Początek ciekawy, potem trochę gorzej, niektóre fragmenty zamiast mnie rozśmieszyć powodowały zniesmaczenie. Nie mój humor, ale zachęcam do przeczytania i wyrobienia swojej opinii.

Początek ciekawy, potem trochę gorzej, niektóre fragmenty zamiast mnie rozśmieszyć powodowały zniesmaczenie. Nie mój humor, ale zachęcam do przeczytania i wyrobienia swojej opinii.

Uśmialam się. Dwie różne osobowości, bohaterki książki i trudno wybrać która lepsza. Obie szalone ,ale w różny sposób. Polecam na jesienne wieczory.....;)...I nietylko.

Uśmialam się. Dwie różne osobowości, bohaterki książki i trudno wybrać która lepsza. Obie szalone ,ale w różny sposób. Polecam na jesienne wieczory.....;)...I nietylko.

Pod koniec było i wesolo

Pod koniec było i wesolo

Wybitnie pasujące mi poczucie humoru. Będę używał niektórych powiedzonek. Często w mojej pracy z grupą opowiadam dowcip dla rozluźnienia atmosfery oraz tak diagnostycznie, aby sprawdzić jakie ma poczucie humoru dana grupa. Czasem nikt się nie śmieje, a czasem nie można uspokoić ludzi. Podobnie jest z książkami tego autora, jeśli komuś ten rodzaj humoru przypadnie do gustu, to uśmiech nie schodzi z twarzy do końca historii. Babcie szalone i w tym cały ich urok.

Wybitnie pasujące mi poczucie humoru. Będę używał niektórych powiedzonek. Często w mojej pracy z grupą opowiadam dowcip dla rozluźnienia atmosfery oraz tak diagnostycznie, aby sprawdzić jakie ma poczucie humoru dana grupa. Czasem nikt się nie śmieje, a czasem nie można uspokoić ludzi. Podobnie jest z książkami tego autora, jeśli komuś ten rodzaj humoru przypadnie do gustu,...

"Na dwoje babka grzeszyła" Michała Krawczyka to zabawna a nawet absurdalnie śmieszna komedia, która jest kontynuacją jego debiutanckiej książki
"Przypadek? Nie sądzę". Nie czytałam tej pierwszej części, ale myślę, że nie zbyt wiele nie straciłam, gdyż nie odczułam jakichś braków i chyba można potraktować tę książkę jako odrębną.
Jak zwykle, wpadła mi w oko okładka a na dodatek intrygujący tytuł, więc wrzuciłam na półkę, trochę czekała aż wreszcie dzisiaj odpaliłam audiobooka i myślę, że dobrze zrobiłam, bo interpretacja była bardzo dobra. Gdybym czytała, to nie wiem czy dotrwałabym do końca, gdyż chciałam coś lekkiego i śmiesznego a początkowa część była zbyt, jakby to powiedzieć, ciągnąca się bez jakiegoś zaangażowania, niezbyt zachęcająca. Później, gdy już akcja nabrała rozpędu, więc i okazji do śmiechu było dosyć sporo. Myślę, że każdego potrafi rozbawić ta książka, zwłaszcza podczas słuchania interpretacji.
Nie będę Wam streszczała całej fabuły, lecz powiem trochę o tych postaciach z okładki, które od razu mi się spodobały. To dwie przyjaciółki, mimo że są w tym samym wieku, tak około osiemdziesiątki, to jednak różnią się tak od siebie jak ogień i woda. Marcela uwielbia przesadnie różowy kolor i uważa, że ma tylko (lub aż) osiemnaście lat, tylko do takiego wieku się przyznaje. Lubi jeździć w miejsca, gdzie może się "pokazać", sama dobrze wie, że w swojej małej wiosce żadna kobieta a tym bardziej mężczyzna, nie dorasta jej nawet do pięt. Była już chyba we wszystkich sanatoriach, w których zawierała różne znajomości, tylko jakoś tak na krótki czas...

"Dla niej wszystko jest tak, jak należy: hurtowe ilości różu na policzkach w połączeniu z pstrokatą różową apaszką na szyi, noszoną nawet do szlafroka o wieloróżowych barwach, różowe kapcie z różowym pomponem i do tego zestawu priorytetowy element, czyli różowy toczek na głowie. Marcela mogłaby wyjść z domu z gołym tyłkiem, ale bez toczka nie ruszyłaby się nawet pół centymetra. To jej znak rozpoznawczy. Pomimo tego, że swój tyłek uważa za wybitnie zajebisty, to nie chciałaby, aby rozpoznawano ją wyłącznie od tyłu."
Fatima to kobieta o zupełnie innych upodobaniach. Niemal bez przerwy odmawia różaniec i spowiada się księdzu telefonicznie a na dodatek w pokoju ma... trumnę, do której się kładzie, gdy tylko źle się poczuje. Chce być przygotowana na wypadek nagłej śmierci, żeby jej nie zastała na przykład w łazience lub w łóżku. Poza tym Fatima jest zielarką, lecz tak potrafi pomieszać swoje zbiory ziół, że one zamiast pomagać, raczej mogą zaszkodzić.
Mimo tak różnych charakterów, kobiety jakoś trwają w przyjaźni i chociaż często mają do siebie pretensje, dogadują się nad podziw łatwo.

"- Jesteś karykaturą postaci, a nie niemowlakiem. Za jakie grzechy ja tego muszę słuchać?!
- Oj, uwierz, że masz grzechy! - Marcela odpowiedziała w okamgnieniu. Zresztą grzeszki w życiu są cudowne i dodają pikanterii. Ja jestem za tym, aby grzeszyć!
- Chociaż... - Fatima zawiesiła głos. - Masz szansę już niedługo wylądować w pampersach, bo nie znasz dnia ani godziny, kiedy dopadnie cię nietrzymanie moczu. Już obie jesteśmy w takim wieku, że zawory wysiadają i nie wytrzymują ciśnienia. Do tego Alzheimer, Parkinson, reumatyzm, osteoporoza i inne zwyrodnienia."
To bardzo dobra komedia pomyłek, być może bez zbyt głębokich treści, chwilami zbyt mocno naciągana, lecz potrafi rozweselić i przecież na tym właśnie mi zależało. Momentami nawet można zaśmiewać się w głos. Chociaż obie bohaterki są różne, to z każdej można coś wybrać dla siebie. Znam takie podobne babcie (chociaż sama też jestem babcią),które zachowują się w sposób zbliżony do Marceli (uwielbienie różu i jej własna "zajebistość" są wręcz porażające) i Fatimy ( taka ciągła "pobożność" na pokaz, dla ludzi).

"Na dwoje babka grzeszyła" Michała Krawczyka to zabawna a nawet absurdalnie śmieszna komedia, która jest kontynuacją jego debiutanckiej książki
"Przypadek? Nie sądzę". Nie czytałam tej pierwszej części, ale myślę, że nie zbyt wiele nie straciłam, gdyż nie odczułam jakichś braków i chyba można potraktować tę książkę jako odrębną.
Jak zwykle, wpadła mi w oko okładka a na...

niby fajnie i lekko się czytało, ale czegoś mi zabrakło

niby fajnie i lekko się czytało, ale czegoś mi zabrakło

Podobno lekka i zabawna książka ku uciesze tłumów. Może dla mnie zbyt lekka. Uśmiać, też się nie uśmiałam, raczej znudziłam. Lektura nie dla mnie. Może dlatego, że nie przepadam za disco polo?

Podobno lekka i zabawna książka ku uciesze tłumów. Może dla mnie zbyt lekka. Uśmiać, też się nie uśmiałam, raczej znudziłam. Lektura nie dla mnie. Może dlatego, że nie przepadam za disco polo?

Sama nie wiem, niby komedia omyłek, ale momentami już to chyba jest za bardzo naciągane. Niektóre fragmenty są wręcz ordynarne. Mnie nie rozbawiło.
Może gdyby ktoś wprawnie napisał na podstawie tej książki scenariusz sztuki teatralnej, może wówczas by to się dało jakoś zjeść.
Nie polecam.

Sama nie wiem, niby komedia omyłek, ale momentami już to chyba jest za bardzo naciągane. Niektóre fragmenty są wręcz ordynarne. Mnie nie rozbawiło.
Może gdyby ktoś wprawnie napisał na podstawie tej książki scenariusz sztuki teatralnej, może wówczas by to się dało jakoś zjeść.
Nie polecam.

Nudna i w kółko to samo. Spodziewałam się czegoś innego, więcej akcji, a nie ciągle cytowanie piosenek disco polo.

Nudna i w kółko to samo. Spodziewałam się czegoś innego, więcej akcji, a nie ciągle cytowanie piosenek disco polo.

Lekka lektura, chociaż początek nie jest mocno zachęcający. Momentami śmiałam się w głos. Nie ma co się doszukiwać jakiś głębszych treści czy refleksji, książka ma bawić i bawi.

Lekka lektura, chociaż początek nie jest mocno zachęcający. Momentami śmiałam się w głos. Nie ma co się doszukiwać jakiś głębszych treści czy refleksji, książka ma bawić i bawi.