Forma, jaką we "Wściekłym psie" obrał Wojciech Tochman trudno nazwać reportażową. Są to raczej impresje w formie reportażu na dany temat (choć to nieudolna nazwa). Jedną z takich impresji stanowi np. homilia wygłoszona w formie monologu przez zarażonego HIV księdza-geja. Wszystkie te quasi-reportaże czyta się z zapartym tchem. Pierwszy i ostatni spajają niejako tom, są bowiem poświęcone tej samej sprawie: wypadkowi, jakiemu ulegli białostoccy maturzyści w drodze na pielgrzymkę na Jasną Górę. Pierwszy tekst, otwierający tom, pt. "Mojżeszowy krzak" poświęcony jest samemu wypadkowi, ostatni - "Amen" życiu i działaniom rodziców zmarłych maturzystów, już po wypadku. Aż cztery z dziewięciu tekstów dotyczy spraw związanych z działalnością polskiego katolicyzmu. Ale mamy tu też tekst poświęcony samobójczej śmierci Tomasza Beksińskiego ("Leży we mnie martwy anioł"), tekst o młodym chłopaku z zespołem Tourette'a ("Wiezień), o człowieku, który w dziwnych okolicznościach stracił pamięć (także tę autobiograficzną) i musi narodzić się na nowo ("Człowiek, który powstał z torów"), o zaginionym dziecku, które nigdy się nie odnalazło ("Zażalenie") oraz tekst o sprawcy wypadku samochodowego - pisany z punktu widzenia rodzin ofiar i samych poszkodowanych ("Młodzi lubią szybko").
Przy okazji dowiedziałam się, że to właśnie Wojciech Tochman założył i prowadzi od 1999 Centrum Poszukiwań ITAKA.

Forma, jaką we "Wściekłym psie" obrał Wojciech Tochman trudno nazwać reportażową. Są to raczej impresje w formie reportażu na dany temat (choć to nieudolna nazwa). Jedną z takich impresji stanowi np. homilia wygłoszona w formie monologu przez zarażonego HIV księdza-geja. Wszystkie te quasi-reportaże czyta się z zapartym tchem. Pierwszy i ostatni spajają niejako tom, są...