Ach! Jak mylące mogą być oczekiwania względem książki zanim zacznie się ją czytać. Myślałam, że "Wstrząsające dzieło..." będzie jakimś pseudoartystycznym i pseudointelektualnym bełkotem megalomańskiego świra, a tu okazało się, że to bardzo ciekawa rzecz, bardzo dobrze napisana i nawet - dość mądra i wartościowa. Świr ten (bo nie przestał nim dla mnie być) pisze o śmierci swoich rodziców, jakby było to coś wkurzającego, ale mimo wszystko najnormalniejszego w świecie. A czy takim nie jest? W końcu czeka to wszystkich. Jednak dla czytelnika, który niedawno stracił rodzica, może to być jak klaps w policzek. Nosz, jak on kurde tak może? Złość? O.K. Ale gdzie smutek, żal, załamanie, ŻAŁOBA?! A nie ma...
Jest pełna mobilizacja. Do życia! Jestem tutaj i teraz, jestem tu po to, by żyć, tak jak i oni żyli wcześniej, jestem po to, by coś tutaj zrobić, by coś po sobie pozostawić, no choćby brudne skarpetki pod łóżkiem - to zawsze coś ;]
A łatwo nie będzie, bo świr ma 20 - kilka lat, jest pozbawiony pracy, a na dodatek podejmuje się opieki nas "szczylowatym" bratem, a to duża odpowiedzialność dla kogoś, kto na ten temat zielonego pojęcia dotąd nie miał, a nawet mieć nie zamierzał.
I wiecie co? Daje radę! Raz lepiej, raz gorzej, ale żyje i on i brat przeżywa, nawet mają się całkiem dobrze.
Jedna z najbardziej pozytywnych i pokrzepiających książek, jakie czytałam. Chciałabym ją polecić wszystkim i każdemu z osobna. Ta książka powinna być lekturą obowiązkową każdego umiejącego czytać.
R-E-W-E-L-A-C-J-A!

Ach! Jak mylące mogą być oczekiwania względem książki zanim zacznie się ją czytać. Myślałam, że "Wstrząsające dzieło..." będzie jakimś pseudoartystycznym i pseudointelektualnym bełkotem megalomańskiego świra, a tu okazało się, że to bardzo ciekawa rzecz, bardzo dobrze napisana i nawet - dość mądra i wartościowa. Świr ten (bo nie przestał nim dla mnie być) pisze o śmierci...