Za każdym razem wywołuje u mnie wzruszenie. Jest przepiękna.

Za każdym razem wywołuje u mnie wzruszenie. Jest przepiękna.

Przepiękne ilustracje, oszczędne - ale jakże trafne - słowa. Może to już kwestia wieku, ale czytam ze ściśniętym gardłem....

Przepiękne ilustracje, oszczędne - ale jakże trafne - słowa. Może to już kwestia wieku, ale czytam ze ściśniętym gardłem....

Do takich książek wracam, zanurzam się w treści i w rysunkach. Przestaję istnieć dla świata, nie ma mnie w rzeczywistości.

Czytam i kartkuję. Powoli... z pietyzmem...
Marzę by się nigdy nie skończyła...

Wącham...
Dotykam...
uśmiecham się do niej...

Życie - od dziecka, do starego, od narodzin po śmierć, od młodości, po starość...
Każdy fragment życia ma swoje prawa i swoje "słowa", czas - zegar - lata...
Starość daje inne odczucia, inaczej koloruje świat i siebie samego...

Najlepsza książka, jaką czytałam i oglądałam i do której się uśmiechałam...

Do takich książek wracam, zanurzam się w treści i w rysunkach. Przestaję istnieć dla świata, nie ma mnie w rzeczywistości.

Czytam i kartkuję. Powoli... z pietyzmem...
Marzę by się nigdy nie skończyła...

Wącham...
Dotykam...
uśmiecham się do niej...

Życie - od dziecka, do starego, od narodzin po śmierć, od młodości, po starość...
Każdy fragment życia ma swoje prawa i...

Najpiękniejsza.

Najpiękniejsza.

Książka, która jest w zasadzie albumem z mini tekstem. I tekst i rysunki prowadzą przez życie Człowieka od jego dzieciństwa. Książka skłania do zatrzymania się nad każdym rozdziałem naszego życia, skłania do refleksji. Same rysunki rzeczywiście poruszają, choć we mnie budziły różne, skrajne uczucia. Część z nich odbieram wręcz na granicy kiczu. Mimo wszystko ciekawa rzecz, choć wg mnie tylko do przejrzenia i odłożenia na półkę.

Książka, która jest w zasadzie albumem z mini tekstem. I tekst i rysunki prowadzą przez życie Człowieka od jego dzieciństwa. Książka skłania do zatrzymania się nad każdym rozdziałem naszego życia, skłania do refleksji. Same rysunki rzeczywiście poruszają, choć we mnie budziły różne, skrajne uczucia. Część z nich odbieram wręcz na granicy kiczu. Mimo wszystko ciekawa rzecz,...

Ostatnia przeczytana przeze mnie książka w 2023, o której jeszcze nie miałam okazji opowiedzieć. Przeczytana przypadkiem, choć nie miałam jej w planach. Moja mama pożyczyła ją od koleżanki, a ja dorwałam się do niej i w Wigilię usiadłam i przeczytałam. W pół godziny! Choć sama nie wiem czy można tu faktycznie mówić stricte o czytaniu.

Z jednej strony najlepiej byłoby pewnie pokazać tu parę wybranych ilustracji (choć akurat nie mam jak),a z drugiej mógłby to być właściwie spoiler… Bo ta książka składa się z samych ilustracji, których autorką jest właśnie Lisa Aisato. A traktuje dosłownie o życiu - o tym jak się rodzimy, dojrzewamy, przeżywamy wzloty i upadki, smutki i lepsze chwile, łączymy w pary, starzejemy się i umieramy.

Nie mogę odmówić Aisato talentu - ilustracje są naprawdę piękne i gdzieś tam ujmuje mnie prostota tej historii, a także jej uniwersalna wartość (książka skierowana jest dla osób od 5 do 105 roku życia),ale… kurczę. No mówiąc wprost, chyba nie do końca umiem ją docenić. Wyobrażam sobie ją jako prezent dla bliskich, przyjemny, tak jak przyjemna była dla mnie, ale biorąc pod uwagę zachwyty na portalach czytelniczych - no muszę przyznać, że chyba ich nie podzielam.

To ładna i prosta historia, ale nie zapadła mi na dłużej w pamięć, nie wzruszyła, nie wniosła nic nowego. Jednak powieść okraszona ilustracjami to dla mnie coś innego, a tu… mam bardzo mieszane uczucia, ale głównie sięgnęłam po nią, bo mama mocno zastanawiała się nad tym, czy chciałabym ją dostać. Jej koleżanki często do niej wracają, więc miałam ją sprawdzić i wydać werdykt. I moja odpowiedź brzmiała - nie.

Co nie oznacza, że żałuję lektury. To bardzo ładna książka, wizualnie, ale także pod względem treści. Dobrze było ją przeczytać, ale uznałam, że nie potrzebuję jej na swoim regale, bo chyba nie będę do niej wracać. Choć kto wie, może trafiła na mnie w złym momencie i kiedyś zmienię zdanie… Na ten moment cieszę się, że jednak prezentem była ilustrowana przez Lisę „Opowieść wigilijna” - ta forma z większą ilością tekstu odpowiada mi zdecydowanie bardziej.

Ostatnia przeczytana przeze mnie książka w 2023, o której jeszcze nie miałam okazji opowiedzieć. Przeczytana przypadkiem, choć nie miałam jej w planach. Moja mama pożyczyła ją od koleżanki, a ja dorwałam się do niej i w Wigilię usiadłam i przeczytałam. W pół godziny! Choć sama nie wiem czy można tu faktycznie mówić stricte o czytaniu.

Z jednej strony najlepiej byłoby...

11/10. Przepiękne dzieło sztuki. Chciałabym tym komiksem obdarować dosłownie każdego.

11/10. Przepiękne dzieło sztuki. Chciałabym tym komiksem obdarować dosłownie każdego.

Biografia każdego z nas. Krótka historia zawierająca to, co spotykamy w najróżniejszych momentach naszego życia. Jedna z tych książek, które pisze przede wszystkim czytelnik, gdy podczas przeglądania niesamowitych ilustracji oraz czytania krótkich notek na każdej ze stron zapada się we własne wspomnienia, marzenia, czy obawy. To właśnie uczucia i emocje, często już zakopane, zapomniane lub jeszcze nieznane wchodzą na pierwszy plan podczas lektury, a Lisa Aisato jedynie im akompaniuje, prowadząc na coraz to nowe wody. Przepiękna przygoda...

Biografia każdego z nas. Krótka historia zawierająca to, co spotykamy w najróżniejszych momentach naszego życia. Jedna z tych książek, które pisze przede wszystkim czytelnik, gdy podczas przeglądania niesamowitych ilustracji oraz czytania krótkich notek na każdej ze stron zapada się we własne wspomnienia, marzenia, czy obawy. To właśnie uczucia i emocje, często już...

Cóż... nie jestem w stanie przypisać ilustracjom Lisy Aisato tych wszystkich walorów artystycznych i wymiernej wartości, jak to widzi reszta czytelników.
Pewnie się wpisują te obrazki w popularne gusta. Mi tu mocno zapachniało kiczem.
O treści można by rzec: kilka zdań o tym, że rodzimy się, dojrzewamy, mamy dzieci lub nie, zawieramy relacje miłosne lub nie i umieramy.
Trochę mi to wygląda tak, jakby autorka swoją twórczość chciała zebrać i wydać w formie książkowej i na siłę dorobiła do niej prostą historię. Może się mylę! Ale, jak przeczuwam, pewnie tak było.

Cóż... nie jestem w stanie przypisać ilustracjom Lisy Aisato tych wszystkich walorów artystycznych i wymiernej wartości, jak to widzi reszta czytelników.
Pewnie się wpisują te obrazki w popularne gusta. Mi tu mocno zapachniało kiczem.
O treści można by rzec: kilka zdań o tym, że rodzimy się, dojrzewamy, mamy dzieci lub nie, zawieramy relacje miłosne lub nie i...

Bohumil Hrabal w "Zbyt głośnej samotności" napisał: "(...) bo ja gdy czytam, to właściwie nie czytam, biorę piękne zdanie do buzi i ssę je jak cukierek (...)" Tak właśnie należałoby postąpić z książką Lisy Aisato pt "Życie".

Ta książka to absolutny fenomen literacko - artystyczny! Warto ją mieć na półce, by do niej wracać, niespiesznie analizować stronę po stronie, zachwycać się oszczędnymi zdaniami oraz niezwykłymi ilustracjami, poddać refleksjom i dać się porwać wspomnieniom. Idealna na prezent dla każdego wrażliwca i romantyka.

Zarówno treść, jak i ilustracje w "Życiu" są fenomenalne. Fenomenalne przez duże F. Chociaż na każdej stronie widnieje tylko jedno proste zdanie, to wyraża ono więcej, niż tomy poradników i poezji o życiu.
Z każdej strony bije olśniewająca wspaniałość myśli, emocji, ogromnej tkliwości, liryczności i czułego piękna, którą podkreślają kunsztowne, równie sentymentalne i wzruszające obrazy Lisy Aisato.

Książka przedstawia cykl naszego życia, podróż od czasów dzieciństwa po starość.
Każdy etap egzystencji Lisa przedstawia w sposób dojrzały i mądry. Skłania do zadumy i nostalgii. Porusza w sposób sentymentalny, wywołuje uśmiech i łzy. Pokazuje początek, środek i koniec tego, co każdy z nas odczuwa i przeżywa.

To książka o każdym z nas, o naszych przeżyciach, uczuciach, doznaniach i wspomnieniach.
Niesie bardzo uniwersalne przesłania. Wywołuje ogrom uczuć.
Ma w sobie ogromną moc.
Dla mnie jest objawieniem, czułym przewodnikiem, wywoływaczem wspomnień, zapalnikiem emocji i biblijną strefą komfortu.

Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

Bohumil Hrabal w "Zbyt głośnej samotności" napisał: "(...) bo ja gdy czytam, to właściwie nie czytam, biorę piękne zdanie do buzi i ssę je jak cukierek (...)" Tak właśnie należałoby postąpić z książką Lisy Aisato pt "Życie".

Ta książka to absolutny fenomen literacko - artystyczny! Warto ją mieć na półce, by do niej wracać, niespiesznie analizować stronę po stronie,...