Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie doświadcza także młodych ludzi – gdy jedyne co, to powinni cieszyć się beztroską i mieć przyzwolenie na lekko nieodpowiedzialne podejście do życia. W końcu rodzice są od tego, by otoczyć ich opieką. Niestety, nie każdy nadaje się do tego, by być opiekunem i zapewnić bezpieczeństwo. Na szczęście są i tacy, którzy tej miłości mają takie pokłady, że są w stanie się nią podzielić i zapewnić spokój i szczęście niewinnym istotom.

Johnny i Shannon – to jedna z tych par, które naprawdę zasługują na szczęśliwe zakończenie. Uzdolniony rugbysta i cicha myszka teoretycznie kompletnie do siebie nie pasują, jednak w praktyce stanowią swoje najlepsze uzupełnienie, a ich miłość, choć młoda, jest niezaprzeczalna i z jakichś niewiadomych powodów pewnym jest, że przetrwa wszystko. Niestety nie mieli do tej pory okazji, by w pełni cieszyć się swoim nastoletnim życiem – przez poświęcenie się karierze sportowej, czy też przez skomplikowaną sytuację domową. A ich kłopoty nadal nie minęły i będą musieli zmierzyć się z nimi w drodze po upragnione szczęście. Czy uda im się wyjść z tego jako jeszcze silniejszy duet?

„Keeping 13” to książka, na którą bardzo czekałam. Pomimo objętości całej serii nie ma tu momentów nudnych bądź niepotrzebnych, ona jest idealna w swym całokształcie taka, jaka jest. Ta pozycja to perfekcyjnie domknięcie historii Johnny'ego i Shannon, pełna emocji, trudnych, wręcz łamiących serce wydarzeń, ale i iskierki nadziei, że po burzy zawsze wychodzi słońce – zwłaszcza gdy ma się po swojej stronie dobrych ludzi i nie obawia się sięgać po bezinteresowną pomoc. Autorka porusza tu kwestię nieudolności służb w ochronie dzieci z domów, w których nie powinny się one nigdy znaleźć; uzależnienia; traum z dzieciństwa, które mają zatrważające skutki; prześladowania, czy też oceniania po pozorach. Ale to również wątki pięknej przyjaźni, niezachwianej miłości, trudnych wyborów i wymagającego świata sportu. Kreacja postaci jest wyjątkowa, niezwykle realna, mają one wiele warstw i skrywają swoje tajemnice, co nadaje im wyjątkowości. I choć historia Johnny'ego i Shan odnalazła swoje zakończenie, to trudno pożegnać się ze światem Tommen, bo zostało jeszcze wiele do opowiedzenia o innych postaciach z tej szkoły. I mam ogromną nadzieję, że również te opowieści szybko trafią w ręce polskich czytelników. A ja ze swojej strony polecam ogromnie cały cykl „Binding 13” oraz „Keeping 13”, który nie zawodzi nawet przez sekundę i zdecydowanie jest wart poznania.

Życie doświadcza także młodych ludzi – gdy jedyne co, to powinni cieszyć się beztroską i mieć przyzwolenie na lekko nieodpowiedzialne podejście do życia. W końcu rodzice są od tego, by otoczyć ich opieką. Niestety, nie każdy nadaje się do tego, by być opiekunem i zapewnić bezpieczeństwo. N...

Rozwiń

Zwiń

Czasem przeszłość skrywa tajemnice, które nie bez powodu nigdy nie ujrzały światła dziennego. Ich odkrywanie może być na równi fascynujące co druzgocące. Czy warto drążyć i doszukiwać się prawdy w dawnych dziejach, a może lepiej pozostawić wszystko takim, jakie było do tej pory?

Róża Jabłonowska nie ustaje w dociekaniach co do przeszłości własnej rodziny. Pojawiają się kolejne poszlaki, odkrywana przeszłość niesie następne pytania i niepewność, a na jej drodze stają nowe osoby, które mogą rzucić światło na dawne wydarzenia. Ada Nirska prowadzi nas przez przeszłość- niełatwą, naznaczoną wojną i wieloma intrygami. Jednak nawet w trudnych czasach jest miejsce na miłość. Czy kobieta odnalazła swoje szczęście, czy może zginęła jako bezimienna w wojennej zawierusze? I czy nieustępliwa Róża dotrze do prawdy i udowodni, że dotychczasowe znane fakty na temat Ady nie miały wiele wspólnego z prawdą?

„Wśród burz” to zakończenie trylogii, które mnie zaskoczyło, jak i w pełni usatysfakcjonowało poprowadzeniem losów bohaterów – zarówno tych z teraźniejszości, jak i przeszłości. Ze ściśniętym gardłem i ze łzami w oczach kończyłam tę lekturę, gdyż natłok emocji, jaki zafundowała czytelnikom Agnieszka jest nieopisany. Jednakże to zawsze są niezwykle pożądane emocje podczas lektury i ogromnie się cieszę, że za pośrednictwem losów postaci mogłam je przeżywać na własnej skórze. Wybory, przed którymi stanęły zarówno Ada, jak i Róża, nie należały do łatwych. Ich serca, tak otwarte, jak i bijące ze zrozumiałą obawą, zostały wystawione na wiele prób, ale dzięki temu doceniły także to, co ważne. Agnieszka w doskonały sposób oddała klimat wojennej zawieruchy i w perfekcyjny sposób splotła to z wydarzeniami zza naszej granicy, które mają miejsce obecnie. Pokazała, że wojna to zawsze przegrana – każdej ze stron, a jej skutki pozostają w ludziach już na zawsze. Jednak to także powieść o skomplikowanych relacjach rodzinnych, o porywach serca i strachu przed miłością, o przyjaźniach, poświęceniu czy stracie, o ludziach realnych – zarówno dobrych, jak i złych oraz o jakże rzeczywistych ich losach. W doskonały sposób znajdziemy tu oddany klimat lat czterdziestych ubiegłego wieku, podobnie jak otrzymamy perfekcyjnie skrojone postaci. Agnieszka włożyła nieprawdopodobną pracę w nakreślenie dawnych czasów, jednak wyszło jej to po prostu niesamowicie. Lecz, co istotne, narracja teraźniejsza w niczym nie odbiega od tej przeszłej, jest równie wciągająca i intrygująca, a losy bohaterów z lat obecnych ciekawią na równi z tymi, które dotyczą żyjących podczas II Wojny. To jedna z tych trylogii, która zajmie szczególne miejsce w moim sercu i gorąco polecam ją każdemu, kto docenia zatopienie się w wybornej lekturze napisanej na najwyższym poziomie.

Czasem przeszłość skrywa tajemnice, które nie bez powodu nigdy nie ujrzały światła dziennego. Ich odkrywanie może być na równi fascynujące co druzgocące. Czy warto drążyć i doszukiwać się prawdy w dawnych dziejach, a może lepiej pozostawić wszystko takim, jakie było do tej pory?

Róża Jabł...

Rozwiń

Zwiń

Utrata bliskiej osoby zawsze okrutnie boli, niezależnie od okoliczności, jakie temu towarzyszą. Jednak bycie rodziną żołnierza zawsze wiąże się z dużo większym niepokojem. A otwarcie drzwi, gdy pukają do nich inni oficerowie, niesie tylko jedną wiadomość.

Ember studiuje, planując zostać nauczycielką. Od trzech lat ma tego samego chłopaka i ścisłe plany na dalsze życie. Śmierć ojca zmusza ją do natychmiastowego dorośnięcia, a ona sama musi zająć się młodszym rodzeństwem oraz matką, niezdolną do funkcjonowania. Jednak to dopiero początek jej kłopotów, które pojawiają się niczym lawina. Czy Ember, mimo młodego wieku, uda się udźwignąć ciężar odpowiedzialności i zakrętów losu? I przede wszystkim – czy znajdzie odpowiednią dla siebie ścieżkę ku przyszłości?

Josh w szkole średniej był gwiazdą, która nie mogła uwolnić się od dziewczyn. Po latach uwielbienie kobiet nie uległo zmianie, a jego urok nadal jest nieodparty. Jednak marzenia o zostaniu zawodowym hokeistą odłożył na bok z niewiadomych powodów, w końcu kariera stała przed nim otworem. Teraz jest bardziej opiekuńczy, odpowiedzialny, ma doskonałe podejście do dzieci, co udowadnia, trenując ich drużynę hokejową. Ma też słabość do dziewczyny, która stara się unieść sama wszelkie problemy. Czy uda mu się ją przekonać, że zasługuje na wsparcie?

„Każdym skrawkiem duszy” to dowód na to, że Yarros potrafi się odnaleźć w każdym nurcie. Książka to typowy new adult, stąd bieg wydarzeń jest odrobinę szybszy, bohaterowie są młodzi i popełniają błędy, a całość czyta się szybko, bo nie znajdziemy tu zbędnych opisów. A jednak znalazło się miejsce na wiele emocji w tej powieści, emocji, które przytłaczają już od początku i gdy wydaje się, że dają chwilę wytchnienia czytelnikowi to wracają z jeszcze większą mocą. To niełatwa historia o żałobie, życiu w cieniu misji, wyrzeczeniach, których trzeba czasem się podjąć dla dobra rodziny oraz o miłości, która potrafi zarówno wznieść na wyżyny, jak i spalić na popiół. I choć bieg fabuły jest dość przewidywalny to nie przeszkadza to w cieszeniu się lekturą, czy współodczuwaniu wszystkiego, przez co przechodzą bohaterowie. A kreacja bohaterów? Są realni, przekonujący i wyjątkowi, nie da się o nich tak łatwo zapomnieć, a wyróżniają się także postaci poboczne. Jeśli szukacie dobrej lektury o młodych ludziach, w której gorycz miesza się z beztroską młodości i mocnym uczuciem, to ta pozycja będzie doskonałym wyborem. Polecam!

Utrata bliskiej osoby zawsze okrutnie boli, niezależnie od okoliczności, jakie temu towarzyszą. Jednak bycie rodziną żołnierza zawsze wiąże się z dużo większym niepokojem. A otwarcie drzwi, gdy pukają do nich inni oficerowie, niesie tylko jedną wiadomość.

Ember studiuje, planując zostać n...

Rozwiń

Zwiń

Są książki ponadczasowe, których treść nigdy się nie zestarzeje, pomimo tak wielu zmian w świecie. Do takich pozycji z pewnością można zaliczyć twórczość Orwella, a fakt, że jego powieści nadal są wznawiane i cieszą się nieustającą popularnością świadczy sam za siebie.

Rok 1984 już za nami, niemniej, gdy ta książka powstawała (1949 rok) był jedynie odległą wizją świata, w którym przyjdzie żyć. Ta klasyczna antyutopia zabiera nas do życia, w którym państwo kontroluje każdego obywatela, i to na różne sposoby, pozwalając sobie zaglądać nawet w jego myśli. Nie ma znanych nam państw, a jedynie trzy potężne mocarstwa – Eurazja, Oceania i Wschazja, które nieustannie toczą ze sobą wojny. Zmienia się jedynie sojusznik w prowadzonych walkach, a konflikt stanowi wytłumaczenie wszelkich problemów, z jakimi zmaga się naród. Władzę dzierży nieomylny Wielki Brat, a pomagają mu w tym Ministerstwa, których nazwy nijak mają się do ich obowiązków. I w tych realiach żyje Winston Smith, który zawodowo zajmuje się przekształcaniem faktów, tak, by słuszność Wielkiego Brata nigdy nie była podana w wątpliwość. On sam jednak tych wątpliwości ma wiele, a jego odporność na propagandę i dostrzeganie wszelkich kłamstw sprawiają, że rodzi się w nim bunt, który rośnie w siłę.

„1984” nie należy do lektur łatwych i przyjemnych, a jednak jest to taka pozycja, którą warto oznaczyć jako przeczytaną. Orwell kreuje w powieści realia straszne, które budzą sprzeciw czytelnika od początku do końca. Brak wolności w jakimkolwiek sensie jest tu druzgocący i przedstawiony niezwykle dobitnie, a rzeczywistość głównego bohatera uderza niezwykle silnie i wyzwala ogrom emocji. Tak naprawdę nie ma tu miejsca na człowieczeństwo w definicji nam znanej, a jednak tak wiele osób ulega warunkom, w którym przyszło im żyć bez zastanowienia. Strach przed dziećmi, niewyrażający emocji wyraz twarzy, dobromów, wszechobecne telepacze i zakłamywanie historii to tylko jedne z wielu wątków, które budzą grozę. Władza jest tu najważniejsza, a zniewolenie i zdrada są naturalnym elementem ludzkich losów. Wizja państwa totalitarnego przedstawiona w tej książce jest okrutna, a jednak zmusza do refleksji nad wieloma elementami świata. Nie sposób nie pochylić się też nad świetnym i przemyślanym tłumaczeniem, z którym mamy tu do czynienia. Pan Jerzy Łoziński dołożył wszelkich starań, by przekazać słowa Orwella jak najlepiej w naszym ojczystym języku. Piękne jest także to wydanie, które zwraca uwagę mocną grafiką okładki, ale i zachwyca całokształtem oraz fakturą oprawy. Jednak to, co najważniejsze to przecież treść książki, stanowiąca nie bez powodu kanon literatury. I naprawdę warto ją poznać, dać jej szansę i docenić niesamowity talent Autora, który dzięki swoim dziełom stał się nieśmiertelny.

Są książki ponadczasowe, których treść nigdy się nie zestarzeje, pomimo tak wielu zmian w świecie. Do takich pozycji z pewnością można zaliczyć twórczość Orwella, a fakt, że jego powieści nadal są wznawiane i cieszą się nieustającą popularnością świadczy sam za siebie.

Rok 1984 już za nam...

Rozwiń

Zwiń

Mniszek lekarski cechuje się niebywałą wytrwałością, biorąc pod uwagę jego odporność na warunki atmosferyczne. Traktowany jest jako symbol szczęścia oraz radości przez swoją barwę, oraz symbol życia, które odradza się w nieustannym cyklu.

Dani w poprzedniej szkole przeszła przez piekło i cudem uszła z życiem, w odróżnieniu od swojej mamy. Dzięki ogromnej determinacji udało jej się dojść do zdrowia i może chodzić, jednak jej psychika nadal wymaga leczenia. Trauma pozostawiła po sobie trwałe skutki, a Dani jest niechętna zawieraniu nowych znajomości. Wszelkie jej plany, które miała na przyszłość również wydają się bezsensowne. Nowa szkoła i życie pod opieką brata ma być dla niej świeżym startem, jednak nie tak łatwo wyrzucić z głowy bolesne doświadczenia, które trwale ją zmieniły.

Lachlan jest szkolnym pedagogiem, choć wiekowo nie odbiega zbytnio od swoich podopiecznych. Cechuje go inne podejście, aniżeli typowych terapeutów i naprawdę zależy mu na dobru uczniów. Jednak doskonale wie, że nie może żadnego faworyzować, nawet jeśli Dani powoli wkrada się do jego serca. W końcu jakakolwiek relacja z uczennicą jest zakazana i niemoralna.

„Sweet dandelion” to powieść, która opiera swoją fabułę na jakże trudnym, ale i niestety aktualnym temacie, dotyczącym strzelanin w szkołach. Autorka stara się przybliżyć, jak trudne jest dojście do pełni zdrowia psychicznego, gdy było się ofiarą takiego wydarzenia. Dodatkowo łączy to z wątkiem żałoby po stracie najbliższych, która również jest druzgocąca i zmienia życie oraz człowieka, zwłaszcza w młodym wieku. Istotną postacią jest w tej powieści brat Dani, Sage, który nie dość, że musi poradzić sobie z nagłą utratą matki, to zostaje jedynym opiekunem młodszej siostry, co zupełnie zmienia jego codzienność. Autorka ma specyficzny styl pisania – krótkie rozdziały, przedstawianie jedynie urywków scen z życia bohaterów, pozostawienia miejsca na dopowiedzenia co do biegu życia kreowanych postaci, i to nie każdemu może przypaść do gustu. Ja akurat lubię jej pióro i uważam, że umiejętnie udaje jej się przekazywać za pomocą słów różnorakie emocje. Motyw zakazanej relacji jest tu ciekawy, z jednej strony zaangażowane osoby są dorosłe i mają prawo do podejmowania własnych decyzji, z drugiej zaś relacja uczennica – nauczyciel nie powinna wyjść nigdy poza zależność szkolną. Nieco irytowały mnie niektóre zachowania Dani względem Lachlana, choć rozumiem też, że jej niedojrzałość miała pełne prawo objawiać się w tej historii. Za to Lachlan to taki męski bohater, który zwyczajnie ujmuje za serce, a jego empatia i podejście do drugiego człowieka są naprawdę godne podziwu. Zabrakło mi trochę wzruszenia podczas lektury, jednak pomimo tego lektura mi się podobała i jeśli szukacie czegoś na wzór „Kochając Pana Danielsa” to śmiało możecie po nią sięgnąć i sprawdzić czy i Wam przypadnie do gustu ta opowieść.

Mniszek lekarski cechuje się niebywałą wytrwałością, biorąc pod uwagę jego odporność na warunki atmosferyczne. Traktowany jest jako symbol szczęścia oraz radości przez swoją barwę, oraz symbol życia, które odradza się w nieustannym cyklu.

Dani w poprzedniej szkole przeszła przez piekło i ...

Rozwiń

Zwiń

Utrzymanie związku na odległość nie należy do łatwych, niezależnie od siły uczucia łączącego dwoje ludzi. Brak możliwości częstego widywania się, obracanie się w różnych kręgach i prowadzenie osobnego życia bez możliwości powrotu do wspólnego domu to szalenie trudne wyzwanie. Ale może czasem warto zaryzykować zamiast przypłacić koniec relacji złamanym sercem?

Harlow po studiach wróciła do rodzinnego miasta z roztrzaskaną duszą. Jednak, choć jej życie prywatne legło w gruzach, to chociaż kariera zawodowa ułożyła się tak, jak sobie wymarzyła – jest szanowanym i niezwykle zdolnym weterynarzem i uwielbia swoją pracę, choć często ponad siły. Na miejscu ma też wsparcie w bliższej i dalszej rodzinie i wydaje się, że pogodziła się z wydarzeniami sprzed lat. A potem otrzymuje zaproszenie na ślub, niewinny kawałek papieru, który zmieni wszystko.

Travis także spełnia się jako weterynarz, choć w zupełnie innej części kraju. Wydaje się, że pozbierał się po rozstaniu z Harlow, w końcu planuje ślub. Z pomocą szalonych sióstr i mamy wiedzie dobre życie, a ma być jeszcze lepsze, gdy zostanie mężem. Lecz gdy przychodzi dzień ślubu nic nie idzie tak, jak powinno.

„Mine to have” to niezwykle słodka, lekka i pełna romantyzmu powieść z motywem drugiej szansy. Choć nie znalazłam tu wzniosłych treści to spędziłam z nią miły czas, a jeśli potraktujecie książkę jako formę relaksu po trudach dnia, to w pełni Was usatysfakcjonuje. Autorka postawiła na krótkie przybliżenie relacji głównych bohaterów i ich ogromnej miłości, którą naprawdę odczuwa się podczas lektury, by potem przenieść czytelnika cztery lata później, gdy ponownie się spotykają. Spodobały mi się wszelkie wpadki ślubne, i to, jak przeznaczenie starało się namieszać w planowanym małżeństwie, które nie powinno mieć miejsca, bo dodało to nieco humoru do tej historii. Postaci są ciekawie skrojone, pochodzą z kochających się i całkiem majętnych rodzin, więc tak naprawdę jedną z niewielu ich trosk są złamane serca. I właśnie to sprawia, że całokształt fabuły jest zwyczajnie cukierkowy i nie ma większego sensu doszukiwać się w nim realizmu. Choć osobiście liczyłam na więcej, bo nawet w teoretycznie lekkich, romantycznych książkach, zawsze szukam głębszej refleksji, to jako umilacz czasu ta pozycja sprawdziła się dobrze. Jeśli potrzebujecie typowej historii o miłości, w której wszyscy żyją długo i szczęśliwie, a tok wydarzeń układa się tak, jak powinien, to z uwagi na spójność fabuły i przyjemną narrację Autorki możecie śmiało sięgnąć po tę książkę.

Utrzymanie związku na odległość nie należy do łatwych, niezależnie od siły uczucia łączącego dwoje ludzi. Brak możliwości częstego widywania się, obracanie się w różnych kręgach i prowadzenie osobnego życia bez możliwości powrotu do wspólnego domu to szalenie trudne wyzwanie. Ale może czas...

Rozwiń

Zwiń

Nigdy nie mów nigdy – to stare porzekadło wielokrotnie daje nam o sobie znać w trakcie życia. Nie ma się co zarzekać, gdy nie wiadomo, co szykuje nam los i jakimi krętymi ścieżkami nas poprowadzi. I wtedy trzeba pochylić głowę i pomimo dawno podjętych postanowień zrobić to, co miało się nigdy nie wydarzyć. Na przykład, jak w przypadku tej powieści, wrócić do domu.

Cam przysiągł, że jego noga nie postanie w Albie. Jednak jeden telefon od ojca zmienił dla niego wiele. Nie wszystko, bowiem nic nie zmieni jego poczucia winy w związku ze śmiercią brata oraz niechęci do miasteczka, w którym się wychował – z wzajemnością. Trudny nastolatek, jakim był wyrósł na silnego charakterem mężczyznę, którego zaprawiły wojna i życiowe straty. A jednak jedno od dzieciństwa nie uległo zmianie – osoba, do której jego serce bije szybciej.

Willow, choć nie została wdową, przez mieszkańców Alby jest odrobinę tak traktowana. Urokiem życia w małym mieście jest to, że wszyscy wiedzą wszystko (i to najlepiej), ale ona kocha swoje rodzinne strony, pomimo ich wad. I choćby z tego powodu preferuje pracować zdalnie, jako zdolna graficzka, niż wyjechać w poszukiwaniu kariery. Na miejscu ma też ukochaną siostrę oraz rodziców i nie chce ich opuszczać. Chociaż doskonale wie, że ten, do którego ma największą słabość do niej nie wróci. A może się myli?

„Ponieważ wierzę w ciebie” to moje kolejne spotkanie z Yarros i jakby nie patrzeć – znowu udane. Autorka chyba nie potrafi mnie zawieść i choć w przypadku tej pozycji nie było typowych dla jej pióra wzruszających momentów, to i tak udało się jej stworzyć wyjątkową opowieść. Bowiem nie mamy tu do czynienia jedynie z miłością z dzieciństwa, nieco zakazaną przez to, jak potoczyły się losy bohaterów i drugą szansą od losu dla postaci, które naprawdę na to zasłużyły. To genialna kreacja niewielkiej społeczności małego miasta, która nie jest cukierkowa, ma wiele wad i tyle samo twardych zasad, chowa całe mnóstwo uraz oraz posiada wyrobione zdanie na każdy temat i szereg tajemnic. Były momenty, że nie mogłam znieść tych mieszkańców, a to tylko świadczy o ich genialnej i jakże rzeczywistej kreacji. To również opowieść o miłości rodzicielskiej, siostrzanej oraz braterskiej, ze wszystkimi ich trudami i zakrętami. Lecz najważniejszy temat tu podjęty to w mojej ocenie choroba Alzheimera, i to, z czym się wiąże oraz jak zmienia ludzi i ich bliskich, oraz kwestia autonomii w decydowaniu o własnych losach, także w chorobie. Dzięki tym wątkom powieść nabiera głębi, zmusza do refleksji i pokazuje życie ludzkie takim, jakie jest – realnym, pełnym wyzwań i nie zawsze sprawiedliwym. A miłość postaci? Ją czuć od pierwszych stron, w końcu rozpaliła się lata temu, a ich mądrość wyborów i wzajemne wsparcie sprawiają, że nie sposób im nie kibicować. A wisienką na torcie dla mnie są wzmianki o innej książce, niezwykle ważnej dla Cama- "Na wschód od Edenu", która i dla mnie jest wyjątkową pozycją. I choćby z wyżej wymienionych powodów gorąco tę powieść polecam!

Nigdy nie mów nigdy – to stare porzekadło wielokrotnie daje nam o sobie znać w trakcie życia. Nie ma się co zarzekać, gdy nie wiadomo, co szykuje nam los i jakimi krętymi ścieżkami nas poprowadzi. I wtedy trzeba pochylić głowę i pomimo dawno podjętych postanowień zrobić to, co miało się ni...

Rozwiń

Zwiń

Gdyby miało nie być jutra… można by było poszaleć, prawda? Skorzystać z dobrodziejstw życia jak nigdy wcześniej, bo przecież to już koniec. I nie ma się w końcu, czym już martwić. Ale czy takie czekanie na ostatni dzień ma w ogóle jakiś sens?

Drwalu jest bandytą i nigdy tego nie ukrywał. Co prawda nie działa już na tak szeroką skalę jak kiedyś, ale z pewnego stylu życia trudno zrezygnować. Obecnie jeździ taksówką i pośredniczy w handlu – niezbyt legalnym. Uzależniony od leków, zmaga się z każdym dniem, zmianą realiów i poczuciem samotności (choć nigdy by się do tego nie przyznał). Teoretycznie materialnie ma więcej, niż niejeden człowiek, w praktyce jednak jego życie zdaje się nie mieć dla niego sensu. I z tego powodu rozpoczyna odliczanie do swojej śmierci.

„Ostatnie tango” to opowieść o kilku dniach z życia mężczyzny, któremu wydaje się, że najlepsze już za nim. I jedyne, czego żałuję po tej lekturze to tego, że tak szybko się skończyła. Piotr C, jak nikt inny potrafi idealnie zobrazować upadek moralny społeczeństwa i styl życia, jaki obecnie króluje. W charakterystyczny dla siebie sposób, z ironią, mocną i często wulgarną narracją, skleja skrawki obserwacji z codzienności i umiejętnie, kreując fabułę, opowiada nam historię, od której nie sposób się oderwać. Zdecydowanie nie jest to książka dla każdego, a jestem zdania, że jeśli ktoś ma wytykać niski poziom pisarstwa, czy język zasięgnięty z rynsztoka, to lepiej, żeby po nią w ogóle nie sięgał. Ale jeśli jest ktoś, kto chce posmakować rzeczywistości opowiedzianej w niebanalny i jakże trafny sposób – to zdecydowanie jest to historia, po którą trzeba sięgnąć. Drwalu to postać wielowymiarowa, na pierwszy rzut oka prosty chłopak, który zmarnował życie kiepskimi wyborami i nie ma za wiele do zaoferowania prócz chemicznych polepszaczy nastroju bądź siły swych pięści. A jednak można w nim dostrzec mężczyznę z uczuciami, który tęskni za utraconą przyjaźnią czy miłością, który jest obeznany ze światem, w jakim przyszło mu funkcjonować, a umiejętne spostrzeżenia świadczą o jego inteligencji. Jednak to od nas zależy, jaką jego twarz będziemy chcieli zobaczyć. Pokusiłabym się o dość niepopularną opinię, że ta powieść jest odrobinę smutna, bowiem obrazuje społeczeństwo jako zepsute, nastawione na materializm, które już dawno zatraciło wartości. I choć jest to ukazane w bardziej przerysowany sposób, tak, by uderzyć w czytelnika (co zresztą się świetnie udaje), to jednak ma w sobie mnóstwo prawdy. A jeśli ktoś sądzi, że inaczej wygląda obecny świat to aż zazdroszczę mu tej bańki, w której żyje. Dla mnie każde spotkanie z piórem Piotra C. jest niezwykle owocne i tak również było w tym przypadku. Czy polecam? Oczywiście! Ale tylko tym, którzy potrafią unieść prawdę w najsurowszej jej wersji – o związkach, o uczuciach, o życiu. Nikt jej lepiej nie przekaże jak Pan C.

Gdyby miało nie być jutra… można by było poszaleć, prawda? Skorzystać z dobrodziejstw życia jak nigdy wcześniej, bo przecież to już koniec. I nie ma się w końcu, czym już martwić. Ale czy takie czekanie na ostatni dzień ma w ogóle jakiś sens?

Drwalu jest bandytą i nigdy tego nie ukrywał. ...

Rozwiń

Zwiń

Mamy tylko jedno życie, a priorytety jakie sobie ustanowimy będą procentować przez długie lata. Bądź staną się powodem do żałowania kolei losu dla spraw, które po latach okażą się tymi, dla jakich warto było zaryzykować wszystko inne.

Mania jest niezwykle utalentowaną malarką i na przestrzeni lat udaje się jej wiele osiągnąć. Nie osiada na laurach i prze do przodu, spełniając kolejne marzenia przy wsparciu przyjaciółki. I tylko podczas samotnych wieczorów skrycie tęskni za najbliższą jej osobą, którą oddzielają od niej zazwyczaj tysiące kilometrów.

Maciek to wolna dusza, która kocha podróżowanie. Manię zna długo, a więź ich łącząca jest niezaprzeczalna. Jednak młodość ma swoje prawa, a on chce korzystać ze wszystkich jej dobrodziejstw, traktując przyjaciółkę niczym bezpieczną przystań. Tylko czy zawsze tak będzie?

"Róża wiatrów" to szalenie realistyczna historia, która genialnie pokazuje, jak beztroska, branie pewnych spraw za pewnik i traktowanie ich z pewną dozą nonszalancji sprawia, że wymykają nam się z rąk. Ścieżki ludzie się rozchodzą i jest to naturalna kolej rzeczy, jednak gdy puka do naszych drzwi miłość, to zawsze warto ją docenić. W teraźniejszości, a nie powracając do niej tęsknymi myślami, gdy ścieżki życia, zdaje się, zbyt mocno się poplątały. W tej jakże życiowej i mądrej opowieści Autorka umiejętnie wplata bliskie naszemu pokoleniu tematy dotyczące pogoni za karierą czy przygodami i odkładania spraw prywatnych na później. W końcu to później może nigdy nie nadejść, a nawet jeśli to niekoniecznie w takiej formie, jakbyśmy sobie życzyli. Znajdziemy tu także wątki dotyczące samotności, wspierania słabszych, chorób przedwcześnie zabierających ludzi czy też dotyczące tego, że żadne pieniądze i uznanie nie zastąpią ciepłych ramion drugiego człowieka. Postaci tu wykreowane błądzą, dojrzewają, potykają się na swoich drogach ale i uczą się doceniać małe rzeczy, przyjaźń i miłość, lecz przede wszystkim zmuszają do refleksji i spojrzenia bardziej krytycznym okiem na własne wybory. Bo choć książka jest dość krótka to szalenie treściwa. Polecam!

Mamy tylko jedno życie, a priorytety jakie sobie ustanowimy będą procentować przez długie lata. Bądź staną się powodem do żałowania kolei losu dla spraw, które po latach okażą się tymi, dla jakich warto było zaryzykować wszystko inne.

Mania jest niezwykle utalentowaną malarką i na przestr...

Rozwiń

Zwiń

Ludzie są różni i dlatego każdy ma swoje miejsce na ziemi. Dla jednego będzie to mała, urokliwa wioska, w której wszyscy się znają, dla innego metropolia, w której życie pędzie jak szalone. Różne miejsca zamieszkania mają zarówno swoje wady i zalety, najważniejszym jest, by odkryć po prostu to, co nam służy.

Mila mieszka w Szklarskiej Porębie i nie wyobraża sobie życia gdzie indziej. Kocha swoje miasteczko i jego nieodparty urok, niezwykle ceni sobie wszystko, co związane z jego historią. Uwielbia też książki, a praca w księgarni zdaje się być dla niej idealna. Jej codzienność może i jest niewyszukana, jednak daje jej ukojenie i szczęście, pomimo wielu trudnych przeżyć. Czy będzie potrafiła zarazić swoją miłością do sudeckich okolic?

Alex to warszawiak z krwi i kości. Pęd stolicy dodaje mu adrenaliny i sił do działania, a miastowe życie zdaje się być dla niego stworzone. Prężnie pnie się ku kolejnym sukcesom w firmie i nie zamierza osiadać na laurach, choć powoli przypłaca to zdrowiem. Nie angażuje się, życie miłosne nie mieści się w jego napiętym grafiku, lecz niewiele warte znajomości zapełniają dawkę bliskości, która jest mu potrzebna. Wyjazd do Szklarskiej jawi mu się jako zło konieczne, ale czego się nie robi, by osiągnąć kolejny cel?

„Glass Hills” to przede wszystkim opowieść o miejscu – wyjątkowym, klimatycznym, dającym ukojenie. Bo w ten właśnie sposób przedstawiona zostaje tu Szklarska Poręba, która jest główną bohaterką tej książki zaraz obok Mili i Alexa. Dzięki tej lekturze można się w tej niewielkiej miejscowości odrobinę zakochać, rozbudzi ona również chęć na poznanie tejże okolicy, ale i zmusi do zastanowienia się nad tym, co w życiu jest naprawdę ważne. Czy mieszczucha przekona do zmiany miejsca zamieszkania? Nie przesadzałabym, jednak skłoni do refleksji nad codziennością, bo nawet przebywając na co dzień w aglomeracji można coś zmienić w swoim życiu. Oczywiście jest to także historia o uczuciu, nieco podbarwionym początkową niechęcią, dwojga ludzi obawiających się otworzenia swego serca i zmagających się z własnymi demonami. Autorka zestawia na zasadzie pozornych przeciwieństw dwa intrygujące charaktery, kreuje im ciekawe środowiska rozwoju i udowadnia, że od początku do końca miała na swoje postaci pomysł, który w pełni udało się jej zrealizować. To także powieść o radzeniu sobie z przedwczesną stratą, o trudnych relacjach rodzinnych, o zawiedzionych miłościach, o nałogach, czy też o niechęci do zmian. A wszystko to w znakomitej i wciągającej narracji umiejscowionej w pięknych okolicznościach przyrody. To była naprawdę świetna wycieczka!

Ludzie są różni i dlatego każdy ma swoje miejsce na ziemi. Dla jednego będzie to mała, urokliwa wioska, w której wszyscy się znają, dla innego metropolia, w której życie pędzie jak szalone. Różne miejsca zamieszkania mają zarówno swoje wady i zalety, najważniejszym jest, by odkryć po prost...

Rozwiń

Zwiń