Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę postanowiłam przeczytać po tym jak obejrzałam film i bardzo mi się spodobał. Na całe szczęście między obejrzeniem filmu, a sięgnięciem po książkę minęło kilka lat, więc nie pamiętam dokładnie wszystkich wydarzeń, o wielu nawet zapomniałam i dopiero czytając sobie o nich przypomniałam. Musze przyznać, że na samym początku książka bardzo mnie nużyła, nie mogłam się wciągnąć. Nie ma wątpliwości, że dzieciństwo i przeżycia Junusa z tamtego okresu są istotne dla jego dalszych losów, jednak z niecierpliwością czekałam na wydarzenia z Rio Salado. Im bliżej końca książki, tym bardziej głęboka (życiowa) robiła się fabuła. Oprócz dylematów moralnych, motywów przyjaźni, miłości, mamy również rys historyczny Algierii tamtych czasów. Z perspektywy przeczytania całej książki musze przyznać, że spodobało mi się jak autor, budując całą historię doprowadził do tego, że czytelnik ma poczucie, że z każdą kolejną kartką starzeje się razem z bohaterami. Widzimy ich przemiany, dobre i złe wybory, czytamy o ich marzeniach, o rzeczach których żałują, a na koniec widzimy dokąd zaprowadziło ich ostatecznie życie. Z cała pewnością zakończenie książki to jej najmocniejszy element. Po skończeniu "Co dzień zawdzięcza nocy" zostałam z poczuciem smutku, zastanowienia nad własnym życiem, ale połączonego z nadzieją. Już dawno nie miałam w rękach książki, której ostatnie trzy strony przywołały uśmiech na mojej twarzy i doprowadziły do delikatnego wzruszenia. Gdybym miała powiedzieć o czym jest "Co dzień zawdzięcza nocy", to powiedziałabym, że jest to książka o sile przyjaźni, sile wybaczenia, o mocy życiowych wyborów, ale jest również portretem człowieka głęboko samotnego na wielu płaszczyznach. I muszę dodać, że mimo długich, nieraz ciągnących się przez kilka stron opisów, bardzo doceniam zdolność autora do konstruowania ich w tak barwny sposób. Zazwyczaj sama nie lubię zbytnio wyszukanego języka w książkach, ale tutaj brak prostoty był atutem.