Niezła książka, ale dosyć wtórna. Duża gadania, trochę konkretów. Wprawdzie autor się od tego odżegnuje, ale od razu czuć inspirację Hararim.

Niezła książka, ale dosyć wtórna. Duża gadania, trochę konkretów. Wprawdzie autor się od tego odżegnuje, ale od razu czuć inspirację Hararim.

Bardzo dobra książka, napisana przez profesora ale całkowicie nie naukowym językiem. Przystępnie tłumaczy ścierające się dwa poglądy na świat i w jaki sposób można je pogodzić dla naszej przyszłości. Świetna książka w szczególności dla tych którzy interesują się po prostu światem.

Bardzo dobra książka, napisana przez profesora ale całkowicie nie naukowym językiem. Przystępnie tłumaczy ścierające się dwa poglądy na świat i w jaki sposób można je pogodzić dla naszej przyszłości. Świetna książka w szczególności dla tych którzy interesują się po prostu światem.

No, no, spokojnie zakładam, że to zdecydowanie będzie jedna z najważniejszych pozycji, które przeczytałam w tym roku.

Co między innymi było dla mnie ważne i odkrywcze w tej książce?

Obserwuję ostatnio odejście od humanistyki (rozumianej w sposób opozycyjny do nauk ścisłych) - np. ogranicza się ją w liceach, czy na studiach na rzecz kierunków ,,ścisłościowych". Na te drugie rodzice chcą koniecznie pchać swoje pociechy, w humanistyce nie widząc przyszłości. Autor udowadnia nam, że to błąd i argumentuje dlaczego. Daje bardzo ważną odpowiedź po co nam w przyszłości humaniści, tłumacząc czemu świat nie obejdzie się bez tak sprofilowanych osób. Ale też pisze co w sobie, w podejściu do pewnych tematów muszą zmienić sami humaniści, by podjąć najlepszą dla siebie rolę w przyszłym świecie.

To tylko pewien wyimek z poruszanych tematów odnośnie przyszłości ludzkości. Jest ich więcej, nie mniej ważnych, równie ciekawych, dających sporo do myślenia. Gorąco polecam tę pozycję wszystkim.

No, no, spokojnie zakładam, że to zdecydowanie będzie jedna z najważniejszych pozycji, które przeczytałam w tym roku.

Co między innymi było dla mnie ważne i odkrywcze w tej książce?

Obserwuję ostatnio odejście od humanistyki (rozumianej w sposób opozycyjny do nauk ścisłych) - np. ogranicza się ją w liceach, czy na studiach na rzecz kierunków ,,ścisłościowych". Na te...

Zdecydowanie polecam! Otwiera oczy na wiele narracji które sterują światem, pozwalając spojrzeć na nie z boku z względnym obiektywizmem. Do tego napisana przyjemnym i zabawnym stylem, więc czyta się bardzo przyjemnie. Małym minusem jest to że odniosłem wrażenie że niektóre tematy/historie się powtarzają na przestrzeni całej książki.

Zdecydowanie polecam! Otwiera oczy na wiele narracji które sterują światem, pozwalając spojrzeć na nie z boku z względnym obiektywizmem. Do tego napisana przyjemnym i zabawnym stylem, więc czyta się bardzo przyjemnie. Małym minusem jest to że odniosłem wrażenie że niektóre tematy/historie się powtarzają na przestrzeni całej książki.

Bardzo ciekawa, bardzo porządkująca myślenie i do niego skłaniająca. Po skończonej lekturze miałem milion rozkmin i chciałem dalej zgłębiać temat. Myślę, że dla osób zatroskanych o przyszłość świata to naprawdę coś po co warto sięgnąć. I jeszcze serio dobrze się to czyta!

Bardzo ciekawa, bardzo porządkująca myślenie i do niego skłaniająca. Po skończonej lekturze miałem milion rozkmin i chciałem dalej zgłębiać temat. Myślę, że dla osób zatroskanych o przyszłość świata to naprawdę coś po co warto sięgnąć. I jeszcze serio dobrze się to czyta!

Świetnie się to czyta. Mam jednak pewne zarzuty. Autor bardzo mocno binaryzuje świat, wrzucając wszystkich do obozów technooptymistów i technosceptyków, by potem wytknąć jednym i drugim skrajności. Ponadto choć nie kwestionuję, że narracje, marzenia czy opowieści mogą wpływać na świat, to ich sprawczość bardzo wyolbrzymiono w tej książce.
Nie znam się na narratologii, więc dla mnie bardzo ciekawe były fragmenty jej poświęcone. Nie brak tu wielu ciekawych informacji i wątków, więc pomimo wspomnianych zarzutów lekturę uznaję za udaną i wartą poświęconego czasu.

Świetnie się to czyta. Mam jednak pewne zarzuty. Autor bardzo mocno binaryzuje świat, wrzucając wszystkich do obozów technooptymistów i technosceptyków, by potem wytknąć jednym i drugim skrajności. Ponadto choć nie kwestionuję, że narracje, marzenia czy opowieści mogą wpływać na świat, to ich sprawczość bardzo wyolbrzymiono w tej książce.
Nie znam się na narratologii, więc...

Bardzo ciekawa. Świat jest pełen opowieści.

Bardzo ciekawa. Świat jest pełen opowieści.

Czym karmimy swoje umysły i dusze? Opowieściami. Tymi przekazywanymi przez przodków, komentatorów teraźniejszości i wizjonerów przyszłości? Jaki to pokarm? Czasem mdły, czasem zbyt pikantny. Niestety coraz rzadziej dobrze doprawiony. Autor z jednej strony pokazuje te skrajności, z drugiej stara się racjonalnie podejść do podejmowanych tematów, nie popadając w jedną czy drugą skrajność.
Lekturę, ze względu na objętość i treść warto nieco rozłożyć w czasie.

Czym karmimy swoje umysły i dusze? Opowieściami. Tymi przekazywanymi przez przodków, komentatorów teraźniejszości i wizjonerów przyszłości? Jaki to pokarm? Czasem mdły, czasem zbyt pikantny. Niestety coraz rzadziej dobrze doprawiony. Autor z jednej strony pokazuje te skrajności, z drugiej stara się racjonalnie podejść do podejmowanych tematów, nie popadając w jedną czy...

Nasza cywilizacja oparta jest o opowieści. To dzięki ich snuciu oraz wymyślaniu kolejnych idei zbudowaliśmy nasz świat - to stwierdził już Harari. Dotyczy to także myślenia o przyszłości, która to przyszłość zależy nie tylko od twardych faktów, ale przede wszystkim od tego, jak do nich podejdziemy. To, w co wierzymy determinuje nasze zachowanie na zasadzie samospełniającej się przepowiedni. A wierzymy, bo: media, politycy, nasze doświadczenia, nasi bliscy i znajomi, etc... Będąc w trudnym momencie w naszych dziejach musimy jednak dobrze wybrać tę narrację. Napiórkowski bierze tu na tapet dwa "obozy": technooptymistów i technopesymistów (obydwa podejścia znam, bo czytałam prace i jednych, z drugich) wykazując wady (głównie) ich myślenia, jako, że świat nie tyle nie jest zero-jedynkowy, ale po prostu jest skomplikowany. Suche fakty nie wystarczą (dlatego też naukowcy mają taki problem z przekonaniem innych do tego, co mówią). Wiadomo też, że liczbami i faktami też można manipulować, a ich odbiór zależeć będzie właśnie od tego, jak je przedstawimy.

Pierwsze dwie części książki były dla mnie bardzo ciekawe, pozwoliły mi skonfrontować to, co już wiem, i to, w co sama (nota bene) wierzę z inną argumentacją. Tym bardziej, że Napiórkowski pisze ze swadą i dobrze się to czyta. Jednak w kolejnych dwóch częściach treść się trochę rozmywa - autor przedstawia bardziej ogólnie i teoretycznie czym cechuje się narracja, jakie są różne rodzaje narracji, itp. Natomiast mało tu konkretów odnośnie tego, jaka powinna być ta narracja, która "uratuje świat". Robi się to trochę zbyt akademickie.

Plusem książki jest również ciekawa bibliografia, z której wynotowałam sobie sporo dalszych lektur.

Nasza cywilizacja oparta jest o opowieści. To dzięki ich snuciu oraz wymyślaniu kolejnych idei zbudowaliśmy nasz świat - to stwierdził już Harari. Dotyczy to także myślenia o przyszłości, która to przyszłość zależy nie tylko od twardych faktów, ale przede wszystkim od tego, jak do nich podejdziemy. To, w co wierzymy determinuje nasze zachowanie na zasadzie samospełniającej...

Ciekawa pozycja. Autor porusza wiele ciekawych wątkow wokół narracji które docierają do nas. Opisuje mechanizmy stojące za manipulacja, teoriami spiskowymi itd

Ciekawa pozycja. Autor porusza wiele ciekawych wątkow wokół narracji które docierają do nas. Opisuje mechanizmy stojące za manipulacja, teoriami spiskowymi itd