Jakoś mi te "Kruki" brzmią trochę inaczej niż pierwsza część. Już od samego początku trafiłam w jakieś zupełnie inne wydarzenia, niż to, co działo się na końcu poprzedniej części i nie mogłam się przez długi czas połapać, o co chodzi. Zupełnie jakbym czytała książkę, która nie ma nic wspólnego z poprzednią, a ja na siłę doszukiwałam się w niej wyjaśnień.

Oczywiście były wyjaśnienia, ale to nie sprawiało, że czytało mi się lepiej i łatwiej było mi się wkręcić w fabułę. Szczerze mówiąc, podczas czytania tej części, miałam wrażenie, że jakbym nie przeczytała pierwszej, niewiele bym straciła, bo czułam się równie zdezorientowana...

Okazało się, że minęło kilka lat... I w tym czasie wiele się zmieniło. Zmieniło się też moje nastawienie do głównej bohaterki. W pierwszej części naprawdę ją lubiłam! Tutaj niestety w większości przypadków mnie irytowała. Czasami nawet bardzo.
Niestety książka dość nudna. W większości przegadana i przechodzona. Jak dla mnie słabo trzymała w napięciu. Miała za dużo różnych wątków ciągnących się dość długo, a żaden nie wydawał wybijać się ważnością na tle pozostałych... Mam wrażenie, że autorka chciała za dużo różnych rzeczy upchnąć w tej książce... I mnie żadna z tych rzeczy nie zachwyciła i nie przekonała...

Mimo to jestem ciekawa ostatniej części.

Jakoś mi te "Kruki" brzmią trochę inaczej niż pierwsza część. Już od samego początku trafiłam w jakieś zupełnie inne wydarzenia, niż to, co działo się na końcu poprzedniej części i nie mogłam się przez długi czas połapać, o co chodzi. Zupełnie jakbym czytała książkę, która nie ma nic wspólnego z poprzednią, a ja na siłę doszukiwałam się w niej wyjaśnień.

Oczywiście były...

Pierwszy tom podobał mi się zdecydowanie bardziej, na tym trochę się momentami nudziłam. Z jakiegoś powodu nie miałam ochoty książki słuchać dalej.

Dokończyłam jednak, było okej i od razu sięgam po tom trzeci.

Ciekawostka: dopiero sobie uświadomiłam, że audiobook czyta nasza rzeszowska wspaniała aktorka i artystka Dagny! Bardzo fajna zaletą całej tej serii ;)

Pierwszy tom podobał mi się zdecydowanie bardziej, na tym trochę się momentami nudziłam. Z jakiegoś powodu nie miałam ochoty książki słuchać dalej.

Dokończyłam jednak, było okej i od razu sięgam po tom trzeci.

Ciekawostka: dopiero sobie uświadomiłam, że audiobook czyta nasza rzeszowska wspaniała aktorka i artystka Dagny! Bardzo fajna zaletą całej tej serii ;)

Dalej jest dobrze: piękne wykorzystanie słowiańskich motywów, starych legend, ziołolecznictwa, guseł i pradawnych zwyczajów..

Dalej jest dobrze: piękne wykorzystanie słowiańskich motywów, starych legend, ziołolecznictwa, guseł i pradawnych zwyczajów..

KRUKI
Monika Maciewicz

Niedawno dzieliłam się z Wami moimi wrażeniami z lektury powieści "Wiedma", która bardzo przypadła mi do gustu. Dlatego idąc za ciosem, zachęcona tak pozytywnym odbiorem książki od razu zapoznałam się z jej kontynuacją zatytułowaną "Kruki".

"Kruki" jednocześnie różni się i nie różni od pierwszej części, przynajmniej ja tak to odbieram. Zmianie uległa dynamika powieści, która zyskała na żwawości i dosyć szybkim tempie następujących po sobie zdarzeń. Mimo to pozostaje tak samo atrakcyjna, jak pierwszy tom, a raczej początek w niczym nie ustępuje kontynuacji.

"Kruki" nadal koncentruje się na życiu głównej bohaterki, poznanej w pierwszym tomie wiedmy, jednak historia zatacza nico szersze kręgi poza jej osobę. Dowiadujemy się nieco więcej o innych bohaterach, poznajemy więcej zdarzeń z życia społeczności. Jednocześnie znajdziemy tutaj znacznie mniej opisów zwyczajów, rytuałów, ponieważ opowieść tym razem bardziej nawiązuje do bóstw, legend, demonów. Myślę,  że to dobre rozwiązanie fabularne - poszerza perspektywę, wprowadza coś nowego do fabuły, daje sposobność nieco inaczej "odczuć" całą opowieść.

Jeśli miałabym jednym słowem opisać główną bohaterkę i jej życie, to użyłabym określenia "skomplikowane". Z wiedmą nic nie jest pewne, wszystko jest raczej względne, dynamiczne, rozwijające się. Co nie zmienia tego, że darzę tę postać dużą sympatią.

"Kruki" okazała się ciekawą, intrygującą, nieco odmienną dynamicznie i jakościowo kontynuacją, która nie zawiodła moich oczekiwań. "Kruki" otacza nimb niezwykłości, klimat pradawności, ale też aura niepewności  - nie wiem, w jakim teraz kierunku podąży ta opowieść. Jednak chętnie się o tym przekonam, a Wy?

#Książki #kruki #cyklwiedma #monikamaciewicz #wydawnictwozyskiska

KRUKI
Monika Maciewicz

Niedawno dzieliłam się z Wami moimi wrażeniami z lektury powieści "Wiedma", która bardzo przypadła mi do gustu. Dlatego idąc za ciosem, zachęcona tak pozytywnym odbiorem książki od razu zapoznałam się z jej kontynuacją zatytułowaną "Kruki".

"Kruki" jednocześnie różni się i nie różni od pierwszej części, przynajmniej ja tak to odbieram. Zmianie...

Według mnie drugi tom jest niestety trochę słabszy. Opowieść wydała mi się nieco chaotyczna, wątki dziwnie się urywały, a główna bohaterka była co chwilę ranna lub przetrzymywana. Większość opisów to obmyślanie planów/bitwy/przygotowania do nich i przez to chwilami ciężko mi się to czytało. Wątek Siemowita i Lubomiry, oraz rodziny rybaka był fajny, ale (jak większość w tej części) szybko zniknął bez wyjaśnień. Mam wrażenie, że autorka miała za dużo pomysłów i próbowała pobieżnie wcisnąć je wszystkie do jednej książki. Ogólnie kontynuacja ciekawa i chętnie sięgnę po "żmijątko", ale póki co "wiedma" jest moim numerem jeden.

Według mnie drugi tom jest niestety trochę słabszy. Opowieść wydała mi się nieco chaotyczna, wątki dziwnie się urywały, a główna bohaterka była co chwilę ranna lub przetrzymywana. Większość opisów to obmyślanie planów/bitwy/przygotowania do nich i przez to chwilami ciężko mi się to czytało. Wątek Siemowita i Lubomiry, oraz rodziny rybaka był fajny, ale (jak większość w tej...

Dobra kontynuacja losow Biwii. Swojsko i słowiańsko. Czyta sie lekko i szybko. Bardzo przyjemna lektura.

Dobra kontynuacja losow Biwii. Swojsko i słowiańsko. Czyta sie lekko i szybko. Bardzo przyjemna lektura.

Nuda.

Nuda.

Tak jak pisałam przy opisie pierwszej części "Wiedma" są to świetnie opisane słowiańskie tradycje i wierzenia, codzienne życie Słowian, ich radości, smutki i trud dnia codziennego, czytając ma się uczucie bycia w tym miejscu.
Biwia stała się dorosłą kobietą, wiedmą która nie zawsze czyni dobro ale potrafi przyznać się do błędów.
Szacunek do otaczającej nas przyrody. zwierząt, dziękowanie za dary natury to codzienność.
Polecam

Tak jak pisałam przy opisie pierwszej części "Wiedma" są to świetnie opisane słowiańskie tradycje i wierzenia, codzienne życie Słowian, ich radości, smutki i trud dnia codziennego, czytając ma się uczucie bycia w tym miejscu.
Biwia stała się dorosłą kobietą, wiedmą która nie zawsze czyni dobro ale potrafi przyznać się do błędów.
Szacunek do otaczającej nas przyrody....

Rewelacyjna powieść o świecie dawnych Słowian, pełna magii, ówczesnych wierzeń i czarownic. Wiedmy czyli wiedzące, leczyły i szkodziły, bano się ich i czczono, były dobre i złe, słuchały tylko bogów. Biwia jest jedną z nich... i razem z nią toczymy walkę w obronie ludzi przed przeklętym jeziorem, morową zarazą, wspólnie odwiedzamy Kościeja.
Powieść odobru i złu, o sztuce wyborów, o miłości i lojalności i o potędze wiedzy, każdej wiedzy.

Rewelacyjna powieść o świecie dawnych Słowian, pełna magii, ówczesnych wierzeń i czarownic. Wiedmy czyli wiedzące, leczyły i szkodziły, bano się ich i czczono, były dobre i złe, słuchały tylko bogów. Biwia jest jedną z nich... i razem z nią toczymy walkę w obronie ludzi przed przeklętym jeziorem, morową zarazą, wspólnie odwiedzamy Kościeja.
Powieść odobru i złu, o sztuce...

Druga część opowieści o Wiedmie była niestety dużo gorsza od pierwszej. Poszarpane wątki w dziwny sposób osadzone w czasie, przez co nie wiadomo gdzie i kiedy jesteśmy. Wielkim minusem dla mnie było poszerzenie tematyki związanej z Bitwą. Strategie, zbieranie wojska, omawianie różnych możliwości. Sama bitwa według mnie nie została opisana należycie. Nigdy nie lubiłam takich scen i uważam, że książki i filmy za bardzo chcą pokazać wojnę i ogromne bitwy, a kiedy nie umieją ich pokazać, wtedy jest klapa. Obie przeczytane części Moniki Maciewicz dowodzą tego, że piękna okładka to nie wszystko. Tutaj okładka jest piękna a zawartość jak wydmuszka.

Druga część opowieści o Wiedmie była niestety dużo gorsza od pierwszej. Poszarpane wątki w dziwny sposób osadzone w czasie, przez co nie wiadomo gdzie i kiedy jesteśmy. Wielkim minusem dla mnie było poszerzenie tematyki związanej z Bitwą. Strategie, zbieranie wojska, omawianie różnych możliwości. Sama bitwa według mnie nie została opisana należycie. Nigdy nie lubiłam takich...