Moje pierwsze spotkanie z Sebastianem Bergmanem w książce "Ciemne sekrety" było bardzo udane. Natomiast "Uczeń" już tak mnie nie zachwycił.
Owszem, książka jest świetna, Sebastian przechodzi samego siebie, pod koniec akcja pędzi i nie można się oderwać od czytania.
Minusem jest jednak początek, który jest rozwlekany na siłę. Gdyby go trochę skrócić, to wyszłoby to książce na plus.
Mimo tego powieść jest warta przeczytania, a ja daję mocne 7 gwiazdek.

Moje pierwsze spotkanie z Sebastianem Bergmanem w książce "Ciemne sekrety" było bardzo udane. Natomiast "Uczeń" już tak mnie nie zachwycił.
Owszem, książka jest świetna, Sebastian przechodzi samego siebie, pod koniec akcja pędzi i nie można się oderwać od czytania.
Minusem jest jednak początek, który jest rozwlekany na siłę. Gdyby go trochę skrócić, to wyszłoby to książce...

Kryminał przez duże K.. . Świetnie się czyta, prosty język a do tego wkurzający, główny , bohater. :P

Kryminał przez duże K.. . Świetnie się czyta, prosty język a do tego wkurzający, główny , bohater. :P

Doskonała książka, jedna z lepszych z całej serii, a przeczytałem już 6. Trochę szedłem nie po kolei, bo zacząłem od trzeciej do końca i teraz wróciłem do drugiej. Pomysł jakby z Milczenia Owiec, ale tylko trochę. Szybko się czyta i kolejny raz świetnie wplecione wątki osobiste bohaterów. Na ten pomysł przed autorami tej kryminalnej książki nikt chyba nie wpadł. Polecam

Doskonała książka, jedna z lepszych z całej serii, a przeczytałem już 6. Trochę szedłem nie po kolei, bo zacząłem od trzeciej do końca i teraz wróciłem do drugiej. Pomysł jakby z Milczenia Owiec, ale tylko trochę. Szybko się czyta i kolejny raz świetnie wplecione wątki osobiste bohaterów. Na ten pomysł przed autorami tej kryminalnej książki nikt chyba nie wpadł. Polecam

Ta książka była lepsza od pierwszej, w której poznaliśmy psychologa Sebastiana Bergmana. Świetnie napisana, cały czas trzymała w napięciu i właściwie od razu chciałoby się ruszyć do trzeciego tomu… Ale chyba na trochę odpocznę od szwedzkich policjantów, choć korci🙂

Ta książka była lepsza od pierwszej, w której poznaliśmy psychologa Sebastiana Bergmana. Świetnie napisana, cały czas trzymała w napięciu i właściwie od razu chciałoby się ruszyć do trzeciego tomu… Ale chyba na trochę odpocznę od szwedzkich policjantów, choć korci🙂

Dla mnie absolutna 10 jeśli chodzi o kryminały policyjne. Łatwo się czyta i nie da się wybić z rytmu. Polecam mocno

Dla mnie absolutna 10 jeśli chodzi o kryminały policyjne. Łatwo się czyta i nie da się wybić z rytmu. Polecam mocno

Znakomita kontynuacja cyklu o Sebastianie Bergmanie, aczkolwiek postać głównego bohatera lekko irytuje.

Znakomita kontynuacja cyklu o Sebastianie Bergmanie, aczkolwiek postać głównego bohatera lekko irytuje.

Kryminał jak kryminał, ale splecenie wątków kryminalnego, osobnych prywatnych spraw śledczych i relacji/ tarć między nimi - majstersztyk, do tego otwarte zakończenie, sprawiające, że chce się natychmiast dowiedzieć co będzie dalej.

Kryminał jak kryminał, ale splecenie wątków kryminalnego, osobnych prywatnych spraw śledczych i relacji/ tarć między nimi - majstersztyk, do tego otwarte zakończenie, sprawiające, że chce się natychmiast dowiedzieć co będzie dalej.

Niezwykłe rozgrywki psychologiczne.... Nie tylko wątek kryminalny, autor wchodzi w głąb umysłów, analizując zachowania...

Niezwykłe rozgrywki psychologiczne.... Nie tylko wątek kryminalny, autor wchodzi w głąb umysłów, analizując zachowania...

Sebastian Bergman jest pochłonięty obsesją na temat kobiety o której dowiedział się, że jest jego biologiczną córką. Znają się. Ona jego nie znosi i pogardza nim. On wie, że gdyby dowiedziała się, że jest jego córką, to jej świat by się zawalił. Chce ją przed tym uchronić i przed wszystkim innym również. Obserwuje ją, śledzi i w ten sposób, niestety, sprowadza na nią śmiertelne niebezpieczeństwo ze strony swojego największego wroga Edwarda Hinde. Edward siedzi w więzieniu ale wiele potrafi. Jest groźnym i niebezpiecznym przeciwnikiem.
Dla pierwszego tomu (Ciemne Sekrety) nicią przewodną było poczucie samotności, dla tego drugiego tomu – obsesje. Obsesja Sebastiana, obsesja Edwarda Hinde, obsesja jego ucznia, a nawet z rozpędu odbieram zachowanie Haraldssona (byłego komisarza, a tu dyrektora więzienia) jako obsesyjne dążenie do osiągnięcia zawodowych sukcesów, obsesja Elinor, której świat zafiksował się na Sebastianie… Wielkie namiętności, które przesłaniają wszystko inne, są motorem do działania i zniekształcają rzeczywistość... Oj, dobrze, że są tacy ludzie jak Torkel Höglund – spokojni, rozsądni, rzeczowi i zrównoważeni – bez obsesji.
Książka trzyma w napięciu, cały czas odczuwa się wyścig z czasem.

Lektor – Marcin Popczyński – bardzo dobrze czyta.

Sebastian Bergman jest pochłonięty obsesją na temat kobiety o której dowiedział się, że jest jego biologiczną córką. Znają się. Ona jego nie znosi i pogardza nim. On wie, że gdyby dowiedziała się, że jest jego córką, to jej świat by się zawalił. Chce ją przed tym uchronić i przed wszystkim innym również. Obserwuje ją, śledzi i w ten sposób, niestety, sprowadza na nią...

Larson, Nesbo a teraz Hjorth. Coraz bardziej wciąga mnie skandynawska powieść kryminalna. Czytam do oporu...

Larson, Nesbo a teraz Hjorth. Coraz bardziej wciąga mnie skandynawska powieść kryminalna. Czytam do oporu...