Spodziewałam się czegoś więcej od strony emocjonalnej, a nijakie postacie pierwszoplanowe, drugoplanowe i trzecioplanowe nie pomagają w ogóle się wciągnąć. Emocje podane sucho i bez tego czegoś… Zwierzęta są mi bliskie i najbliżej poczucia czegoś byłam przy opisach, ale nie wiem. Nie podobała mi się wcale.

Spodziewałam się czegoś więcej od strony emocjonalnej, a nijakie postacie pierwszoplanowe, drugoplanowe i trzecioplanowe nie pomagają w ogóle się wciągnąć. Emocje podane sucho i bez tego czegoś… Zwierzęta są mi bliskie i najbliżej poczucia czegoś byłam przy opisach, ale nie wiem. Nie podobała mi się wcale.

Książka krótka, ale treściwa. Prosta historia relacji właścicielki i jej tytułowej pupilki. Opowieść snuta powoli, tak samo nieśpiesznie zaciskająca się wokół głównych bohaterek, jak i samego czytającego. Robi wrażenie.

Książka krótka, ale treściwa. Prosta historia relacji właścicielki i jej tytułowej pupilki. Opowieść snuta powoli, tak samo nieśpiesznie zaciskająca się wokół głównych bohaterek, jak i samego czytającego. Robi wrażenie.

Tak jak miłość niejedno ma imię, tak i macierzyństwo, jego trudy, wyrzeczenia i poświęcenie mogą być dla co poniektórych zbyt wymagające i wyczerpujące. Z taką sytuacją według mojego odczucia mamy do czynienia w mini powieści Pilar Quintany, która w zawoalowany sposób porusza bardzo ważne kwestie związane z umiejętnością bycia matką.

Niestety posiadanie dzieci to nie tylko przyjemności, przytulaski i uśmiechy naszego bobasa, to często też nieprzespane noce, nieprzewidywalne zachowanie naszych dzieci, zniszczone sprzęty domowe, mała apokalipsa.

Bycie matką bywa najeżone trudnościami i czasami też niewdzięczne, nie zawsze nasza pociecha jest wobec nas "w porządku" oddając nam nasze poświęcenie.

Tak czy inaczej sprowadzając nowe życie na świat bierzemy pełną odpowiedzialność za tego drugiego człowieka, czy tego chcemy czy nie. Dlatego odrzucenie dziecka, odsuwanie się od niego czy nawet wyrzeczenie się go, bo nagle okazało się być inne od naszych pokładanych w nim oczekiwań jest chyba największą zbrodnią i krzywdą jaką możemy mu wyrządzić.

Nie wyobrażam sobie być matką mordercy, pedofila czy innego zbrodniarza, ale przecież te kobiety często kochają i nie są temu winne, że ich dzieci poszły taką drogą a nie inną.

Tutaj mamy kobietę, która marzy o dziecku i nie doczekuje się go. W jej ręce trafia bezbronne zwierzę, które kocha miłością bezwarunkową, ale do czasu...

Skoro Damaris zrobiła coś takiego swojej ukochanej suce, to czy gdyby została matką też swoje dziecko potraktowałaby w taki sposób?

Nie każda kobieta będąc matką jest nią na prawdę i nie każda kobieta, które chce a nie może mieć dzieci, byłaby dobrą matką.

Polecam

Tak jak miłość niejedno ma imię, tak i macierzyństwo, jego trudy, wyrzeczenia i poświęcenie mogą być dla co poniektórych zbyt wymagające i wyczerpujące. Z taką sytuacją według mojego odczucia mamy do czynienia w mini powieści Pilar Quintany, która w zawoalowany sposób porusza bardzo ważne kwestie związane z umiejętnością bycia matką.

Niestety posiadanie dzieci to nie...

5,5
Jest to dziwna książka. Do tej pory nie wiem co o niej sądzić. Jak zaczęłam czytać, to myślałam, że jest zupełnie o czymś innym, więc się zaskoczyłam. A opisu nie czytałam.

Tam to nikt nie powinien posiadać psa. Odpowiedzialność to tam chodzi bokiem i nikt nie zwraca na niego uwagi. Do tej pory kręcę głową, kiedy myślę o tej książce.

5,5
Jest to dziwna książka. Do tej pory nie wiem co o niej sądzić. Jak zaczęłam czytać, to myślałam, że jest zupełnie o czymś innym, więc się zaskoczyłam. A opisu nie czytałam.

Tam to nikt nie powinien posiadać psa. Odpowiedzialność to tam chodzi bokiem i nikt nie zwraca na niego uwagi. Do tej pory kręcę głową, kiedy myślę o tej książce.

Poruszająca i szokująca. jednak czegoś mi w tej historii zabrakło. Prawdopodobnie większego nacisku na emocje.

Poruszająca i szokująca. jednak czegoś mi w tej historii zabrakło. Prawdopodobnie większego nacisku na emocje.

Z literaturą piękną jest tak, że czytając ją albo coś czujesz, albo nie.
Jeśli nie, to nie ma problemu. Ale jeśli poczujesz tą chemię emocji za bardzo, to to uczucie wyrywa ci dziurę w sercu i potem to miejsce albo się zabliźni, albo nie..

„Suka” to niby mało skomplikowana historia pewnej kobiety o wymownym imieniu Damaris. Jako młoda osoba miała ona wobec życia konkretne oczekiwania. Mąż, dziecko – rodzina. Życie szybko zamieniło te oczekiwania w marzenia nie do spełnienia. Kobieta próbowała pogodzić się z losem, zabić w sobie ten instynkt wyryty w jej sercu i umyśle. Pewnego dnia znalazła sposób na swoją samotność duszy. Wzburzone ciepłych uczuć przelała na osieroconego szczeniaka, sukę Chirli. Sama ją tak nazywa, bo tym imieniem zawsze chciała nazwać swoją córkę. Stosunek Damaris do psa szybko nabiera cech matczynej intymności, a ich więź staje się niezwykła. Wszystko tak trwa do chwili, gdy Chirli ucieka, a Damaris zupełnie nie jest gotowa na kolejny koniec świata w swoim życiu..
Okazuje się, że życie w chacie na kolumbijskim wybrzeżu Pacyfiku, wśród gęstej amazońskiej puszczy, dzikich gór i bezkresu nieprzewidywalnego morza, naznaczone nieustanną biedą i głodem, może wejść w zupełnie nieoczywisty wymiar, dla jednych całkiem płaski, dla innych dość mocno nieprzejrzysty..

„Suka” to hybrydowa rzecz pełna alegorii i emocjonalnego ciężaru. Z jednej strony błaha powiastka, z drugiej poruszająca, ciężka i gęsta historia o bólu, okrucieństwie, mroku, dotkliwej stracie „czegoś”, czego się nigdy nie miało..

Nie wiem, czy polecam tę książkę, czy nie. Ja nigdy o niej nie zapomnę.

Z literaturą piękną jest tak, że czytając ją albo coś czujesz, albo nie.
Jeśli nie, to nie ma problemu. Ale jeśli poczujesz tą chemię emocji za bardzo, to to uczucie wyrywa ci dziurę w sercu i potem to miejsce albo się zabliźni, albo nie..

„Suka” to niby mało skomplikowana historia pewnej kobiety o wymownym imieniu Damaris. Jako młoda osoba miała ona wobec życia konkretne...

Mroczna historia bezdzietnej Demeter, która usiłuje wypełnić brak miłości matczynej miłością do psa. Ale historia jest przewrotna, a czyny bohaterki równie okrutne jak przyroda, która ją otacza.

Mroczna historia bezdzietnej Demeter, która usiłuje wypełnić brak miłości matczynej miłością do psa. Ale historia jest przewrotna, a czyny bohaterki równie okrutne jak przyroda, która ją otacza.

Wciągająca; z jednej strony zaskakująca, z drugiej jednak trochę rozczarowująca. Pozostaje pytanie: kto jest tym "dobrym", a kto barbarzyńcą?

Wciągająca; z jednej strony zaskakująca, z drugiej jednak trochę rozczarowująca. Pozostaje pytanie: kto jest tym "dobrym", a kto barbarzyńcą?

Powieść bardzo dobra chociaż, jakby to określić - nazbyt oczywista. Bo paralele między przygarniętym zwierzęciem a główną bohaterką, która nie urzeczywistniła swoich marzeń o macierzyństwie, są takie oczywiste, wręcz ilustratywne.

Na szczęście Pilar Quintana, kolumbijska pisarka, mistrzowsko włada sztuką stopniowania emocji, prowadzi nas przez meandry swoich wspomnień, snów i lęków, dzięki czemu niewielka objętościowo powieść nabiera gatunkowego ciężaru, literackiej gęstości i - jakości.

Absolutnie do polecenia!

Powieść bardzo dobra chociaż, jakby to określić - nazbyt oczywista. Bo paralele między przygarniętym zwierzęciem a główną bohaterką, która nie urzeczywistniła swoich marzeń o macierzyństwie, są takie oczywiste, wręcz ilustratywne.

Na szczęście Pilar Quintana, kolumbijska pisarka, mistrzowsko włada sztuką stopniowania emocji, prowadzi nas przez meandry swoich wspomnień,...

“SUKA” to tytuł, obok którego ciężko przejść obojętnie. I można go interpretować na dwa sposoby - suczki, malutkiego szczeniaka, przygarniętego przez Damaris, jak również do samej Damaris.

Historia jest krótka. Zaledwie 120 stron. Czyta się naprawdę szybko.

Damaris mieszka w małej wiosce, jej życie to praca, a jedyne czego pragnie to macierzyństwo. Mimo wielu prób, które podjęli z mężem, nie udaje im się.
Nigdy nie będzie matką.
Przygarniając malutką suczkę, na nią przelewa swoje matczyne uczucia. Do czasu, gdy okazuje się, że suczka będzie miała młode. Emocje właścicielki ulegają zmianie. Z miłości na złość... nienawiść.

Szczególnie końcówka mnie zaskoczyła. A nawet wk… nie będę spoilerować ;)

Książka mimo, że króciutka, to znajdziemy w niej duży bagaż emocji.

“SUKA” to tytuł, obok którego ciężko przejść obojętnie. I można go interpretować na dwa sposoby - suczki, malutkiego szczeniaka, przygarniętego przez Damaris, jak również do samej Damaris.

Historia jest krótka. Zaledwie 120 stron. Czyta się naprawdę szybko.

Damaris mieszka w małej wiosce, jej życie to praca, a jedyne czego pragnie to macierzyństwo. Mimo wielu prób,...