Przysiadałam do tej książki dwa razy. W 2009, kiedy nie zdążyłam nawet wgłębić się w pierwszą stronę, a czas oddania książki jak na złość zbliżał się zbyt szybko. Zabrałam ją do domu kolejny już raz rok później. Klamka zapadła, nie oddam - dopóki nie przeczytam. Co zastałam wewnątrz ciągu pamukowych zdań, wyrazów, liter? Przeplatające się nawzajem piękno, radość, brzydotę i smutek na tle hüzün czyli przygnębienia. Przyznam szczerze, że pierwsze rozdziały były dla mnie katorgą. Natłok informacji sprawił, że wciąż miałam nieodparte wrażenie, że są zamieszczone tylko po to by dodać kilkanaście stron do i tak obszernej już książki. Początkowo nie mogłam skupić się na mieście, pro-europejski, lecz orientalny Stambuł. Czarno białe fotografie zamieszczone w książce, tak doskonale opisywały go bez słów. (Fotografie są naprawdę fantastyczne!) Zaczęło mi się podobać w połowie książki, wciągnęło mnie na dobre w połowie w której Orhan postanowił podejść do książki bardziej osobiście, emocjonalnie. Wlewał serce przez tusz. Stosunki rodzinne i stosunki inne. Jak dobrze, że nie dałam się zwieść pierwszym ołowianym stronom. Żaden z tego zwykły przewodnik po mieście. Zaopatrzcie się w cierpliwość, palce lizać!

Przysiadałam do tej książki dwa razy. W 2009, kiedy nie zdążyłam nawet wgłębić się w pierwszą stronę, a czas oddania książki jak na złość zbliżał się zbyt szybko. Zabrałam ją do domu kolejny już raz rok później. Klamka zapadła, nie oddam - dopóki nie przeczytam. Co zastałam wewnątrz ciągu pamukowych zdań, wyrazów, liter? Przeplatające się nawzajem piękno, radość, brzydotę...