Książka zaczyna się od ważnego zdania: „Czy to nie dziwne, że jedno zdarzenie, jedna sekunda mogą z chirurgiczną precyzją podzielić życie na dwie części, rozharatać je i zmienić na zawsze?”
A potem mamy rok 2000 i obraz typowej patchworkowej rodziny, z jednej strony Maria z 10-letnim synem Vincentem z zespołem Downa, z drugiej – Samir, francuski lekarz o korzeniach marokańskich z nastoletnią córką Yasmin. To szczęśliwa rodzina, ale Yasmin przeżywa trudny okres dojrzewania i sprawia trochę kłopotów. A wspomniane na początku zdarzenie to zniknięcie Yasmin, wygląda na to, że popełniła samobójstwo – rzuciła się do morza. Z czasem rodzi się hipoteza, że Yasmin została zamordowana, policja prowadzi śledztwo, jest nawet osoba silnie podejrzana, ale to nie intryga kryminalna jest najważniejsza. Daleko ważniejszy jest opisany przez Marię rozpad rodziny spowodowany zniknięciem Yasmin, rozpad powolny i nieunikniony, zresztą znakomicie przedstawiony, bo pani Grebe z pewnością pisać umie. Poruszające jest pokazanie, że szczęście rodzinne jest ulotne, jedno zdarzenie powoduje, że wszystko wali się w gruzy.

A potem na te same wydarzenia patrzymy oczami Vincenta, który jest całkiem rezolutnym dzieckiem mimo zespołu Downa. I okazuje się, że chłopiec dość dużo widzi, a jego wersja wydarzeń różni się od tej Marii. Okazuje się, że rodzinne szczęście było pozorne, to ciekawe jak te same zdarzenia różni ludzie widzą inaczej...

A potem przenosimy się o 20 lat później – z morza wyłowiono kości kobiety, istnieje podejrzenie, że to szczątki Yasmin, przy okazji mamy wątek policjanta, który wypadki sprzed 20 lat przedstawia jeszcze z innego punktu widzenia. W pewnym momencie robi się dosyć mrocznie, pojawiają się brutalne sceny przemocy, wtedy to porzuciłem audiobooka świetnie czytanego przez Martę Grzywacz oraz Wojciecha Stagenalskiego i dokończyłem lekturę czytając ebooka.

Na końcu mamy logiczne wyjaśnienie zagadki zniknięcia\morderstwa Yasmin, wszystko się pięknie domyka. Ale powtarzam, rzecz nie w intrydze, zresztą bardzo zmyślnie poprowadzonej, ale w jakości pisania, bo pani Grebe po prostu zna swój fach i znakomicie to robi, to rzadka umiejętność wśród autorów kryminałów. No cóż, wydaje ona książki raz na rok, albo i rzadziej, nie to, co nasi rodzimi stachanowcy, co i sześć rocznie mogą machnąć. Ale co tu się dziwić, ostatnio pan Chmielarz w wywiadzie dla 'Magazynu Książki do czytania' nr 1/2024 stwierdził, że „nie ma sensu teraz pisać dobrych książek kryminalnych w Polsce”, że „najlepiej pisać dużo i szybko”. Na pytanie „Najlepiej dla kogo?” odpowiada „Dla wydawców i rynku. Autor nie może pozwalać czytelnikowi o sobie zapomnieć.” Na szczęście są jeszcze pisarze myślący inaczej...

O jakości pisania pani Grebe świadczy też parę cytatów, kilka było dla mnie szczególnie bliskich, na przykład:
„Kto wie, czy z miłością nie jest właśnie tak – że kochamy nie tylko samego człowieka, ale też wszystko to, co dana osoba w nas ożywia i budzi: wspomnienia innych miłości, nieokreślone, ale wywołujące ufność poczucie czegoś znajomego, mimo że przecież nie spotkaliśmy się wcześniej.”
lub
„Bo jeśli coś grozi twojemu dziecku, stajesz się kompletnie bezbronny. Musisz je dotknąć, poczuć ciepło jego skóry, zobaczyć znak życia w jego oczach i dopiero wtedy jesteś w stanie się odprężyć.”

Książka zaczyna się od ważnego zdania: „Czy to nie dziwne, że jedno zdarzenie, jedna sekunda mogą z chirurgiczną precyzją podzielić życie na dwie części, rozharatać je i zmienić na zawsze?”
A potem mamy rok 2000 i obraz typowej patchworkowej rodziny, z jednej strony Maria z 10-letnim synem Vincentem z zespołem Downa, z drugiej – Samir, francuski lekarz o korzeniach...

Bardzo dobra. Rozkłada ludzką psychikę na kawałki, motywy i działania. Brutalna prawda o nas samych, naszym sposobie myślenia i wyciągania wniosków. Obdzierająca nas z człowieczeństwa. Mocna do końca.

Bardzo dobra. Rozkłada ludzką psychikę na kawałki, motywy i działania. Brutalna prawda o nas samych, naszym sposobie myślenia i wyciągania wniosków. Obdzierająca nas z człowieczeństwa. Mocna do końca.

Może nie zasługuje "aż" na 7 gwiazdek, ale 6 to jednak za mało.
Ciekawa książka, trzymająca w napięciu. Rzeczywiście, mogłaby być trochę krótsza, zwłaszcza początek się dłużył.
Wolę klasyczne kryminały, ale jako thriller całkiem dobrze się broni :).

Może nie zasługuje "aż" na 7 gwiazdek, ale 6 to jednak za mało.
Ciekawa książka, trzymająca w napięciu. Rzeczywiście, mogłaby być trochę krótsza, zwłaszcza początek się dłużył.
Wolę klasyczne kryminały, ale jako thriller całkiem dobrze się broni :).

Trzeba tylko przebrnąć przez początek, a potem to już jakoś leci … 🙂

Patchorkowa rodzina. Ona Szwedka, on Francuz marokańskiego pochodzenia. Ona matka syna z zespołem Downa-Vincenta, on ojciec nastoletniej córki Yasmin.

Między Marią, a córką jej męża czasem panowały trudne relacje. Może nie zawsze się dogadywały, ale ich stosunki były poprawne. Maria co prawda próbowała się zbliżyć do pasierbicy, ale ta zawsze trzymała dystans, za to bardzo kochała swojego przyrodniego brata.
Maria, może niezbyt obiektywnie, patrząc przez pryzmat ich wzajemnych trudnych relacji, uważała, że pasierbica źle się prowadzi, spotyka z nieodpowiednim towarzystwem. Imprezowanie, nowych chłopak, ponury nastrój Yasmin, sińce na jej ciele i brak chęci rozmowy. To powiększało tylko dystans.

Kiedy Yasmin znika, a w konsekwencji tego uznają ją za zamordowaną, nawet przy braku ciała oskarżony o zbrodnię zostaje ojciec.
Maria tak bardzo nie chce wierzyć w winę męża. Przecież dla niego jako lekarza onkologa życie jest ważne, on walczy o to życie i istnienie innych, więc jak mógłby odebrać je swojej córce?
Jednak gdy coraz częściej pada określenie “zabójstwa z honoru”, kobietę opadają wątpliwości i nie wie czy może tak bezgranicznie ufać w niewinność Samira.
A co z sińcami, które ukrywała Yasmin? Czyżby ojciec jej to robił?
Maria ma coraz większy mętlik w głowie. Czy jej mąż, ten człowiek o łagodnych oczach i spokojnym usposobieniu mógł zabić własną córkę?

Z braku dowodów Samir zostaje uniewinniony, jednak małżeństwo już się nie klei i Maria woli by wyprowadził się z ich domu.
Gdy mężczyzna zostaje zamordowany, pytania coraz bardziej się mnożą, a atmosfera gęstnieje.
Czy syn Marii coś widział? I dlaczego przestał mówić?
Co mają do ukrycia sąsiedzi?

Książka porusza temat rasizmu i przemocy. Fabuła skupiona wokół zaginięcia, a być może morderstwa jest bardzo tajemnicza. Autorka w powolnym tempie (iście skandynawskim) rozkręca cały galimatias jaki się stworzył w tej opowieści.
To nietypowy kryminał z zaskakującym zakończeniem. Historia ukazana z perspektywy różnych osób daje nam obraz ludzkiej zawiłej psychiki i motywów, które drobnymi kłamstwami napędzają lawinę przemocy.

Trzeba tylko przebrnąć przez początek, a potem to już jakoś leci … 🙂

Patchorkowa rodzina. Ona Szwedka, on Francuz marokańskiego pochodzenia. Ona matka syna z zespołem Downa-Vincenta, on ojciec nastoletniej córki Yasmin.

Między Marią, a córką jej męża czasem panowały trudne relacje. Może nie zawsze się dogadywały, ale ich stosunki były poprawne. Maria co prawda próbowała...

Ostatni raz tak się męczyłem, kiedy nie mogłem otworzyć słoika z zupą. Skąd ta książka ma tak wysoką ocenę? Mogę tylko przypuszczać, że głosujące osoby to w zdecydowanej większości kobiety, które lubią opisywanie krajobrazów itp. bzdury nie mające nic wspólnego z ciekawym wciągającym kryminałem. Jak dla mnie to jeden ze słabszych jakie czytałem. Ocena jest mocno na wyrost, powinna być dodatkowe kategoria: kryminał przyrodniczy. Żadnej osobie lubiącej kryminały nigdy bym nie polecił tej książki.

Ostatni raz tak się męczyłem, kiedy nie mogłem otworzyć słoika z zupą. Skąd ta książka ma tak wysoką ocenę? Mogę tylko przypuszczać, że głosujące osoby to w zdecydowanej większości kobiety, które lubią opisywanie krajobrazów itp. bzdury nie mające nic wspólnego z ciekawym wciągającym kryminałem. Jak dla mnie to jeden ze słabszych jakie czytałem. Ocena jest mocno na wyrost,...

Maria i Samir to małżeństwo, które stworzyło patchworkową rodzinę. Kobieta jest matką Vincenta, chłopca z zespołem Downa. Do ich rodziny należy również Yasmin, córka Samira. Ich spokojne życie przerywa straszna informacja, dotycząca zaginięcia Yasmin. List pożegnalny wskazuje na samobójstwo dziewczyny. Jednak nagle o zabójstwo swojej córki zostaje oskarżony jej ojciec. Życie Marii rozsypuje się na kawałki - przecież żaden rodzic nie jest w stanie zabić swojego dziecka. Czy na pewno?

Tempo historii prowadzone jest bardzo powoli, autorka stopniowo odkrywa przez nami kolejne ważne aspekty. Wszystkie elementy w końcu układają się w naszej głowie w jedną, spójną całość. Takie rozkręcenie akcji i budowanie klimatu to zabiegi typowe dla słynnych skandynawskich thrillerów. Znajdziecie tu też sporo emocji i zaskakujące zakończenie. Koniecznie przeczytajcie 📚

Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwosoniadraga ♥️

Maria i Samir to małżeństwo, które stworzyło patchworkową rodzinę. Kobieta jest matką Vincenta, chłopca z zespołem Downa. Do ich rodziny należy również Yasmin, córka Samira. Ich spokojne życie przerywa straszna informacja, dotycząca zaginięcia Yasmin. List pożegnalny wskazuje na samobójstwo dziewczyny. Jednak nagle o zabójstwo swojej córki zostaje oskarżony jej ojciec....

"Wszyscy kłamią" łączy w sobie thriller, kryminał i dramat rodzinny. Wszystko to odpowiednio skomponowane i wciągające już od pierwszej stron.

Co się stało z Yasmin? Jej zniknięcie/samobójstwo/morderstwo to moment, w którym rodzina Marii zostaje rozbita. Od tej pory wszystko się zmienia, a my uczestniczymy w dramacie kilku bohaterów oraz w intrydze, która przez lata nie została rozwiązana. Camilla Grebe przez całą tę historię pociąga za sznurki i kieruje podejrzeniami czytelnika. Trudno się temu oprzeć – z chęcią dawałam sobą manipulować, a kompletnie nieprzewidywalne zakończenie było rewelacyjnym dopełnieniem i zwieńczeniem tego wodzenia za nos.

"Wszyscy kłamią" to także kapitalny dobór bohaterów oraz wyśmienita konstrukcja, która sprawia, że ta książka staje się też wyjątkowo poruszająca. Zbuntowana nastolatka, dziecko z zespołem Downa oraz małżeństwo Szwedki i mężczyzny arabskiego pochodzenia – taka mieszanka gwarantuje sporo emocji szczególnie, gdy każdemu z nich oddamy głos. Autorka pozwala nam poznać wydarzenia z różnych perspektyw, a z każdym rozdziałem wyłania się obraz rodziny, która chyba od początku była skazana na rozbicie.

Ponadto Camilla Grebe podjęła kilka istotnych problemów społecznych: rasizm (szczególnie uderza to, że dotyczy kraju wysoko rozwiniętego),przemoc wobec kobiet, depresja wśród nastolatek i kilka innych. Dodając do tego emocje bohaterów wychodzą z tego wątki, które poruszają i zachęcają do refleksji.

"Wszyscy kłamią" to jedna z tych wyjątkowych historii, które nie pozwalają szybko o sobie zapomnieć. Dodatkowo przystępny styl oraz klimat charakterystyczny dla szwedzkich kryminałów sprawiają, że książkę czyta się na jednym wdechu. Szczerze polecam!

"Wszyscy kłamią" łączy w sobie thriller, kryminał i dramat rodzinny. Wszystko to odpowiednio skomponowane i wciągające już od pierwszej stron.

Co się stało z Yasmin? Jej zniknięcie/samobójstwo/morderstwo to moment, w którym rodzina Marii zostaje rozbita. Od tej pory wszystko się zmienia, a my uczestniczymy w dramacie kilku bohaterów oraz w intrydze, która przez lata nie...

Rewelacyjne tempo, oryginalna fabuła i do końca intrygującą akcja.

Rewelacyjne tempo, oryginalna fabuła i do końca intrygującą akcja.

Dobra, z doskonałym tempem, wciągająca

Dobra, z doskonałym tempem, wciągająca

Typowy skandynawski kryminał z warstwą psychologiczno - obyczajową, 4,5

Typowy skandynawski kryminał z warstwą psychologiczno - obyczajową, 4,5