dotarła z pełną wersją.

Książka liczy 319 stron. Nie ma w niej wciągającej historii. Nie ma charyzmatycznej bohaterki. Nie ma zaskakującej akcji. Nie ma też emocji, które wciągają. ALE! Ma jeden magiczny moment. Gdyby składała się tylko z tego momentu (i byłaby kilkudziesięciostronicowym opowiadaniem),stałaby na półce z moimi ulubionymi historiami. Niestety, ten moment następuje pod koniec książki.

Do Ciebie należy decyzja, czy chcesz przemęczyć pierwsze dwieście stron miałkiej historii i miałkich postaci, by na koniec dać urzec się kilkudziesięciu stronom intrygującej i porywającej opowieści? Ja przemęczyłam. Niewiele stracisz, jeśli ominiesz środek, ale zacznij od początku. Wtedy koniec tej książki rzeczywiście ma sens. I zostaje w pamięci.

Co by było, gdyby autorka zgubiła gdzieś w drodze do wydawnictwa pierwszą część książki "Nigdy dość"? Mogłybyśmy przeczytać całkiem niezłą historię miłości z magnetyzującym charakterem pewnego mężczyzny... Niestety, Malwina Kowszewicz dotarła z pełną wersją.

Książka liczy 319 stron. Nie ma w niej wciągającej historii. Nie ma charyzmatycznej bohaterki. Nie ma zaskakującej...

Kiepska...

Kiepska...

Jednym słowem badziew.

Na miejscu autorki byłoby mi wstyd dedykować taki gniot mężowi, ukochanej osobie.
Mąż z kolei powinien czuć się urażony, że dedykuje mu się coś TAKIEGO (ciekawe, czy w ogóle przeczytał).

To 'dzieło' to kompletna porażka. Nijaka, pisana stylem niczym z gimnazjum (bez urazy - wiele gimnazjalistek byłoby w stanie napisać coś lepszego),główna bohaterka niezdecydowana; ciągła gadanina tylko o seksie, orgazmach, ciuchach i innych błahych rzeczach (to niestety w duchu dzisiejszej prozy kobiecej),durne dialogi.

Co prawda nie miałam jeszcze okazji przeczytać "Diabeł ubiera się u Prady", ale czuję, że porównywanie do niego tego oto 'dzieła' jest niemal 'profanacją' (jeśli - w moim odczuciu - dobry film dorównuje książce),a autor tych słów pali się ze wstydu.

Choć domyślam się, iż porównanie do "Diabła..." i wspomnienie o rzekomym sukcesie poprzedniej książki pani Kowszewicz było jedynie chwytem marketingowym, aby to to 'cudo' w ogóle się sprzedało. Pewnie wielu skuszonych ładną okładką i owymi chwytami żałuje wydanych pieniędzy. Ja czytałam książkę w wersji elektronicznej, a plik można na szczęście łatwo usunąć z komputera.

Zdecydowanie nie polecam.

Jednym słowem badziew.

Na miejscu autorki byłoby mi wstyd dedykować taki gniot mężowi, ukochanej osobie.
Mąż z kolei powinien czuć się urażony, że dedykuje mu się coś TAKIEGO (ciekawe, czy w ogóle przeczytał).

To 'dzieło' to kompletna porażka. Nijaka, pisana stylem niczym z gimnazjum (bez urazy - wiele gimnazjalistek byłoby w stanie napisać coś lepszego),główna bohaterka...

Zdecydowanie najgorsza książka przeczytana przeze mnie w ostatnim czasie. Po przeczytaniu opisu, pomyślałam- fajna, lekka i przyjemna ale nie! Wymęczyłam się czytając ją i nie wiem skąd to porównanie do "Diabeł ubiera się u Prady" Lauren Weisberger, którą na prawdę miło i przyjemnie się czytało.

Zdecydowanie najgorsza książka przeczytana przeze mnie w ostatnim czasie. Po przeczytaniu opisu, pomyślałam- fajna, lekka i przyjemna ale nie! Wymęczyłam się czytając ją i nie wiem skąd to porównanie do "Diabeł ubiera się u Prady" Lauren Weisberger, którą na prawdę miło i przyjemnie się czytało.

Kto szuka ten znajdzie, albo i nie znajdzie, bo trzeb wiedziec kogo sie szuka i czego chce od zycia.

Kto szuka ten znajdzie, albo i nie znajdzie, bo trzeb wiedziec kogo sie szuka i czego chce od zycia.

Czytając opis z tyłu książki nastawiałam się na fajne dialogi, zabawne teksty, lekkość, takie łatwe czytadło, którego każdy czasem potrzebuje.
Niestety, nie do końca spełniła moje oczekiwania.

Owszem, książka o miłości, której każdy szuka, a którą w świecie korporacyjnym ciężko znaleźć, napisana lekkim językiem, ale według mnie troszkę niedopracowana. Momentami banalna, oczywista, ale czy to ją przekreśla? Zdecydowanie nie.

Główna bohaterka nie do końca dobrze czuje się w swojej pracy, czasem ma wrażenie, że tam nie pasuje. Ma w sobie coś zadziornego, dzięki czemu dociera do ludzi.

Książki na pewno nie można uznać za polską wersję "Diabeł ubiera się u Prady", ale nie można jej znów tak bardzo krytykować. Najlepiej samemu wyrobić sobie zdanie.

Czytając opis z tyłu książki nastawiałam się na fajne dialogi, zabawne teksty, lekkość, takie łatwe czytadło, którego każdy czasem potrzebuje.
Niestety, nie do końca spełniła moje oczekiwania.

Owszem, książka o miłości, której każdy szuka, a którą w świecie korporacyjnym ciężko znaleźć, napisana lekkim językiem, ale według mnie troszkę niedopracowana. Momentami banalna,...

Wielkie rozczarowanie!
Wcześniej czytałam "zakazane gry" i tamtą książkę naprawdę polubiłam, tak samo jak główną bohaterkę, która była błyskotliwa i zabawna. Czytając "nigdy dość" miałam wrażenie, że autorka nie odpoczęła po poprzedniej książce. Mamy tu ten sam styl, te same problemy, te same żarty, te same spostrzeżenia. Niby główna bohaterka miała być inna ale naprawdę nie jest. Strasznie zmęczyła mnie ta książka. Trochę szkoda, bo pokładałam spore nadzieje w autorce. Może kiedyś dorośnie do zmiany stylu i stworzy bohaterów naprawdę różniących się między sobą. Kalki nikogo nie pociągają.

Wielkie rozczarowanie!
Wcześniej czytałam "zakazane gry" i tamtą książkę naprawdę polubiłam, tak samo jak główną bohaterkę, która była błyskotliwa i zabawna. Czytając "nigdy dość" miałam wrażenie, że autorka nie odpoczęła po poprzedniej książce. Mamy tu ten sam styl, te same problemy, te same żarty, te same spostrzeżenia. Niby główna bohaterka miała być inna ale naprawdę...