„Żadnej miłości nie odczuwa się równie boleśnie jak wtedy, kiedy na dworcu wymieniasz spojrzenia z kimś, czyj pociąg odjeżdża w przeciwną stronę.”

Książka o porażającym wręcz cierpieniu. Jedna z tych, których słowa rozbrzmiewają w głowie jeszcze długo po odłożeniu.
Choć czytałam już sporo pozycji o podobnej tematyce, to ta uderzyła mnie chyba najmocniej. Aż trudno uwierzyć, że w tak krótkiej książce człowiek może znaleźć tyle żalu i rozpaczy. Dodatkowym zdziwieniem było dla mnie to, że autorem nie jest kobieta (które jednak najczęściej tworzą tego typu dzieła spisując swe własne historię), lecz mężczyzna ukrywający się pod imieniem swojej żony. Nie wiem czemu, ale mam wrażenie, iż mężczyzną wychodzi znacznie lepiej pisanie o tym temacie (przykładem są autorzy choćby "Miłość i jej następstwa" czy "Tysiąc wspaniałych słońc"). Niektórzy czytelnicy zarzucają temu dziełu zbyt poetycki język - dla mnie jest on zdecydowanym plusem.
Opowieści dwóch tak różnych i zarazem jednakowych małżeństw mocno wzruszają. Z każdą kartką tonącą w beznadziejności szukałam nadziei. Może gdyby Musarat została żoną Moshena było by lepiej. Zabrałby ją na spacer po zakurzonych ulicach Kabulu i kochał, tak jak kochał Zunairę.
Jak tu nie uronić łezki nad niekochaną Musarat? Nad wyniszczonym Atikiem? Nad słabym Moshenem? Nad zgnębioną Zunairą? Nad umierającym Kabulem?

Piękna, ciężka i bardzo, bardzo smutna książka.

„Żadnej miłości nie odczuwa się równie boleśnie jak wtedy, kiedy na dworcu wymieniasz spojrzenia z kimś, czyj pociąg odjeżdża w przeciwną stronę.”

Książka o porażającym wręcz cierpieniu. Jedna z tych, których słowa rozbrzmiewają w głowie jeszcze długo po odłożeniu.
Choć czytałam już sporo pozycji o podobnej tematyce, to ta uderzyła mnie chyba najmocniej. Aż trudno...