Znacie już Percy'ego Jacksona? To nastolatek, którego życie wywróciło się do góry nogami, choć już było wystarczająco skomplikowane. Ja i Percy poznaliśmy się ponad siedem lat temu i od tej pory jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. Po latach od ostatniej lektury powróciłam do ukochanej serii, która nie zmieniła się od momentu wydania (a zaraz będzie obchodzić piętnastolecie!), ja zaś zmieniłam się bardzo - jak jednak wypada stary znajomy przy ponownym spotkaniu?

OPIS: Co by było, gdyby olimpijscy bogowie żyli w XXI wieku? Gdyby nadal zakochiwali się w śmiertelnikach i śmiertelniczkach i mieli z nimi dzieci, z których mogliby wyrosnąć wielcy herosi – jak Tezeusz, Jazon czy Herakles? Jak to jest – być takim dzieckiem? To właśnie przydarzyło się dwunastoletniemu Percy’emu Jacksonowi, który zaraz po tym, jak dowiedział się prawdy, wyruszył w niezwykle niebezpieczną misję. Z pomocą satyra i córki Ateny Percy odbędzie podróż przez całe Stany Zjednoczone, żeby schwytać złodzieja, który ukradł przedwieczną „broń masowego rażenia” – należący do Zeusa piorun piorunów. Po drodze zmierzy się z zastępami mitologicznych potworów, których zadaniem jest go powstrzymać. A przede wszystkim będzie musiał stawić czoła ojcu, którego nigdy wcześniej nie spotkał, oraz przepowiedni, która ostrzegła go o zdradzie przyjaciela.

Zapewne wiele z Was po przeczytaniu opisu pomyśli sobie "dwunastolatek? Meh, jestem już na to za stara/y". Przyznam szczerze, że ostatni raz czytałam Percy'ego w 2013 roku, dobre cztery lata temu. Nie pamiętam za bardzo, jak go wtedy odebrałam, a po latach narodziło się we mnie przeświadczenie, że seria zajmuje coraz niższą pozycję w moich rankingach książek Ricka Riordana ze względu na młody wiek bohaterów i pewną infantylność. Z tego powodu zaczynając czytać książkę pod koniec 2017 roku myślałam o sobie, że również jestem za stara na książkę w Ameryce oznaczoną etykietką "dla dzieci i młodszej młodzieży". A jednak... bawiłam się bardzo dobrze.

"Złodziej pioruna" napakowany jest akcją. Jeżeli kochacie mitologię to będzie zachwyceni! Co chwilę pojawia się coś nowego i interesującego! Każdy przystanek na drodze naszych bohaterów to nowa, wciągająca przygoda (choć oni raczej by się ze mną nie zgodzili biorąc pod uwagę, że zwykle muszą ratować życie walką i/lub ucieczką). Dowiadujecie się całego mnóstwa ciekawostek, "zwiedzacie" Amerykę w przystępny sposób, a Waszym przewodnikiem jest bardzo zabawny, sarkastyczny chłopiec. Może ma dwanaście lat, ale jednak nie da się tego prawie wcale odczuć czytając książkę z jego punktu widzenia.

Oczywiście są osoby, którym takie poczucie humoru nie podejdzie, ale jeszcze się nie spotkałam z kimś, kto by narzekał na humor wujka Ricka. Wbrew mojemu przeświadczeniu książka nie jest tak infantylna, jak mi się to wydawało. Wiecie, jak to jest z tymi powieściami dla dzieci... Wszystko magicznie gładko się układa i rozwiązuje w ostatnim momencie. W tym rzecz, że wcale tak nie jest w "Złodzieju pioruna". Pewnie, są takie "gładkie" momenty, jadnak zdecydowana większość to rzetelnie oraz logicznie zbudowana, porządna fabuła, w której wszystkie elementy składają się na rozwiązanie i są w jakiś sposób wytłumaczone. Nawet te sny, co do których miałam niechęć, a które mają swoje logiczne miejsce w opowieści. I nie piszę to jako fanka, ale jako osoba, która książkę niedawno przeczytała i spojrzała na nią z całkiem nowego, bardziej krytycznego punktu widzenia.

"Złodziej pioruna" to nie tylko pasjonująca podróż przez mitologię grecką przeniesioną do znanego nam XXI-ego wieku. To również codzienne problemy - chłopca, który dorastał bez ojca, lecz z okropnym ojczymem. Dziewczynki, która uważa, że nie jest ważna dla swojego rodzica. I wielu innych dzieci, a właściwie nastolatków z prawdziwymi, może nawet znajomymi problemami. Może nie jest tego dużo, ale nie jest to też ukryte między słowami, jeżeli się przyjrzeć, można to zobaczyć. Wiele lat temu niekoniecznie zwróciłam na to uwagę.

Percy'ego przeczytałam teraz po raz pierwszy w oryginale. Nie przepadam za czytaniem w innych językach, ponieważ robię to wolniej, co mnie niesamowicie wręcz irytuje. Na "Złodzieja pioruna" potrzebowałam jednak jedno niedzielne popołudnie, więc jeżeli zdecydujecie się na polską wersję, którą polecam ze względu na świetne tłumaczenie oraz obłędne wydanie (okładki możecie zobaczyć wyżej!), to pewnie właśnie tyle zajmie Wam przeczytanie. Moje amerykańskie wydanie w tych samych miękkich okładkach jest bardzo, bardzo rozczarowujące z wyglądu. Choć starałam się nie otwierać książki na całą szerokość, to grzbiety mam zniszczone, a sam papier ma kolor kiepskiego papieru toaletowego, a o rozmazanym, często nierównym byle jakim druku to nawet nie wspomnę. Współczuję takich okropnych miękkich wydań Amerykanom. Polskie ma jasne, czyste kartki; czytelny, czarny druk i porządną obwolutę.

"Złodziej pioruna" okazał się więc książką, która może się spodobać i troszkę starszym czytelnikom (nie wspominając o tych młodych!). Sprawdziłam na własnej skórze i mimo obaw spędziłam już kolejny raz kilka świetnych godzin w towarzystwie Percy'ego! Polecam Wam zrobienie tego samego, jeżeli jeszcze nie mieliście okazji!

Znacie już Percy'ego Jacksona? To nastolatek, którego życie wywróciło się do góry nogami, choć już było wystarczająco skomplikowane. Ja i Percy poznaliśmy się ponad siedem lat temu i od tej pory jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. Po latach od ostatniej lektury powróciłam do ukochanej serii, która nie zmieniła się od momentu wydania (a zaraz będzie obchodzić piętnastolecie!), ja...