Ten poemat to mistrzowska interpretacja mitów o aniołach i Biblii. Każdy, kto lubi motywy anielskie, powinien przeczytać. Każdy, kto lubi filozofię, znajdzie w lekturze pole do rozważań. Ale przede wszystkim, poemat pobudza wyobraźnię. Zwłaszcza, opis wojny w Niebie jest świetny.

Zawiązanie akcji poematu to majstersztyk. Oto, z otchłani płonącego jeziora, po przegranej wojnie z Bogiem, uwalnia się Lucyfer. Mimo, że pokonany i upokorzony - podnosi się z kolan, zbiera towarzyszy, zagrzewa ich do dalszej walki, wreszcie planuje zemstę. Myślę, że to jeden z najgenialniejszych obrazów zemsty w literaturze.

Lucyfer to bohater fascynujący, bo autor tchnął w tę postać całą energię, potęgę, pychę, dumę. Trudno znaleźć lepszy przykład archetypu tak bezkompromisowego, buntowniczego i szalonego, ale i obdarzonego świadomością i konfliktem wewnętrznym. Trochę to także było ryzykowne, bo na tle Szatana, pozostałe postacie: czyli Bóg i Syn, jego aniołowie, już nie mówiąc o Adamie i Ewie, wypadli blado:).

Najbardziej lubię w poemacie opowieść Rafaela o buncie i wojnie w Niebie - czyli część księgi 5 i księgę 6. Rozmowa Rafaela z Adamem była interesująca, choć gdyby mi ktoś powiedział: ..."zadowalaj się tym, co dotychczas ci wyjawiono..." - od razu pobiegłabym do Drzewa Poznania Dobra i Zła:). Na miejscu Ewy schrupałabym wszystkie jabłka - nie oglądając się na Adama:). A tym samym godzę się z tym, że ceną świadomości i wiedzy jest śmierć. Nigdy nie zgodzę się na nieśmiertelność połączoną z nieświadomością i bezmyślną wdzięcznością.

Ale z drugiej strony - w czasie wojny w Niebie - stałabym, ramię w ramię, przy Michale:). Działa na moją wyobraźnię archetyp istoty opanowanej, stanowczej, wiernej od początku do końca - bardziej niż archetyp szalonego buntownika czy choćby obraz anioła Abdiela, który zadał cios bez uprzedzenia.

Dziwi mnie częste kulturowe postrzeganie Michała jako wojaka, bezmyślnie wykonującego wyroki Nieba. Ostatecznie, i Michał, i Lucyfer stanęli wobec identycznego wyboru. Obaj byli wojownikami i obaj zapłacili ogromną cenę za swoje wybory. Michała, najłatwiej wyobrazić mi sobie, w czasie bitwy, w momencie gdy patrzy na śmierć własnych aniołów i śmierć aniołów zbuntowanych i kiedy, za wszelką cenę, chce zakończyć wojnę. O czym myślał Michał, w tej chwili, gdy bitwa zmierzała do apogeum, gdy ginęli ci wszyscy, których kochał? Co czuł, kiedy stanął, z uniesionym mieczem, naprzeciwko Lucyfera?? Długo trwało, zanim Bóg mu pomógł. Jest w tym obrazie coś tragicznego i wzruszającego, co wybrzmiało na kartach poematu. Ostatecznie, to Michał właśnie odprowadza człowieka do bram Raju, to on pociesza człowieka, to on uświadamia Adamowi, że Raj jest w nim. Michał to mój ulubiony bohater poematu i ulubiony anioł, w ogóle:).

Ten poemat to mistrzowska interpretacja mitów o aniołach i Biblii. Każdy, kto lubi motywy anielskie, powinien przeczytać. Każdy, kto lubi filozofię, znajdzie w lekturze pole do rozważań. Ale przede wszystkim, poemat pobudza wyobraźnię. Zwłaszcza, opis wojny w Niebie jest świetny.

Zawiązanie akcji poematu to majstersztyk. Oto, z otchłani płonącego jeziora, po przegranej...