Enzensberger to dla mnie prywatne odkrycie literackie na miarę Italo Calvino. Poezja intelektualnie ostra jak skalpel, emocjonalnie wystudzona i formalnie wycyzelowana. Nasuwają się tu związki z Herbertem, ale Enzensberger jest chyba bardziej bezpośredni w poruszaniu tematów dotyczących współczesności, nieco też bardziej techniczny. Rzecz pt. „Mauzoleum” (1975) jest genialna, choć pomysł tak prosty, że na granicy banału – tematyka postępu rozpisana na głosy tych, którzy mniej lub bardziej bezpośrednio w nim partycypowali. Doskonałość tkwi w realizacji – jest tu potężna erudycja, olśniewające detale potwierdzające dogłębne przestudiowanie tematu i bezlitosna rzeczowość bez osłabiającej często w wierszach-maskach nadekspresji, a zestrojenie w poszczególnych utworach głosów z różnorodnymi formami jest znakomite. Odnoszę też wrażenie, że stary Enzensberger (chcąc nie chcąc) patronuje dziś młodej polskiej poezji zaangażowanej (tej od ekonomii, A.I., dronów, Marsa i Elona Muska). Tak czy siak „Mauzoleum” zostawia ślad jak po uderzeniu głową w granitową ścianę. Bolesny i nie do zapomnienia.

Enzensberger to dla mnie prywatne odkrycie literackie na miarę Italo Calvino. Poezja intelektualnie ostra jak skalpel, emocjonalnie wystudzona i formalnie wycyzelowana. Nasuwają się tu związki z Herbertem, ale Enzensberger jest chyba bardziej bezpośredni w poruszaniu tematów dotyczących współczesności, nieco też bardziej techniczny. Rzecz pt. „Mauzoleum” (1975) jest...