Zdecydowanie najsłabsza część z cyklu o Janeczce i Pawełku. O ile czwarta część była już lekką powtórką z rozrywki (autorka wzięła bowiem te same wątki z „Nawiedzonego domu” i na nich oparła fabułę) o tyle „Wszelki wypadek” to już jest kompletna wtórność gdzie schemat na schemacie schematem pogania. Chmielewska tym tomem zarżnęła ten cykl na dobre.

Kłuje tutaj w oczy brak logiki, nawet jeśli jest to powieść dla dzieci i młodzieży. W poprzednich częściach dzieciakom z powieści wszystko się udawało, miały nosa do afer, intryg i przestępstw, które rozwiązywały lepiej od dorosłych i z których wychodziły obronną ręką mając do pomocy jedynie swojego superinteligentnego psa. Ale dało to radę przełknąć, nawet bez problemu. We „Wszelkim wypadku” urosło to wręcz do jakiegoś kuriozum, kiedy okazuje się, że dwoje uczniów i pies trzymają w garści całą policję warszawską tylko i wyłącznie dlatego, że sami chcieliby rozwiązać pewne wątki afery związanej z szajką kradnącą samochody. A osoby starsze z rodziny nie mają na nich zupełnego wpływu, bo przecież wystarczy parę razy ugotować obiad, w szkole mieć same piątki i obiecać, że zawsze będzie się w pobliżu mieć psa co każdemu dorosłemu z rodziny z miejsca wytrąca argumenty z ręki. Zbyt grubymi nićmi szyte, nawet jak na literaturę młodzieżową.

Drugim kuriozum jest postać Janeczki. Do tej pory sprytna, rezolutna, bystra, cechująca się zdrowym rozsądkiem i opanowaniem w tej części była antypatyczna, wręcz arogancka. Zwiększyło to różnice między Pawełkiem, który przez ten zabieg okazuje się być dużo ciekawszy, zabawniejszy, bardziej naturalny i dużo bardziej barwny niż siostra.

Szkoda. Wielka szkoda. „Wszelki wypadek” jest dziwną karykaturą powieści z cyklu o rodzeństwie Chabrowiczów, do bólu przewidywalną i rozczarowującą. Widać wyraźnie, że Chmielewska nie miała nic oryginalnego co by wniosło do tego cyklu powiew świeżości, widać także, że kompletnie nie miała pomysłu na tę część. Nijaka, wtórna, przewidywalna i przekombinowana.

Zdecydowanie najsłabsza część z cyklu o Janeczce i Pawełku. O ile czwarta część była już lekką powtórką z rozrywki (autorka wzięła bowiem te same wątki z „Nawiedzonego domu” i na nich oparła fabułę) o tyle „Wszelki wypadek” to już jest kompletna wtórność gdzie schemat na schemacie schematem pogania. Chmielewska tym tomem zarżnęła ten cykl na dobre.

Kłuje tutaj w oczy brak...