Dziewięć mocnych reportaży o samotności, śmierci, bólu i walce z niesprawiedliwością. Czyta się szybko ale nie jest to łatwa lektura. Polecam!

Dziewięć mocnych reportaży o samotności, śmierci, bólu i walce z niesprawiedliwością. Czyta się szybko ale nie jest to łatwa lektura. Polecam!

"Wściekły pies" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Wojciecha Tochmana.
Książka jest zbiorem reportaży, w których poruszane są różnorodne tematy. Choć w tym zbiorze sporo z nich krąży wokół Kościoła, wiary oraz duchownych. Przykładami są tutaj: walka samotnej kobiety z księdzem molestującym dzieci oraz niezwykle odważne, ale zarazem kontrowersyjne wyznanie katolickiego księdza dotyczące jego seksualności i pokus ciała. Innymi niezwykle poruszającymi artykułami są te dotyczące katastrofy autokaru maturzystów zmierzających z pielgrzymką na Jasną Górę.
Autor w niezwykle bezpośredni oraz jasny sposób opisuje wszystkie szczegóły wybranych historii. Dzięki czemu z dużym zainteresowaniem i emocjami czytamy te reportaże. Z pewnością sięgnę po kolejne publikacje Tochmana.

"Wściekły pies" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Wojciecha Tochmana.
Książka jest zbiorem reportaży, w których poruszane są różnorodne tematy. Choć w tym zbiorze sporo z nich krąży wokół Kościoła, wiary oraz duchownych. Przykładami są tutaj: walka samotnej kobiety z księdzem molestującym dzieci oraz niezwykle odważne, ale zarazem kontrowersyjne wyznanie katolickiego...

Znakomita publikacja, ale większość tekstów pojawia się również w innych książkach Wojciecha Tochmana, co jest bardzo męczące. Ratunkiem jest czytanie zbiorów reportaży autora w dużych odstępach czasowych, aby przy kolejnej książce przypomnieć sobie teksty, a nie frustrować się, że niedawno się je czytało.

Znakomita publikacja, ale większość tekstów pojawia się również w innych książkach Wojciecha Tochmana, co jest bardzo męczące. Ratunkiem jest czytanie zbiorów reportaży autora w dużych odstępach czasowych, aby przy kolejnej książce przypomnieć sobie teksty, a nie frustrować się, że niedawno się je czytało.

Każdy kolejny reportaż Wojciecha Tochmana utwierdza mnie w przekonaniu o jego geniuszu. Nie mogę się nadziwić jak za pomocą tak małej liczby słów można tak dosadnie opisywać rzeczywistość.

Ten zbiór reportaży trafił do mnie równie mocno co reportaże z Rwandy czy Srebrenicy, mimo że tematyka była nieco "lżejsza" w skali Tochmana.

Reportaż dot. wypadku licealistów z Białegostoku czy wypadku, w którym zginęło 3 młodych mężczyzn zostaną ze mną na długo.

Każdy kolejny reportaż Wojciecha Tochmana utwierdza mnie w przekonaniu o jego geniuszu. Nie mogę się nadziwić jak za pomocą tak małej liczby słów można tak dosadnie opisywać rzeczywistość.

Ten zbiór reportaży trafił do mnie równie mocno co reportaże z Rwandy czy Srebrenicy, mimo że tematyka była nieco "lżejsza" w skali Tochmana.

Reportaż dot. wypadku licealistów z...

Bardzo ciężka w odbiorze dla empatycznej osoby, tyle w niej bezsensownego (?) cierpienia. Mnogość tematów religijnych, kwestii związanych z wiarą... z perspektywy osoby niewierzącej można powiedzieć, że religia chrześcijańska jest niesamowicie okrutna, i jesli bóg istnieje, to niewiele ma wspólnego z miłością..

Bardzo ciężka w odbiorze dla empatycznej osoby, tyle w niej bezsensownego (?) cierpienia. Mnogość tematów religijnych, kwestii związanych z wiarą... z perspektywy osoby niewierzącej można powiedzieć, że religia chrześcijańska jest niesamowicie okrutna, i jesli bóg istnieje, to niewiele ma wspólnego z miłością..

Uwielbiam spojrzenie Tochmana na ludzkie losy i historie.

Uwielbiam spojrzenie Tochmana na ludzkie losy i historie.

świetne reportaże i historie dające nowe światło na wydarzenia, którymi żyła Polska. Jak dla mnie najmocniejsza z nich to homilia księdza z ambony, która nigdy nie została wygłoszona, oraz historia wypadku autokaru z maturzystami jadącego na Jasną Górę.

świetne reportaże i historie dające nowe światło na wydarzenia, którymi żyła Polska. Jak dla mnie najmocniejsza z nich to homilia księdza z ambony, która nigdy nie została wygłoszona, oraz historia wypadku autokaru z maturzystami jadącego na Jasną Górę.

Bardzo szybko przeczytałam. Jedne reportaże ciekawsze, inne mniej, ogólnie oceniam pozytywnie. Drażnił mnie jedynie sposób pisania, nie lubię takiej składni. Poprzestawiane szyk zdania daje wrażenie jakby reportaże byli opowiadane jak plotka, trochę wygląda jakby autor wskazywał czyjąś głupotę. Ok, wiele z tych historii opiera się na prostym myśleniu, prowincjonalnych poglądach, zacofaniu. No, ale można było o tym chyba napisać normalnym językiem. Z drugiej strony jest to styl pretensjonalny,trochę nachalny, ciężko to zdefiniować. Treść na tak, forma podania jednak sprawiła że czytałam obojętnie, nie wyczuwałam się w emocje, tylko skupiałam na zgrzytach.

Bardzo szybko przeczytałam. Jedne reportaże ciekawsze, inne mniej, ogólnie oceniam pozytywnie. Drażnił mnie jedynie sposób pisania, nie lubię takiej składni. Poprzestawiane szyk zdania daje wrażenie jakby reportaże byli opowiadane jak plotka, trochę wygląda jakby autor wskazywał czyjąś głupotę. Ok, wiele z tych historii opiera się na prostym myśleniu, prowincjonalnych...

Reportaże pana Tochmana miałam przyjemność poznać wcześniej przy okazji któregoś z leksykonów. Już wtedy wiedziałam, że będę chciała przeczytać jego autorstwa coś więcej.

Okazało się, że kilka z tych tekstów znalazło się i w tym tomie. Nie przeszkadzała mi ich ponowna lektura. Myślę, że dobry reporter to taki który odbiór i emocje pozostawia czytelnikowi. Nie dyktuje co ma czuć, nie eksportuje własnego światopoglądu. Jedynie opowiada. I tą swobodę u pana Tochmana odnajduję.

Jest to dla mnie to ociekający ludzkim brudem, hipokryzją, głupotą i ciemnotą. Jak łatwo potrafimy oceniać? Jak szybko żonglujemy sądami i opiniami? Jak bardzo ranimy słowem? Plujemy jadem. Bezmyślnie. Uderzyło mnie to zakłamanie. Bulwersowała obłuda i śmieszyła ciemnota. Oznacza to tylko jedno - doskonały reportaż.

Reportaże pana Tochmana miałam przyjemność poznać wcześniej przy okazji któregoś z leksykonów. Już wtedy wiedziałam, że będę chciała przeczytać jego autorstwa coś więcej.

Okazało się, że kilka z tych tekstów znalazło się i w tym tomie. Nie przeszkadzała mi ich ponowna lektura. Myślę, że dobry reporter to taki który odbiór i emocje pozostawia czytelnikowi. Nie dyktuje co...

Książka „Wściekły pies” składa się z dziewięciu mocnych reportaży opowiadających o samotności i cierpieniu. Wszystkie przedstawione reportaże są naprawdę mocne. Mamy więc tutaj opowieść o katastrofie autobusu maturzystów pielgrzymujących do Częstochowy, historię człowieka, który obudził się obok torów kolejowych i nie pamięta kim jest a także historię kobiety samotnie wychowującej dzieci z księdzem, który dopuścił się molestowania dzieci. Również historia o mężczyźnie z syndromem Tourette’a powoduje, że człowiek zaczyna zadawać sobie pytania dotyczące cierpienia, szykanowania.
Ten zbiór reportażu czyta się naprawdę bardzo szybko. Całość historii jest świetnie przedstawiona. Każda z opowiedzianych tutaj historii daje czytelnikowi do myślenia. Zwraca nam uwagę na sytuację w jakich zostali postawieni ich bohaterowie. Mimo tego, że przedstawione przez autora historie mają już kilka lat, dalej są one bardzo wartościowe. To co możemy w nich odnaleźć: uczucia czy poruszane w nich problemy są raczej uniwersalne. „Wściekły pies” jest jak dla mnie pozycją wybitną, którą polecam każdemu.

Książka „Wściekły pies” składa się z dziewięciu mocnych reportaży opowiadających o samotności i cierpieniu. Wszystkie przedstawione reportaże są naprawdę mocne. Mamy więc tutaj opowieść o katastrofie autobusu maturzystów pielgrzymujących do Częstochowy, historię człowieka, który obudził się obok torów kolejowych i nie pamięta kim jest a także historię kobiety samotnie...